Ελληνοτουρκικές φωτιές

Από topontiki.gr

Του Δημήτρη Μυ

Για «βαριές σκιές στις ελληνοτουρκικές σχέσεις» μιλούν με έκπληξη MME και κόμματα μετά τις «ατυχείς» δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ, σύμφωνα με τις οποίες οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες χρηματοδότησαν και εκτέλεσαν δολιοφθορές στο ελληνικό έδαφος. Μήπως θα ήταν πιο ωφέλιμο, αντί της έκπληξης, κυβέρνηση, κόμματα και Μέσα Ενημέρωσης να ξαναθυμηθούν την πορεία που έχουν ακολουθήσει οι ελληνοτουρκικές σχέσεις;

Μήπως θα ήταν χρήσιμο να ξαναδούμε το ελληνοτουρκικό νταλαβέρι από τότε που πράκτορες έβαζαν φωτιές στα ελληνικά δάση μέχρι σήμερα που η πολιτική των ζεϊμπέκικων και της ελληνοτουρκικής φιλίας στέκεται επικίνδυνα αμήχανη και παγωμένη, με τους υποστηρικτές της απλώς να παρατηρούν τον κατ’ αμερικανική απαίτηση στρατηγικό γάμο Ελλάδας - Ισραήλ;

Τα όσα είπε ο Γιλμάζ δεν θα έπρεπε να δημιουργήσουν την παραμικρή έκπληξη σε όσους θυμούνται τι ακριβώς παιζόταν πριν από 15 χρόνια. Άλλωστε ο Γιλμάζ, στην επίμαχη συνέντευξή του, χρησιμοποίησε μια λέξη στην οποία δεν αποδόθηκε ιδιαίτερη σημασία εδώ στην Αθήνα: αντίποινα. Οι δολιοφθορές στο ελληνικό έδαφος γίνονταν ως αντίποινα κάποιων εχθρικών για την Τουρκία ελληνικών ενεργειών. Ποιες ενέργειες υπονοεί ο Γιλμάζ;

Είναι – να θυμηθούμε – το 1995. Νωρίτερα, το 1993, πριν από την πτώση της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επαναφέρει το σχέδιο για την αξιοποίηση (ξεπούλημα) των ελληνικών ακατοίκητων νησιών και... βραχονησίδων στο Αιγαίο. Η εκδήλωση της σφοδρής εσωτερικής αντίδρασης, αλλά και οι υπόγειες διπλωματικές αντιρρήσεις της Τουρκίας παγώνουν το... μεγαλόπνοο σχέδιο, ενώ η ένταση στα ελληνοτουρκικά συντηρείται.

Οι λόγοι της τουρκικής αντίδρασης έγιναν σαφείς τρία χρόνια αργότερα, με την εκδήλωση της κρίσης των Ιμίων, όπου ξεδιπλώθηκε η ατζέντα της Τουρκίας για το Αιγαίο.

Από το 1993 η κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου χρησιμοποιεί συστηματικά το «αγκάθι» που είχε η Τουρκία στα πλευρά της: τους Κούρδους και τον Οτζαλάν. Είναι κοινό μυστικό ότι οι τουρκικές αρχές εκείνα τα χρόνια διατύπωναν σε όλους τους τόνους τη δυσφορία της τουρκικής κυβέρνησης επειδή, όπως υποστήριζαν, ελληνικές υπηρεσίες πρόσφεραν εκπαίδευση και υποστήριξη στο ΡΚΚ.

Όλη αυτή η ιστορία, με την οποία κάποιοι εγχώριοι φωστήρες θεωρούσαν ότι κρατούν στριμωγμένη την Τουρκία, τινάχτηκε στον αέρα, καθώς οι ΗΠΑ όχι μόνο χαρακτήρισαν το ΡΚΚ τρομοκρατική οργάνωση, αλλά βοήθησαν και στη σύλληψη του ηγέτη του. Ο Θ. Πάγκαλος – υπουργός Εξωτερικών τότε – σίγουρα θυμάται πολύ καλά την παράδοση του Οτζαλάν στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.

Η παράδοση του ηγέτη του ΡΚΚ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, εκτός των άλλων, ήταν μια πρόσθετη ικανοποίηση που υποχρεώθηκε να προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση στην Τουρκία.

Το δικαίωμα της ικανοποίησης η Τουρκία το κέρδισε κατά την κρίση των Ιμίων στις 30 Ιανουαρίου 1996. Τότε η Άγκυρα κατάφερε να θέσει στο διπλωματικό τραπέζι – και η κυβέρνηση Σημίτη αποδέχτηκε – ότι στο Αιγαίο υπάρχουν βράχοι, νησίδες και βραχονησίδες επί των οποίων η κυριαρχία δεν είναι σαφώς καθορισμένη από τις διεθνείς συνθήκες.

Από τότε (Ιανουάριο του 1996) μέχρι και σήμερα η Άγκυρα κρατά στο χέρι αυτό το διπλωματικό κεκτημένο ζητώντας με διπλωματική υπομονή και επιθετική επιμονή τη διανομή του Αιγαίου στη μέση!

Η φωτιά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το σημείο, το οποίο κυβερνήσεις, κόμματα και ΜΜΕ μόνο ευκαιριακά ενθυμούνται, παρ’ ότι είναι η ουσία της ελληνοτουρκικής διαφοράς.

Αυτή η διαφορά δεν καλύφθηκε ούτε με την πολιτική των ζεϊμπέκικων με τον τότε ομόλογό του και μακαρίτη σήμερα Ισμαήλ Τζεμ, που ακολούθησε ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, ούτε με την πολιτική των... κουμπαριών με τον Ερντογάν, που προσπάθησε να ακολουθήσει ο Καραμανλής, ούτε με την πολιτική της ταχύτατης προσέγγισης που επιχείρησε να ακολουθήσει ο Γ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργός.

Η φωτιά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις σιγοκαίει όσο η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικών εδαφών απειλώντας να τινάξει ανά πάσα στιγμή στον αέρα την αυθαίρετη κατασκευή της υποτιθέμενης ελληνοτουρκικής φιλίας και συνεργασίας.

ΥΓ.: Σήμερα οι φωτιές, για τις οποίες μίλησε ο Γιλμάζ, καίνε αλλού: Η κυβέρνηση – αμερικανική μαριονέτα – του Παπανδρέου, χωρίς δεύτερη κουβέντα, μετά την εντολή της Ουάσιγκτον, τίναξε στον αέρα την όποια πολιτική προσέγγισης με την Τουρκία για να αναπτύξει τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ, που αυτή την περίοδο εμφανίζεται ως στρατηγικός αντίπαλος της Άγκυρας.

Με πιο απλά λόγια η Ελλάδα, εκτός από την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συνεπάγεται η χρεοκοπία της, αντιμετωπίζει και τους ύψιστους κινδύνους που συνοδεύουν την παντελή έλλειψη στρατηγικού σχεδίου για την αντιμετώπιση των εξωτερικών κινδύνων, οι οποίοι ουδέποτε έπαψαν να υπάρχουν...