Οι τρεις μοιραίοι της οικονομίας

Από Το Ποντίκι 13.10.2011

Η χώρα «έκλεισε» και τυπικά από τον περασμένο Ιούλιο. Ο πρωθυπουργός το ήξερε. Και ήταν σύμφωνος. Αυτό που βλέπουμε να εκτυλίσσεται τώρα είναι η μικροπολιτική και επικοινωνι­ακή πλευρά του θέματος. Τάδε έφη στο «Π» Ευρωπαίος αξιωματούχος που διαμένει μόνιμα στην Αθήνα και έχει αναλάβει τη χαρτογράφηση του «αύριο».

Από το καλοκαίρι του 2010 σας γράφαμε ότι το σχέδιο είναι η εξόντωση της ελληνικής κοινω­νικής και οικονομικής οντότη­τας της μεσαίας τάξης (αυτής που κα­τά τις ΗΠΑ είναι η πραγματική δύνα­μη) και της εγκαθίδρυσης ενός νέου πολιτικο-οικονομικο-επιχειρηματικού συστήματος, που θα διαχειρίζεται τα πάντα (από ταξί και τράπεζες μέχρι σκουπίδια) και θα ελέγχει παρασκηνι­ακά την εκάστοτε πολιτική εξουσία.


Μέσα στην εξαθλίωση που φέρ­νουν οι αλλεπάλληλες μειώσεις μι­σθών και οι αυξήσεις σε όλους τους φόρους, ο κάθε Έλληνας πολίτης δεν πρόκειται να έχει χρόνο ή διάθεση να «ενδιαφερθεί» τι θα γίνεται στα πάνω στρώματα. Εκείνα τα στρώμα­τα που συνεχίζουν το πάρτι ακόμα και τώρα.


♦ Τον Μάιο του 2011 γράψαμε για το γερμανικό σχέδιο της ελεγχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας, αφού προηγουμένως ενεχυριαστούν τα πάντα, ολοκληρωθεί η καθίζηση σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και αφού εγκατασταθούν στην Ελλάδα οι πραγ­ματικοί κυβερνώντες.

♦ Τον Ιούλιο, όταν, υποτίθεται, συμ­φωνήθηκε πανηγυρικά το νέο πακέτο «σωτηρίας», το «Π» ήταν ίσως η μο­ναδική εφημερίδα που αμφισβήτησε την εφαρμογή της απόφασης. Γράψα­με επίσης τότε ότι ο ίδιος ο πρωθυ­πουργός συμφώνησε την εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας στους δανειστές και τις εμπράγματες εγγυή­σεις για όσους θέλουν και επιθυμούν!


Μαθηματική ακρίβεια

Ακόμη γράψαμε ότι κανείς στην Ε.Ε. δεν πίστευε πως το ελληνικό σχέδιο θα προχωρήσει και ότι επισπεύδεται η ελεγχόμενη πτώχευση στα γερμανι­κά πλαίσια μέχρι το τέλος του έτους.

Και ήρθαμε στο σήμερα, όπου όλα κυλούν βάσει του αρχικού σχεδίου με μαθηματική ακρίβεια. Κάποιος θα υποστηρίξει: «Πώς είναι δυνατόν να προβλεπόταν το αδιέξοδο όταν από εμάς εξαρτάτο η πιστή εφαρμογή του μνημονίου;».

Η απάντηση έρχεται διά στόματος του Ευρωπαίου αξιωματούχου, ο οποίος θεωρεί ότι τα δημοσιονομι­κά μέτρα δεν μπορούσαν να εφαρ­μοστούν ποτέ στην πράξη λόγω της λάθος οικονομικής πολιτικής που ξεκίνησε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Η μία λάθος δέσμη διαδέχθηκε την άλλη, τα μέτρα έδειχναν να μην κατα­νοούν τα διαρθρωτικά προβλήματα και λαμβάνονταν πάντα σε καθεστώς πανικού και απίστευτης προχειρό­τητας ώστε να βγουν οι αριθμοί. Με αποτέλεσμα ότι οι ανά τρίμηνο φόροι και περικοπές σε μισθούς και συντά­ξεις έκαναν πρόσκαιρα μπαλώματα, αλλά μεσοπρόθεσμα μια τρύπα στο νερό.

Και αντί εκεί η κυβέρνηση να απαι­τήσει ένα κούρεμα του χρέους και να διασφαλίσει τη συνέχεια του ελληνι­κού κράτους, μεθόδευε την ίδια αποτυχημένη συνταγή. Κάποιοι θα πουν ηθελημένα, κάποιοι λόγω βλακείας και απειρίας. Η ιστορία θα δείξει ποιο τελικά είναι το σωστό.


