Η Αριστερά, η Δεξιά και ο τόπος

Από την Ολυμπία

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν έδωσαν τα πρόσφατα συγχαρητήρια του προέδρου του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρα στον Δήμαρχο Πειραιά κ. Μιχαλολιάκο (ενώ βρίσκονται ιδεολογικά στον αντίποδα), πράγμα που προκάλεσε εσωκομματικές αντιδράσεις.

Δεύτερη αφορμή ήταν ομιλία, επίσης πρόσφατη, του θαρραλέου στελέχους της Ν.Δ. κ. Φ. Κρανιδιώτη, στην οποία επανέλαβε τη γνωστή άποψη ότι η Αριστερά κυριάρχησε (ή κυριαρχεί ακόμα) στη ζωή του τόπου καταλαμβάνοντας ισχυρές θέσεις στον κρατικό / κυβερνητικό μηχανισμό των πολλών τελευταίων ετών. Αποδίδοντας σ' αυτό την κακοδαιμονία που ζούμε.

Πρώτον: Στη χώρα αυτή ουδέποτε κυβέρνησε ή συγκυβέρνησε η Αριστερά, με εξαίρεση το σύντομο διάλειμμα της συγκυβέρνησης του ΣΥΝ με τη ΝΔ ή της Οικουμενικής που ακολούθησε. Όσο και αν αξίζει, ή δεν αξίζει, την περιφρόνησή μας, η πολιτική εξουσία είναι αυτή που παίρνει αποφάσεις, χαράσσει πολιτική, δίνει το χρώμα και τον τόνο σε όλες τις πλευρές της ζωής του τόπου, πολιτική, οικονομική, πολιτιστική κ.λπ.

Συνεπώς η θέση ότι η Αριστερά κυριάρχησε (ή κυριαρχεί) είναι ήδη άτοπη διότι ως επίσημη και συγκροτημένη κομματική δύναμη ουδέποτε κυβέρνησε. Ουδέποτε, δηλαδή, είχε την δυνατότητα να διορίσει «τα δικά της παιδιά» στον κυβερνητικό/κρατικό μηχανισμό.

Αν τέτοια «παιδιά» διορίστηκαν/τοποθετήθηκαν σε τέτοιους μηχανισμούς αυτό έγινε με απόφαση και πρωτοβουλία της εκάστοτε κυβέρνησης. Πως έγιναν (διότι έγιναν) τέτοιες τοποθετήσεις / διορισμοί θα το πούμε εν συνεχεία. Αλλά σ’ αυτό το σημείο επισημαίνω ότι την ευθύνη δεν έχει η οποιασδήποτε μορφής Αριστερά. Και αυτή η ευθύνη δεν μπορεί να αναζητηθεί μόνο και αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ (το «Ανδρεϊκό», το «Σημιτικό» ή του «Γιώργου») αλλά και στη Ν.Δ.

Δεν εξετάζω εδώ αν καλώς ή κακώς έπραξαν οι κυβερνήσεις. Το έπραξαν πάντως. Και σ' αυτές η ευθύνη.

Δεύτερον: Προσχωρήσεις «μαζικού» χαρακτήρα αριστερών στο ΠΑΣΟΚ έγιναν και επί Ανδρέα Παπανδρέου και επί Σημίτη – είναι και οι πιο επίμαχες – αλλά και επί Ν.Δ. Επί Ανδρέα προσχώρησε κυρίως η εκλογική βάση, επί Σημίτη και Ν.Δ. (Μητσοτάκης) κυρίως στελέχη.

Υπήρξαν και ξεχωριστές, ατομικές, περιπτώσεις, όπως του Μάρκου Βαφειάδη (στο ΠΑΣΟΚ) ή οι ιδιάζουσες συνεργασίες του Μανώλη Γλέζου με το ΠΑΣΟΚ ή του Μίκη Θεοδωράκη με τη Ν.Δ. – κατέλαβε και υπουργικό αξίωμα. Όσοι (επώνυμοι) προσχώρησαν από την Αριστερά στο ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα, τσαλαπατήθηκαν.

