Προκάτ συγκυβερνήσεις

Από Το Ποντίκι 26.1.2012 (απ' όπου και το σκίτσο του Soloup)

Η εικόνα διάλυσης που εμφάνισε η κυβέρνηση Παπαδήμου την περασμένη Τρίτη στη Βουλή, κατά την ψηφοφορία για το «μεταρρυθμιστικό» πολυνομοσχέδιο, πρέπει να έχει εκθέσει πολύ άσχημα όσους εσχάτως – όπως π.χ. υπουργοί, ο ΛΑΟΣ και άλλοι πολλοί – έχουν βάλει στην ατζέντα τους μια κυβέρνηση «τύπου Παπαδήμου» και για μετά τις επόμενες εκλογές.

Πολύ περισσότερο εκθέτει ως κουτοπόνηρες τις αναφορές περί «κυβέρνησης αρίστων», ιδιαιτέρως όταν αυτοί που τις διατυπώνουν – παρότι ανήκουν στο πολιτικό συνονθύλευμα που διέλυσε και πτωχεύει τη χώρα – περιλαμβάνουν αρρήτως αλλά σαφώς τους... εαυτούς τους μεταξύ των υποτιθέμενων «αρίστων».


Φυσικά όλα αυτά δεν λέγονται ούτε τυχαία ούτε απρογραμμάτιστα, απλώς για να πει ο καθένας την ανοησία του. Μεταφορείς είναι οι άνθρωποι των απόψεων και των επιθυμιών δανειστών και τρόικας. Μια ματιά σε όσα είπαν την Τρίτη κάποιοι κατ’ εξοχήν... «αρμόδιοι» για τα εσωτερικά πολιτικά της χώρας μας είναι ενδεικτικά:


1. Ο επίτροπος για τις οικονομικές και νομισματικές υποθέσεις Όλι Ρεν: «Είναι ξεκάθαρο ότι χρειαζόμαστε σαφείς δεσμεύσεις από όλες τις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, ώστε να υπάρχει σαφής στήριξη στο νέο πρόγραμμα. Αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχει το νέο ελληνικό πρόγραμμα».

2. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: «Η Ελλάδα πρέπει να υλοποιήσει ό,τι συμφώνησε. (...) Όλα τα κόμματα στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των εκλογών, πρέπει να συναινέσουν στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων που έχουν συμφωνηθεί με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ».

3. Η υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας Μαρία Φέκτερ: «Στέλνουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην Ελλάδα πως περιμένουμε περισσότερα, σε ό,τι αφορά τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Δεν είμαστε ευχαριστημένοι και, μόνο όταν δούμε γραπτό μήνυμα μπροστά μας στο τραπέζι, μπορούμε να συ ζητήσουμε για περαιτέρω βοήθεια».

Στην πραγματικότητα με το αίτημα για νέες γραπτές δεσμεύσεις των ελληνικών πολιτικών κομμάτων – όλων, όπως λέει ο Σόιμπλε, ή των τριών συγκυβερνώντων, όπως λέει η κοινή λογική – ζητείται η πολιτική δέσμευση για πιστή τήρηση όχι μόνο των ήδη συμφωνηθέντων, αλλά και όσων θα προβληθούν ως απαιτήσεις και εκβιασμοί στην πορεία προς την ολοκλήρωση του τριπτύχου

♦ ολοκλήρωση της αναδιάρθρωσης χρέους (PSI),

♦ νέο δάνειο από την τρόικα,

♦ νέα υφεσιακά μέτρα και γενικό ξεπούλημα για την υποτιθέμενη... αποκατάσταση της δημοσιονομικής καταστροφής που προκλήθηκε λόγω της ύφεσης.


Στημένο παιχνίδι

Η κοινή δέσμευση στην πραγματικότητα προεξοφλεί ότι οι τρεις πολιτικές δυνάμεις θα συνυπογράψουν την πλήρη εφαρμογή ενός πολιτικού προγράμματος με βάθος τουλάχιστον μιας δεκαετίας.

Επιπλέον θα συνομολογήσουν ότι δεν υφίσταται περιθώριο κανενός είδους... «επαναδιαπραγμάτευσης» όσων συμφωνηθούν σήμερα. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο το PSI, το νέο δάνειο και όλα τα – δίχως τέλος – μέτρα αποτελούν ένα ενιαίο πακέτο, με το κάθε επιμέρους συστατικό του να αποτελεί προϋπόθεση για τα άλλα δύο.