Ο αγαπητός Ράιχενμπαχ

Ήρθε εδώ για να ηγηθεί της ομάδας δρά­σης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που επισήμως θα ανίχνευε τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας σε επίπεδο ελέγχων, συλλογής στοιχείων, εφοριών κ.λπ., ώστε να διατάξει τη μόνιμη εγκατάσταση τεχνικών κλιμακίων από άλλες χώρες.

Όμως η παρουσία του κάθε άλλο παρά συμ­βολική είναι. Ο πραγματικός ρόλος του Χορστ δεν είναι άλλος από τη χαρτογράφηση όλων των πόρων της ελληνικής οικονομίας, από όπου θα μπορούν οι δανειστές να αντλήσουν έσοδα και κέρδη.

Αυτός είναι που έριξε την ιδέα οι δανει­στές να μην επικεντρωθούν μόνο στις εται­ρείες του Δημοσίου, αλλά να υποχρεωθεί η κυβέρνηση να βάλει ενέχυρο όλη τη δημό­σια γη, υπό μορφή δωρεάν παραχώρησης (concession). Το απόρρητο σχέδιο, το οποίο έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση, εμπεριέχει και την εξόρυξη φυσικού αερίου.

Οι διεργασίες έχουν ξεκινήσει. Το ανησυχητικό είναι ότι, ενώ και πριν από μερικούς μήνες η κυβέρνη­ση είχε τη δυνατότητα της απόλυτης εκμετάλλευσης αυτών των εσόδων και θα μπορούσε, όπως η Κύπρος, να συνδιαχειρίζεται τα οφέλη με ιδιωτικές εταιρείες της επιλογής της, αυτό δεν είναι πλέον δυνατό.

Βάσει του πορίσματος του Ράιχενμπαχ, μια γαλ­λογερμανική (λέμε τώρα τυχαία) εταιρεία θα έχει τη δυνατότητα να λαμβά­νει δωρεάν ένα κομμάτι γης ή θάλασσας, να το εκμεταλλεύεται πλήρως και το υποτιθέμε­νο μέρος των εσόδων που κανονικά θα λάμ­βανε η Ελλάδα να πηγαίνει στην αποπληρω­μή του χρέους.

Στα ελληνικά ταμεία, δηλαδή στον ελληνικό λαό, δεν θα διοχετεύεται τίποτα. Όλα με έμμεσο τρόπο θα καταλήγουν στους δανει­στές και βεβαίως στις ξέ­νες ιδιωτικές εταιρείες, που θα θησαυρίζουν.

Ο Ράιχενμπαχ προχώ­ρησε και στην τελειο­ποίηση του σχεδίου «Εύρηκα», σύμφωνα με το οποίο ό,τι έχει και δεν έχει η Ελλάδα θα μεταβι­βαστεί σε ένα ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο, το οποίο θα αποφασίζει πότε και σε ποιους πω­λείται μια εταιρεία ή ένα κτίριο, πότε παρα­χωρείται δωρεάν ή με μακροχρόνιο λίζινγκ.

Με αυτή την αιτιολογία θα αποπληρώνουμε εσαεί το χρέος. Για όλα αυτά είναι ενήμερη η ελληνική κυβέρνηση και έχει συναινέσει. Είναι ενήμεροι ο πρωθυπουργός και ο υπουρ­γός Οικονομικών.

Ο αγαπητός Ράιχενμπαχ με την επικύρω­ση των κανόνων Οικονομικής Διακυβέρνησης αναμένεται να αναλάβει τον ρόλο του αρχιεπόπτη, ο οποίος θα έχει πρωθυπουργικές εξουσίες. Αυτός θα συντάσσει ουσιαστικά τους προϋπολογισμούς, αυτός θα δίνει εντο­λές στους υπουργούς πώς και με ποιο τρόπο θα δρουν και βεβαίως θα είναι τα αυτιά και τα μάτια των δανειστών στην Ελλάδα.

Γι' αυτό τον λόγο, όπως πληροφορείται το «Π», πολλά δείπνα γίνονται από εφοπλιστές, επιχειρηματίες, εκδότες και τραπεζίτες, στα οποία ο Ράιχενμπαχ είναι ο υψηλός προσκε­κλημένος.

Σε λίγες προσκλήσεις όμως έχει ανταποκριθεί θετικά και, εάν λάβουμε υπό­ψη τα σπίτια τα οποία τίμησε με την παρου­σία του, τότε φαίνεται ότι ο Γερμανός επιλέγει μόνο όσους πιστεύει ότι θα διασωθούν από το τσουνάμι που έρχεται. Μήπως γι' αυτό τον λό­γο διαχειρίζεται και τα κονδύλια του ΕΣΠΑ;


Ο αγαπητός... Γεώργιος

Εξ αρχής ο πρώην υπουργός Οικο­νομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και οι συνεργάτες του διέρρεαν ότι ήταν ο εκλεκτός συνομιλητής της τρόικας και των ομολόγων του στην Ε.Ε. Η αλήθεια είναι ότι τους πρώτους μήνες τους είχε ξεγελάσει όλους. Αντι­λήφθηκε γρήγορα τη γλώσσα του Γιούρογκρουπ (σε αντίθεση με τον Ε. Βενι­ζέλο, που ακόμα προσπαθεί) και έπεισε ότι ήξερε τι έκανε.