Σε όλες αυτές τις «μαζικές» περιπτώσεις (στελεχών) δεν παρατηρήθηκαν συμπτώματα αντίδρασης, υπονόμευσης εκ των έσω κ.λπ. της εκάστοτε κυβερνητικής γραμμής και άποψης από τους διορισθέντες. Συνέβη μάλιστα το ακριβώς αντίθετο, ιδίως στην περίοδο Σημίτη.

Υπήρξαν όντως προσχωρήσεις ανθρώπων προερχομένων από το χώρο του ΣΥΝ (δεν υπήρχε τότε ΣΥΡΙΖΑ) με κοινό χαρακτηριστικό τους ότι ήταν τεχνοκράτες ή διανοούμενοι – ή θεωρούμενοι τέτοιοι. Υπενθυμίζω ότι ο κ. Σημίτης έγινε δεκτός με επευφημίες στο Συνέδριο του ΣΥΝ ωσάν να ήταν αυτός ο αρχηγός του (τότε) κόμματος.

Είναι, δηλαδή, σαφές ότι υπήρξε «μαζική» μετατόπιση ανθρώπων από μια ιδεολογία σε μια άλλη. Το αν ο ιδεολογικός χώρος του κ. Σημίτη είναι η Αριστερά, μπορεί να το κρίνει ο καθένας. Αλλά θα ήταν άδικο αν παρέλειπα ότι η Αριστερά (οποιασδήποτε μορφής) δεν είπε ποτέ «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς.

Υπερασπίζονταν (το ΚΚΕ) την τότε Σοβιετική Ένωση, δηλαδή ομοϊδεάτη. Και όσοι προσχώρησαν στο χώρο του κ. Σημίτη το ίδιο έπραξαν π.χ. ως ιεροκήρυκες του σχεδίου Ανάν ή πρωταγωνιστές του εκσυγχρονισμού, της Παγκοσμιοποίησης, κατά του Έθνους κ.λπ.

Σημειώνω ότι αποτελεί δικαίωμα του καθενός να αλλάζει ιδεολογικό χώρο. Αλλά δεν είναι δικαίωμα κανενός να παριστάνει ότι αγνοεί αυτές τις μετατοπίσεις και να επιμένει να τοποθετεί ανθρώπους εκεί όπου πλέον δεν ανήκουν. Τους αδικεί ενώ έχουν δώσει εξετάσεις για να εγκριθούν στις νέες ή νεότερες ιδεολογικές (και διοικητικές) θέσεις, από τον κ. Τατούλη ως τον κ. Τσουκάτο και οι δυο πρώην ΕΚΚΕ.

Τρίτον: Είναι τυφλός όποιος δεν βλέπει (εκτός αν κάνει ότι δεν βλέπει για λόγους προπαγάνδας) ότι η Αριστερά είναι «χίλια κομμάτια» και ότι τουλάχιστον μερικά κομμάτια δεν είναι και τόσο αριστερά όσο τους αρέσει να λένε. Αλλά και η Δεξιά δεν είναι και τόσο ενιαία και δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση.

Δεν μιλάμε για την ίδια Δεξιά όταν αναφερόμαστε στον κ. Χατζηγάκη (ή Χατζηδάκη) και π.χ. στον κ. Φαήλο Κρανιδιώτη, τον κ. Μανώλη ή τον κ. Καμμένο. Για να αφήσουμε στην άκρη τον κ. Καρατζαφέρη, την κ. Μπακογιάννη ή τη Χρυσή Αυγή. Εκτός αν ορισμένοι δεν ανήκουν στη Δεξιά πλέον.

Τέταρτον (και το μόνο πραγματικά ουσιώδες): Σ' αυτές τις πράγματι κρίσιμες στιγμές για την υπόσταση της χώρας καλλίτερα, πιστεύω, είναι να κρατήσει ο καθένας την ιδεολογία του αλλά ταυτόχρονα να αναζητήσει σημεία επαφής ή, έστω, κατανόησης με όποιους άλλους που θέλουν να αντισταθούν στη λαίλαπα των Μνημονίων.

Διαφορετικά καλλιεργούνται, έστω αθέλητα, παλιές διχαστικές ιδέες. Η Εθνική Ανεξαρτησία, η Δημοκρατία, μια στοιχειώδης κοινωνική δικαιοσύνη είναι ένας κοινός παρονομαστής. Δεν είναι;