Συνταγή αυτοκτονίας

Από Το Ποντίκι 12.1.2011 (απ' όπου και το σκίτσο του Soloup)

«Σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Αυτό θα είναι το σύνθημα των επόμενων δύο μηνών για την Ελλάδα. Με νέο – δίμηνης διάρκειας – μνημόνιο, το οποίο θα υποχρεώνει τη χώρα μας να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα και από τις αντοχές των ήδη διαλυμένων μικρομεσαίων και επαγγελματιών, η Ελλάδα υποτίθεται ότι θα επιχειρήσει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα των δημοσιονομικών δεικτών της.


Με μια ακόμη πιο σαρωτική συνταγή ύφεσης, η οποία θα περιλαμβάνει και απευθείας απολύσεις από το Δημόσιο, η Ελλάδα θα αποπειραθεί, υποτίθεται, να «συμμορφώσει» τους υφεσιακούς δείκτες της προκειμένου να συνεχιστεί η διαδικασία «κουρέματος» των ομολόγων και να συμφωνηθεί το νέο δάνειο.


Θα ήταν για γέλια, αν δεν συνιστούσε μια συνταγή κανονικής αυτοκτονίας, η απαίτηση της τρόικας και των τραπεζών (κατόχων ελληνικού χρέους) γι' αυτό το δίμηνης διάρκειας μνημόνιο, το οποίο μόνο επιδείνωση της ύφεσης μπορεί να φέρει, μαζί με καταστροφή ακόμη μεγαλύτερου βάθους ολόκληρης της δομής της ελληνικής οικονομίας.

Το Διεθνές Χρηματοοικονομικό Ινστιτούτο (IIF), στο οποίο υπάγονται οι ιδιώτες πιστωτές του Ελληνικού Δημοσίου, είχε υπογράψει τη συμφωνία για το ελληνικό «κούρεμα» βασιζόμενο στην πρόβλεψη ότι η Ελλάδα το 2012 θα εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα, κάτι που προφανώς ήταν... αδύνατον να συμβεί με βάση τον εκτροχιασμό των ελλειμμάτων και των υπόλοιπων δεικτών της ελληνικής οικονομίας.

Όπως δείχνει μάλιστα η ανάλυση των πραγματικών στοιχείων της ελληνικής οικονομίας στο επόμενο δισέλιδο, ο ελληνικός προϋπολογισμός για το 2012, όλη η διαπραγμάτευση για το PSI, αλλά και αυτή που θα ακολουθήσει για την επόμενη δανειακή σύμβαση στηρίζονται σε υπεραισιόδοξα και ψευδή στοιχεία.

Υπάρχει λοιπόν μείζον ζήτημα για το είδος και τον σκοπό τόσο της αρχικής συμφωνίας της 26-27 Οκτωβρίου όσο και της διαπραγμάτευσης που ακολούθησε και η οποία δεν έχει κάποιο ορατό και σαφές τέλος.


Ανοιχτή η χρεοκοπία

Μπορεί η ειδησεογραφία να μιλάει για «λεπτομέρειες» που μένει ακόμη να καθοριστούν προκειμένου να επιτευχθεί η συμφωνία, όμως η αποκάλυψη ότι αυτή διεξάγεται με εξωπραγματικά στοιχεία δημιουργεί μεγάλο ζήτημα.

Επιπλέον πρόβλημα δημιουργείται – για όποιον έχει διαβάσει προηγούμενα ρεπορτάζ του «Π», αλλά και στοιχειωδώς παρακολουθεί την ειδησεογραφία – από τη θέση τόσο της Γερμανίας όσο και του ΔΝΤ ότι δεν είναι αρκετό το «κούρεμα» κατά 50% επί των 200 περίπου δισ. ευρώ εις χείρας ιδιωτών, αλλά και από τη διάχυτη εκτίμηση ότι τελικά θα καταλήξουμε σε αναγκαστική απομείωση της αξίας των ελληνικών ομολόγων για όσους – και είναι αρκετοί μέχρι στιγμής – δεν δεχτούν το «κούρεμα».

Στην πραγματικότητα δηλαδή αυτό που εμμέσως προκύπτει είναι ότι η όποια τυχόν συμφωνία ανακοινωθεί για το PSI θα είναι «κατ' αρχήν» και ότι στη διαδικασία υλοποίησής της θα ασκηθούν όλες οι πιέσεις προς τους ομολογιούχους.