Στην αρχή μίλησε για διαφθορά των Ελλήνων και φοροδιαφυγή. Μουσική στα αυτιά των γιουρογκρουπάτων. Με­τά ζητούσε πίστωση χρόνου γιατί «είχε αντιστάσεις από άλλους υπουργούς, είχε πόλεμο με την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, τους εργαζομένους» κ.λπ.

Με αυτά τα προσχήματα και για έναν ολόκληρο χρόνο, τόσο η τρόικα όσο και η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, έκαναν τα στρα­βά μάτια για τη μη επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και ανά τρίμηνο εκχωρούσαν την κάθε δανειακή δόση, πάντα με πολιτική απόφαση. Γιατί κα­νένας από τους δύο βασικούς στόχους δεν ήταν «μέσα»: Οι αριθμοί φώναζαν εκτροχιασμό και το δημόσιο χρέος ότι δεν είναι βιώσιμο. Εξ αρχής.

Αλλά όλοι κοίταζαν αλλού, τη στιγμή που και ένας μαθητής λυκείου μπορούσε να πει με ασφάλεια ότι οι προβλέψεις που ανα­κοίνωνε το γραφείο του Παπακωνσταντίνου ήταν τραγικά εκτός.

Δεν είναι μόνο η βαθύτερη ύφεση (για την οποία οι μόνοι που έπεφταν μονίμως έξω ήταν οι καθ' ύλην αρμό­διοι), αλλά και οι πραγματικές αντοχές της φορολογικής βάσης. Ας μην ξεχνά­με ότι ο Παπακωνσταντίνου μέχρι τον Μάιο (πριν από έξι μήνες δηλαδή) υπο­στήριζε ότι τον Σεπτέμβριο θα γυρνού­σαμε στην ανάπτυξη!!! Πού το βάσιζε; Άγνωστο.

Όμως, περί τον Δεκέμβριο του 2010, πρώτος ο Σερβάς Ντερούζ (το παραπάνω ήταν ένας από τους λόγους που δεν θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του στην Ελλάδα) και μετά ο Πολ Τόμσεν κατά­λαβαν ότι είναι άνθρακες ο θησαυρός.

Οι πολιτικές δικαιολογίες του Παπα­κωνσταντίνου έδωσαν θέση στην πραγματικότητα: ότι ουδέποτε κατανόησε την ελληνική οικονομία, ήταν άπειρος και αδύναμος να λάβει τις σωστές απο­φάσεις. Το τεράστιο «εγώ» του δεν τον άφηνε να προσλάβει έμπειρους συμ­βούλους για να τον καθοδηγήσουν.

Αντιθέτως περιστοιχίστηκε από φοιτη­τές της ΑΣΟΕΕ (τους οποίους μπορού­σε να ελέγξει) και διάφορους άλλους «νεοτεχνοκράτες» που κληθήκαν να διαχειριστούν την οικονομία της χώρας στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της και που βεβαίως απέτυχαν πατα­γωδώς.

Η συμπεριφορά του πρώην «τσάρου» και οι δικτατορικές διαθέσεις απέναντι στους δημοσιογράφους, αλλά και τους υπηρεσιακούς παράγοντες του ΥΠΟΙΟ, καθώς και η διαρκώς εμπόλεμη κατά­σταση με τους άλλους υπουργούς της κυβέρνησης, «ξύπνησαν» τους ελε­γκτές, που κατάλαβαν ότι ο Παπακωνσταντίνου άλλα έλεγε και συμφωνού­σε στις Βρυξέλλες και άλλα έλεγε ή μάλλον δεν έλεγε εντός της χώρας και δη στο Υπουργικό Συμβούλιο.

Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, μάλι­στα, μεταξύ της 3ης και της 4ης δόσης, όταν η Γερμανία είπε «nein» στο πολι­τικό σκόντο, ο Παπακωνσταντίνου, αντί να αναλογιστεί τις ευθύνες του, ενη­μέρωσε το Γιούρογκρουπ ότι για όλα φταίει ο Ρέππας και σε δεύτερη μοίρα οι Ραγκούσης και Χρυσοχοΐδης!