Έτσι όμως προδιαγράφεται και το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας: συγκυβερνήσεις εκ των προτέρων δεσμευμένες σε ένα προαποφασισμένο πρόγραμμα. Ποιο κόμμα, με εκ των προτέρων υποθηκευμένες τις πολιτικές του επιλογές, θα θελήσει να κυβερνήσει μόνο του επισύροντας την οργή μιας κοινωνίας που έχει ήδη ξεπεράσει τα όρια αντοχής της; Ούτε καν η... «αντιμνημονιακή» Ν.Δ., αν υποτεθεί ότι θα κατάφερνε να διαψεύσει τα προγνωστικά και να κερδίσει αυτοδυναμία.

Ένας σταθερά «μεγάλος» κυβερνητικός συνασπισμός, με τη δύναμη των εταίρων του να αυξομειώνεται, με κάποιους να μπαίνουν στο σχήμα και άλλους να αποσύρονται έως ότου ανασυγκροτηθούν, είναι το επιθυμητό μοντέλο διακυβέρνησης. Με την επιλογή ενός σχήματος «αρίστων» (με... νονά την Άννα Διαμαντοπούλου και με ερώτημα όχι μόνο τη σύνθεση, τα κριτήρια, αλλά και τη διαδικασία συγκρότησής του) να αποτελεί το επόμενο βήμα σε περίπτωση πολιτικού αδιεξόδου.


Πιάνουν θέσεις

Στο πλαίσιο αυτό παρατηρούνται οι ηχηρές – αλλά και άκομψες ή υστερικές ή απλώς... αστείες – διαφοροποιήσεις υπουργών του Παπανδρέου και του Παπαδήμου, οι αναφορές πότε σε «μακελειό», πότε του είδους «δεν διάβασα το μνημόνιο», πότε περί... κοινωνικής δικαιοσύνης, πότε περί προσωπικής θυσίας για τη σωτηρία της χώρας.

Χωρίς να είναι καν ορατό το μέλλον του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο στην κάλπη, αλλά και ως προς τη συνοχή του και τη βιωσιμότητά του στη σημερινή μορφή, στελέχη και επίδοξοι αρχηγοί του προσπαθούν πάση θυσία να κερδίσουν μια θέση στο σκηνικό - «χυλό» που ετοιμάζουν δανειστές και επιτηρητές.

Την ίδια ώρα ο ΛΑΟΣ ετοιμάζεται να κατακτήσει μια μονιμότερη θέση στη διακυβέρνηση, η Ντόρα Μπακογιάννη προετοιμάζει τη δική της θέση σε αυτό το ελεγχόμενο πολιτικό σκηνικό – έστω και ατομικά, αν δεν μπει στη Βουλή ως κόμμα – και η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη ταλανίζεται από τις προσωπικές φιλοδοξίες μερίδας στελεχών που βλέπουν τον εαυτό τους ως μελλοντικούς μνηστήρες υπουργικών και άλλων θώκων εφαρμόζοντας το μνημόνιο (!!!) ή ως... διαδόχους του ρημαγμένου ΠΑΣΟΚ στην Κεντροαριστερά.

Και όλα αυτά ενώ το κυβερνητικό «μοντέλο Παπαδήμου» δείχνει τα πολύ στενά όριά του όχι μόνο με την εικόνα οπερέτας που έδειξε προχθές στη Βουλή, αλλά και με τις συνεχείς τριβές μεταξύ των εταίρων του. Ο ρόλος του διαχειριστή της χρεοκοπίας αποδεικνύεται πάρα πολύ δύσκολος ήδη πριν αυτή επέλθει. Αν είτε ένα προσωρινά διαχειρίσιμο «πιστωτικό γεγονός» είτε μια (ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη) χρεοκοπία είναι το επόμενο βήμα, ποιος είναι βέβαιος ότι μπορεί να το διαχειριστεί με «οικουμενικά» πολιτικά τρικ;

Η ομπρέλα της τρόικας δεν θα είναι αρκετή, αφού ήδη έχουν δρομολογηθεί κατακλυσμιαίες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Οι οποίες πολύ δύσκολα θα ανακοπούν. Ιδού η Ρόδος, λοιπόν, ιδού και το... «πήδημα» - κυριολεκτικό και μεταφορικό...