Αυτό, με λίγα λόγια, σημαίνει ότι, ακόμη και αν ανακοινωθεί η κατ' αρχήν συμφωνία, θα παραμείνει ανοιχτό στη συνέχεια το ενδεχόμενο να ενεργοποιηθεί η λεγόμενη «ρήτρα συλλογικής δράσης», η οποία θα υποχρεώνει μια μερίδα πιστωτών σε υποχρεωτικό «κούρεμα» της αξίας των ομολόγων τους. Μεταξύ αυτών θεωρείται βέβαιο ότι θα συμπεριληφθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και οι Έλληνες μικροεπενδυτές, κάτοχοι σχετικά μικρής αξίας ομολόγων σύντομης λήξης.

Κάτι ακόμη που θα παραμένει ανοιχτό είναι η τύχη των ομολόγων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και το αν αυτή θα πιεστεί – αναλόγως της πορείας του εγχειρήματος – να «κουρέψει» και τα ομόλογα που κατέχει ή θα βρεθεί άλλη λύση μέσω των μηχανισμών στήριξης.


Κάθε αξίωση δεκτή

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Ότι οι οίκοι αξιολόγησης – σε περίπτωση αναγκαστικού «κουρέματος», όπως έχουν προειδοποιήσει από το καλοκαίρι για το αρχικό PSI με μείωση μόλις 21% – είναι πολύ πιθανό να κατατάξουν τη χώρα μας σε κατηγορία χρεοκοπίας.

Ήδη διάφορες «διαρροές», δημοσιεύματα, αναλύσεις των διεθνών ΜΜΕ, αλλά και οι ανοιχτές απειλές που εκτοξεύονται καθημερινά από το κυβερνητικό στρατόπεδο, αφήνουν ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο «πιστωτικού γεγονότος» ως κατάληξη του εγχειρήματος του PSI.

Εξ ου και ο ανοιχτός εκβιασμός περί μη ύπαρξης «κόκκινης γραμμής» και η πλήρης αποδοχή κάθε απαίτησης των δανειστών εκ μέρους του πρωθυπουργού. Εξ ου και η βεβαιότητα ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης, παρά τις ρητορικές ενστάσεις ειδικά της Ν.Δ., θα αποδεχτούν κάθε αξίωση και θα πιουν μέχρι τελευταία σταγόνα το πικρό ποτήρι της κοινωνικής διάλυσης.


Το αγγλικό δίκαιο

Εν τω μεταξύ, παρά την απουσία επίσημης ενημέρωσης, όλες οι πληροφορίες και τα ρεπορτάζ συγκλίνουν στο δεδομένο ότι ήδη η ελληνική πλευρά, από νωρίς, έχει αποδεχθεί – έναντι της μείωσης του εξωπραγματικού επιτοκίου που αρχικά ζητούσαν οι ομολογιούχοι – να διέπονται τα νέα ομόλογα από το αγγλικό δίκαιο: το δίκαιο των δανειστών, το οποίο προβλέπει εμπράγματες εγγυήσεις επί των περιουσιακών στοιχείων της χώρας με δικαιώματα κατάσχεσης.

Ας δούμε τώρα την εικόνα που θα προκύψει:

● Υπό το ίδιο (βρετανικό) δίκαιο θα βρίσκονται το δάνειο της τρόικας, τα νέα ομόλογα που θα προκύψουν από το PSI, αλλά και το επόμενο δάνειο της τρόικας.

● Σχεδόν μηδαμινό θα είναι το τελικό όφελος ως προς τη μείωση του χρέους, δεδομένου ότι το επιδιωκόμενο «κούρεμα» των 100 δισ. θα συνοδευτεί από ισόποσο νέο δάνειο.

Αν, όμως, ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα κριθεί πάλι – που θα... κριθεί! – ότι το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο; Τότε η Ελλάδα δεν θα έχει την ευχέρεια, έχοντας παραχωρήσει τον παράγοντα του δικαίου, να προχωρήσει σε νέα μείωσή του χωρίς να βρεθεί υπό κατάσχεση.

Και, βεβαίως, ας μην ξεχνάμε το βασικότερο: Η πλήρης διασφάλιση των δανειστών από τις συνέπειες μιας ελληνικής χρεοκοπίας είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς την πραγματοποίησή της. Θα έχουν εκλείψει όλοι οι ενδοιασμοί όσων επιδιώκουν αυτή την κατάληξη...