Βόλτα

Από τον Herr K

Κατεβαίνοντας τη Χαριλάου Τρικούπη βλέπεις την Αθήνα όπως ήταν δύο - τρεις γενιές πίσω. Π.χ. το καφενείο με το ελληνικό σημαιάκι (το είδα και χάρηκα: για μια στιγμή νόμισα ότι είμαι σε μαγαζί μεταναστών στη Γερμανία – όχι όμως: ήμουν σε μαγαζί Ελλήνων μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας). Της Αθήνας που κυνηγάει κόσμο λόγω φρονημάτων: αναδημοσίευε σήμερα το «Ποντίκι» σχετικές επιστολές συγγενών φερόμενων ως τρομοκρατών.


Η Ασφάλεια, λένε, τους κυνηγάει, κυνηγάει κι αυτούς που έχουν αθωωθεί και όσους τους κάνουν παρέα. Τους καλούν και ως μάρτυρες κατηγορίας σε δίκες. Από πότε είναι ποινικά κολάσιμη η τρικυμία εν κρανίω, και μάλιστα αυτή που δεν προκαλεί θύματα; Απάντηση: από φέτος. Τουλάχιστον. Όσο για τις παρέες σου, οφείλεις να τις προσέχεις.

Συνέχισα τη βραδινή βόλτα και πέτυχα ένα πανηγύρι. Στο κέντρο της Αθήνας. Είναι πιο θλιβερό από τα πανηγύρια στην επαρχία αλλά τουλάχιστον γυρίζεις σπίτι σου στην Αθήνα μετά. Θαύμασα τα εσώρουχα «Uomo», τις νάυλον κάλτσες (ελπίζω να προσέξατε το ύψιλον του νάυλον), τους βιομηχανικούς λουκουμάδες.

Προσπέρασα σχεδόν αδιάφορος τον ζητιάνο με τα κομμένα πόδια μπροστά από την εκκλησία. Αγόρασα γλυκό τοματάκι. Είδα τη γυναίκα που καθαρίζει το σπίτι μου να περπατά ευτυχισμένη με την κόρη της. Ήμουν ήδη καλύτερα.