Οι τεχνοκράτες της τρόικας, πάντως, όπως μαθαίνουμε, κρατούν ακόμα στα χέρια τους στοιχεία από τις μεταξύ τους κουβέντες με τον πρώην υπουρ­γό Οικονομικών και αντίγραφα από τα memo που έστελνε και συνιστούσε σε αυτούς (ακόμα και στον ίδιο τον Όλι Ρεν!) να παρέμβουν στην εσωτερική πολιτική της χώρας και με τον τρόπο τους να τον στηρίξουν, ρίχνοντας φταίξιμο στους πολιτικούς του αντιπάλους! Και εάν ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις και παρεμβάσεις εκείνης της περιό­δου, αυτό γινόταν.


Τα ραβασάκια

Όμως όλα τα καλά – για τον υπουρ­γό – τελείωσαν από τον Ιανουάριο του 2011, όταν τα πρώτα ραβασάκια και εμπιστευτικά memo προς τον πρωθυ­πουργό έφταναν από τους αξιωματού­χους της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, με τα οποία έλεγαν ότι χρειάζονται κάποιον «πιο έμπειρο συνομιλητή στο ΥΠΟΙΟ».

Μάλιστα, σε μια συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΔΝΤ, λέχθηκε ότι η διγλωσσία του Παπακωνσταντίνου έφερε αντιμέ­τωπη την Ελλάδα (και τον Τόμσεν) με τις αναδυόμενες χώρες και ιδιαίτερα τη Βραζιλία και την Ινδία. Δύο χώρες που επιμένουν ακόμη και σήμερα να μην συμμετάσχει το Ταμείο στο νέο δάνειο προς τη χώρα μας. Το ρήγμα στην αξιοπιστία της κυβέρνησης Πα­πανδρέου ξεκίνησε από τότε.

Η άρνηση του Παπανδρέου να αλλά­ξει τον υπουργό Οικονομικών του, που αποδεδειγμένα τα είχε κάνει θάλασ­σα, δημιουργεί επίσης ερωτήματα. Όπως εύστοχα δήλωσε στο «Π» κυ­βερνητικό στέλεχος, κάποια στιγμή, όταν βγουν στη φόρα όλα τα έγγραφα για τις διαπραγματεύσεις των δύο τε­λευταίων ετών, «οι Έλληνες θα ξεχά­σουν αυτά που ήξεραν».

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο Πα­πακωνσταντίνου έπαιξε κατα­λυτικό ρόλο στη μεθό­δευση της ελεγ­χόμενης χρεο­κοπίας...


Ο αγαπητός Τράα

Τα δείπνα στο σπίτι του δίνουν και παίρνουν. Είναι πιο πολυ­πληθή και συνήθως το τσούρμο είναι ανάμικτο. Ο Τράα δεν λέει όχι σε όποιον μεγαλοπαράγοντα επιθυμεί να του προσφέρει υπη­ρεσίες ή συμβουλές για το πώς θα βγει η Ελλάδα από την κρίση. Λέγεται ότι σε μερικά από τα δεί­πνα βγήκε και η ξαφνική απαίτηση ότι πρέπει να μειωθούν οι μι­σθοί και στον ιδιωτικό τομέα.

Ο Τράα βομβαρδίστηκε από τους διάφορους (φοροφυγάδες) επιχειρηματίες με παράπονα ότι δεν βγαίνουν και ότι οι επιχειρή­σεις τους κινδυνεύουν να κλείσουν, αν δεν μειωθεί δραστικά το κόστος λειτουργίας, δηλαδή οι μισθοί. Γιατί οι ίδιοι επιχειρη­ματίες, που έχουν διακινήσει μυ­θικά ποσά σε τράπεζες της Ελ­βετίας, του Λουξεμβούργου και της Κύπρου, αρνούνται να βά­λουν χέρι στα προσωπικά τους κέρδη ώστε να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους.

Ο Τράα είναι που σιωπηλά έναν χρόνο τώρα προωθούσε και τον εργασιακό μεσαίωνα, βάσει του οποίου ο κατώτατος μισθός δεν θα υπερβαίνει τα 400 ευρώ, θα υπάρχει τετραή­μερη πληρωμή σε επταήμερη εργασία και βεβαίως κανένα δι­καίωμα σε περίπτωση απώλει­ας. Το φόρτε του Τράα βέβαια είναι οι τράπεζες και οι εξελί­ξεις γύρω από αυτές.

Φαίνεται πως τα συμφέροντα και οι με­γαλομέτοχοι που απαρτίζουν το ΔΝΤ ενδιαφέρονται πρωτίστως να ελέγξουν πλήρως το τραπεζι­κό σύστημα. Και μπορεί να φαί­νεται πως ο Πολ Τόμσεν είναι ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ, αυτό όμως είναι μάλλον επικοινωνιακό τρικ.

Πάντοτε, σε όλες τις αποστο­λές του ΔΝΤ, αυτός που κάνει παιχνίδι είναι ο μόνιμος αντιπρό­σωπος του Ταμείου στην κάθε χώρα...