Πέντε λεπτά από την Ομόνοια...

Από την Oikoniki Pragmatikotita

«Οικόπεδα 5 λεπτά από την Ομόνοια»... Ξεκίνησε σαν «εξαντρίκ» διαφημιστικό σύνθημα στις αγγελίες των μεσιτών και των οικοπεδάδων της δεκαετίας του 1950 και του 1960, σαν μια υπόσχεση παραδείσιας γης κοντινής στο αθηναϊκό κέντρο – για να μετατραπεί σταδιακά σε ανέκδοτο και να προκαλεί κωμικά ερωτηματικά του είδους: «Πέντε λεπτά από την Ομόνοια με τα πόδια, ή με αυτοκίνητο, ή με ελικόπτερο;». Και τελικά για να αποσυρθεί, να ξεχασθεί, να περάσει στα ψιλά γράμματα, στις υποσημειώσεις της ιστορίας της πόλης...


Καθώς όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται, έτυχε εδώ η τραγωδία να μην προηγείται αλλά να έπεται της φάρσας: Έτσι σήμερα, μόλις πέντε λεπτά από την Ομόνοια, σε μια απόσταση που διανύεται «πεζή», παίζεται η τραγωδία μιας πόλης δύσμορφης, δυσλειτουργικής, ρυπαρής, σπάταλης ως προς τη διαχείριση του χώρου, αδιάφανης όσον αφορά το είδος των δραστηριοτήτων που διαδραματίζονται...

Είναι η οδός Σοφοκλέους, η πλατεία Θεάτρου και τα πέριξ «οικόπεδα» – κατειλημμένα γενικά από ασυνάρτητες κατασκευές – που δεν συμψηφίζονται από κάποιες άλλες, «ευ-μορφες», νεοκλασικές, δηλωτικές μεγαλείων που «διηγώντας τα να κλαις»....

Με το ηλεκτρονικό περιοδικό www.greekarchitects.gr είχαμε πρόσφατα την ευκαιρία να ανιχνεύσουμε το «ταρατσοτοπίο» της περιοχής, τον τριτοκοσμικό χαρακτήρα μιας γειτονιάς που φαίνεται ανέκκλητα δοσμένη στα ναρκωτικά, στο παραεμπόριο, στην απω-ανατολίτικη ακαταστασία.

Η περιοχή είναι χαρακτηριστική για την υπο-αξιοποίηση του χώρου, για την εγκατάλειψη, τα αστικά κενά.

Οι οροφές των κτιρίων παραπέμπουν στις χαμένες ευκαιρίες για μια μεγάλη φωτοβολταϊκή παραγωγή στη καρδιά της πρωτεύουσας, ενώ η ποικιλότητα των μορφών και των εμπορικών δραστηριοτήτων, ή ακόμη και κτίρια μεγάλης αισθητικής ποιότητας όπως αυτό της Διπλάρειας Σχολής, αδυνατούν να απαλύνουν τη θλίψη ενός αστικού τοπίου παραδομένου στο τυχαίο...

Με κάνουν να σκέπτομαι τους στίχους του Λουκιανού, που ανακαλούσε ο Άγγλος περιηγητής Christopher Wordsworth μπροστά στο θέαμα της καταστροφής και της ερήμωσης της Αθήνας του 1832: «Πεθαίνουν οι πόλεις, όπως οι άνθρωποι»...