Η ευθύνη της ρήξης

Από Τα Νέα

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Όταν φορτώνεις συνεχώς ένα καράβι, δύο πράγματα μπορούν να συμβούν.

● Είτε να βουλιάξει το καράβι.

● Είτε να εξεγερθεί το πλήρωμα.

Πολύ φοβούμαι ότι σε αυτή την κατάσταση βρίσκεται σήμερα η χώρα. Στο όνομα της σωτηρίας, τη φορτώνουν όλο και περισσότερο με βάρη. Με ορατό πλέον τον κίνδυνο να βουλιάξει ή να εξεγερθεί.


Η πίεση από τους δανειστές ενόψει της νέας δανειακής σύμβασης είναι πρωτοφανής – και έξω από τη λογική που οφείλει να διέπει μια ένωση ελεύθερων, δημοκρατικών χωρών...

Με πρώτο το ΔΝΤ, απαιτούν στο όνομα των «διαρθρωτικών αλλαγών» το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων και την κατάρρευση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.

Ουσιαστικά απαιτούν τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια χώρα εργασιακής εξαθλίωσης, όπως το Μπανγκλαντές ή η Ινδονησία.

Με πρώτους τους Γερμανούς, ζητούν επίσης να υπαχθεί η χώρα σε ένα καθεστώς άμεσης εποπτείας μεταφέροντας τις αρμοδιότητες παρακολούθησης του προϋπολογισμού (άρα, της διακυβέρνησης…) σε έναν «επίτροπο».

Ουσιαστικά ζητούν τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα νέου τύπου προτεκτοράτο.

● Το πρώτο αίτημα είναι οικονομικά καταστροφικό και κοινωνικά επικίνδυνο.

● Το δεύτερο είναι πολιτικά προσβλητικό και πολιτειακά απαράδεκτο.

Στις διαπιστώσεις αυτές δεν είναι εύκολο να διαφωνήσει κανείς. Ως εκ τούτου, δεν νομίζω ότι υπάρχει δημοκρατική χώρα στον κόσμο που μπορεί να κάνει δεκτές τέτοιες απαιτήσεις.

Δεν το ξέρουν οι δανειστές; Προφανώς το ξέρουν. Αλλά είναι εξίσου προφανές ότι με τη νέα δανειακή σύμβαση ασκούν έναν ωμό εκβιασμό.

Δεν τους νοιάζει αν βουλιάξει το καράβι. Ούτε αν εξεγερθεί το πλήρωμα. Θέλουν απλώς να βγάλουν από επάνω τους την ευθύνη του ναυαγίου ή της ανταρσίας. Να επιβεβαιώσουν ότι η συνταγή ήταν ορθή, απλώς δεν είχαμε πάρει την κατάλληλη δόση.

Τα κίνητρά τους, όμως, δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι πώς θα απαντηθεί ο εκβιασμός. Πώς, δηλαδή, η χώρα θα παραμείνει όρθια – ακόμη και μέσα στις δύσκολες σημερινές συνθήκες.

Δύο μόνο μεθόδους μπορώ να φανταστώ.

● Πρώτον, με εθνική ενότητα. Να καταστεί σαφές ότι μπορούμε να αποδεχτούμε κάθε λογική και θεμιτή δέσμευση ή θυσία αλλά ότι κανένας πρωθυπουργός, καμία κυβέρνηση, καμία Βουλή, κανένα κόμμα, καμία επαγγελματική οργάνωση δεν μπορεί να υλοποιήσει τέτοιες παράλογες απαιτήσεις.

● Δεύτερον, με διεθνή εξόρμηση. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο Ευρωκοινοβούλιο, στα ευρωπαϊκά κόμματα, στα διεθνή μέσα ενημέρωσης θα πρέπει όσοι Έλληνες έχουν φωνή που ακούγεται να εξηγήσουν με μετριοπάθεια αλλά και σταθερότητα ότι η κοινωνική συνοχή και η εθνική αξιοπρέπεια έχουν όρια από τα οποία κανένας δεν μπορεί να παραιτηθεί.

Και τότε, ας πάρουν οι άλλοι την ευθύνη της ρήξης.