Μια νέα εκδοχή της δουλοπαροικίας στην Ευρώπη

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Εκτός νόμου όχι μονάχα όλες εκείνες οι πολιτικές που είναι αντίθετες με τα σχέδια του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, όχι μονάχα όλα τα κόμματα και οι ιδεολογίες που αντιστρατεύονται τις δικές του, αλλά και οι ίδιοι οι λαοί.

Με τη νέα συνθήκη το ευρωπαϊκό διευθυντήριο θα ενσωματώσει στο εθνικό και στο διεθνές δίκαιο τον σιδηρού κανόνα των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και των σχεδόν μηδενικών ελλειμμάτων. Με δυο λόγια, στην ευρωζώνη θα τεθεί εκτός νόμου κάθε απόπειρα μιας χώρας να αναπτυχθεί αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες.


Και αυτό σημαίνει ότι η νέα συνθήκη θέτει ουσιαστικά εκτός νόμου όλες τις αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, για τις οποίες η αύξηση των δημόσιων δαπανών αποτελεί βασικό πυλώνα της πολιτικής τους. Αν αύριο η Αριστερά αναλάβει την εξουσία στη Γαλλία, στη Γερμανία ή αλλού, θα είναι παράνομο να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τη δυστυχία και την ανέχεια στην οποία έχει βυθίσει η οικονομική κρίση τον λαό με οτιδήποτε άλλο εκτός από σκληρή λιτότητα.


Δεν φτάσαμε τυχαία έως εδώ, επισημαίνει το περιοδικό «Νιου Στέιτσμαν».

Χρειάστηκε πρώτα να ανατραπούν διαδοχικά από τις αγορές εκλεγμένες κυβερνήσεις, με τη συνενοχή ή ακόμη και με την υπόθαλψη του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.

Χρειάστηκε πρώτα να ενσωματωθούν σε αλλεπάλληλες ευρωπαϊκές συνθήκες, μεταξύ των οποίων η Συνθήκη της Λισσαβώνας, η ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα των δημόσιων υπηρεσιών.

Χρειάστηκε πρώτα η ευρωπαϊκή οδηγία 9/440 που επέβαλε νομικά τη διείσδυση του ιδιωτικού τομέα στις δημόσιες μεταφορές.

Χρειάστηκε πρώτα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να εκδώσει καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος των εργατικών δικαιωμάτων και υπέρ των ιδιωτών εργοδοτών.

Η δημοσιονομική ένωση δεν είναι παρά ένας ακόμη ευφημισμός: με αυτήν οι τράπεζες θα εξακολουθήσουν να κερδίζουν, οι πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες θα εξακολουθήσουν να πλουτίζουν και οι λαοί των υπόλοιπων χωρών θα παραμένουν στη φυλακή των χρεών. Κάθε ευρώ που θα πηγαίνει στους δανειστές θα είναι ένα ευρώ που δεν θα δαπανάται για την εθνική οικονομία και αυτή η οικονομία θα αργοπεθαίνει από έλλειψη επενδύσεων, εισοδήματος και κατανάλωσης.

Σε μια δημοκρατία εκείνοι που δρέπουν τα κέρδη (οι δανειστές) θα έπρεπε κανονικά να αναλαμβάνουν και το ρίσκο της επένδυσής τους. Η ευρωπαϊκή δημοκρατία όμως έχει σήμερα ευτελιστεί σε ένα παιχνίδι δημοσίων σχέσεων.

Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο έχει διαχωρίσει το ρίσκο από το κέρδος. Το κέρδος παραμένει αυστηρά ιδιωτικό, ενώ το ρίσκο μεταφορτώνεται στους φορολογουμένους και στους πολίτες, που αναγκάζονται να σηκώνουν στους ώμους τους τρομακτικές απώλειες, με κίνδυνο να χρεοκοπήσουν.

Και αυτό δεν είναι πια δημοκρατία, διαπιστώνει ο οικονομικός αναλυτής Τσαρλς Χιου Σμιθ, αλλά μια νέα εκδοχή της δουλοπαροικίας στην Ευρώπη. Θα ήταν πιο έντιμο για τους αφέντες μας να πουν: «Χρειάστηκε να καταστρέψουμε τη δημοκρατία για να σώσουμε τις τράπεζες. Τώρα πια είστε δουλοπάροικοι στα χρηματιστικά μας φέουδα». «Δεν θα ήταν πιο απλό να διαλύσουν τον λαό και να εκλέξουν έναν άλλο;» (Μπέρτολντ Μπρεχτ).