Από τους Financial Times (via Euro2day)
Του Kenneth Rogoff
Δυστυχώς, το αβέβαιο μέλλον της ευρωζώνης θα επισκιάζει την παγκόσμια οικονομία και τον επόμενο χρόνο. Αδιαμφισβήτητα υπάρχουν και άλλες ανησυχίες, όπως ο κίνδυνος για μία... όχι και τόσο ομαλή προσγείωση της Κίνας, για προεκλογική παράλυση στις ΗΠΑ και για ένα μεγάλο, μη αναμενόμενο γεωπολιτικό σοκ.
Ακόμη και στο ήπιο σενάριο, η μεγάλη απειλή από το παγκόσμιο κρατικό και ιδιωτικό χρέος θα εμποδίζει τη δυναμική ανάκαμψη στις προηγμένες οικονομίες. Η ευρωζώνη όμως, παραμένει μακράν η μεγαλύτερη ευπάθεια.
Δεν υπάρχει εύκολη λύση. Η ευρωζώνη χρειάζεται ένα νέο σύνταγμα που θα δημιουργήσει ισχυρές, κεντρικές δημοσιονομικές και εποπτικές αρχές, με την αντίστοιχη πολιτική ενοποίηση.
Η ουσιαστικά μεγαλύτερη ενοποίηση ενδεχομένως να συνεπάγεται και έξοδο ορισμένων λιγότερο προηγμένων κρατών μέχρι ότου αναπτυχθούν επαρκώς οικονομικά. Δυστυχώς, η πορεία αυτή είναι πολιτικά μη αποδεκτή, αν μη τι άλλο στη Γαλλία, που είναι ένα από μέλη του ευρωπαϊκού πυρήνα.
Κατά συνέπεια, η μόνη ρεαλιστική μεσοπρόθεσμη λύση είναι μία επεκτατική ερμηνεία των κανόνων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που ιδανικά θα ακολουθεί μία τεράστια αναδιάρθρωση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους σε αρκετές χώρες της περιφέρειας. Εύλογα, η ΕΚΤ τρομάζει από το ενδεχόμενο να χάσει σημαντικά κεφάλαια, ρίχνοντας πρακτικά χρήματα σε έναν τρύπιο κουβά.
Η Γερμανία από την πλευρά της, εύλογα ανησυχεί ότι θα κληθεί να καταβάλει ένα δυσανάλογο μερίδιο στην όποια μελλοντική ανακεφαλαιοποίηση, όπως επίσης για το ότι παρασύρεται σε μία εναλλακτική λύση που περιλαμβάνει υψηλότερο πληθωρισμό.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το συμπέρασμα από τις τελευταίες διαπραγματεύσεις σε επίπεδο Ε.Ε. είναι πως η εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα στο swap ομολόγων δεν τίθεται πλέον επί τάπητος για κανέναν, εκτός από την Ελλάδα. Αυτή η θέση είναι παράλογη. Ένα σύστημα που δεν επιτρέπει χρεοκοπίες... δεν είναι σύστημα.
Το πρόβλημα της ευρωζώνης μπορεί ακόμη να λυθεί μεσοπρόθεσμα με έναν συνδυασμό σκληρής αναδιάρθρωσης χρέους και οικονομίας στην περιφέρεια σε συνδυασμό με πολύ επεκτατική πολιτική από την κεντρική τράπεζα. Ιδανικά οι λίγες πιο αδύναμες χώρες θα πρέπει να βγουν από την νομισματική ένωση, ώστε να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να ανοίξουν τον δρόμο για μεγαλύτερη ολοκλήρωση μεταξύ των υπολοίπων.
Οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις μπορεί να μην είναι αισιόδοξες. Η ευρωζώνη παράλληλα, θα εξακολουθεί να χρειάζεται ένα νέο σύνταγμα ώστε να αποφύγει την αέναη στασιμότητα.
Προς το παρόν, το 2012 φαίνεται πως θα είναι μία ακόμη χρονιά που θα παραπαίουμε προς ένα αβέβαιο μέλλον για το ευρωσύστημα.
* Ο Kenneth Rogoff είναι καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Harvard
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου