Ψάχνουν «στασίδι» για την επόμενη ημέρα

Από το Euro2day

Tου Γιώργου Παπανικολάου*

Το σύστημα διαπλεκόμενης εξουσίας που κυριάρχησε στην Ελλάδα τα τελευταία 37 χρόνια καταρρέει. Οι στυλοβάτες του, οι αρχιερείς αν θέλετε, με όση ισχύ τους απομένει, ψάχνουν απεγνωσμένα ένα «στασίδι» για την επόμενη μέρα. Βλέπουν το μέγεθος της καταστροφής που έρχεται και θέλουν, έστω την ύστατη ώρα, όχι να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά να τις χαλιναγωγήσουν, προς ίδιον όφελος.

Χαμένος κόπος. Η κρίση που οι ίδιοι εξέθρεψαν, μια κρίση πάνω απ' όλα κοινωνική και πολιτική, θα τους καταπιεί. Πολιτικοί «γέννημα θρέμμα» του σάπιου παρελθόντος και παρόντος, αφού έφτασαν με τους δικούς του όρους στις κορυφές της εξουσίας, θέλουν τώρα να μας πείσουν ότι ανακαλύπτουν ως άλλες «μωρές παρθένες» τα... κακώς κείμενα.


Αυτά δηλαδή που οι ίδιοι έπρεπε να είχαν καυτηριάσει και να είχαν πολεμήσει τότε. Τώρα είναι πια αργά να πείσουν τον λαό.

Η κοινωνία συνολικά βλέπει πλέον το μέγεθος του ψεύδους. Ουδείς της είπε ανοιχτά όταν έπρεπε ότι το 30% - 40% του διαθέσιμου εισοδήματός της ήταν... δανεικό. Κι ακόμη χειρότερα, ουδείς τόλμησε να της πει, όταν άρχισε η κρίση, ότι το εισόδημα αυτό είναι οριστικά και αμετάκλητα χαμένο.

Γι' αυτό και χιλιάδες σχόλια στο Διαδίκτυο περνούν γενεές δεκατέσσερις τους τρεις υπουργούς (Διαμαντοπούλου, Λοβέρδο και Ραγκούση) που έβγαλαν χθες το «μανιφέστο» τους. Δεν τους πιστεύει πια παρά μόνο ο μηχανισμός τους.

Τα ίδια ισχύουν και για το υπόλοιπο σύστημα της διαπλοκής, που τόσα χρόνια «ανεβοκατέβαζε» τους πρωταγωνιστές του πολιτικοκοινωνικού συστήματος μοιράζοντας εξουσίες και «πίτες» κατά το δοκούν.

Ξαφνικά ακόμη και οι «εφημερίδες της (εκάστοτε) κυβερνήσεως» κάνουν σκληρή κριτική και «προειδοποιούν» για το χάος που έρχεται. Βλέπουν τις αναγνωσιμότητες να πέφτουν, την μπακάλικη πραμάτεια που μοιράζουν στα αζήτητα, βλέπουν τα χρέη να εκτοξεύονται, απειλώντας πλέον την ίδια την επιβίωσή τους.

Γι' αυτό παλεύουν τώρα απελπισμένα να διατηρήσουν ψήγματα της παρέμβασής τους, μιας παρέμβασης που στην ουσία ουδέποτε στηρίχτηκε στην κοινή γνώμη και στην κοινωνία, παρά μόνο στα «αντανακλαστικά» του ίδιου του συστήματος.

Ποιον πείθει όμως η κριτική της τελευταίας στιγμής, όταν εκφράζεται από εκείνους που ανδρώθηκαν, πλούτισαν και κυριάρχησαν ατομικά και «εταιρικά» υποθάλποντας και στηρίζοντας το σύστημα που σταδιακά κατέστρεψε τη χώρα και μαζί τις ζωές των ανθρώπων της; Ελάχιστους.

Η ελληνική κοινωνία οδεύει ολοταχώς προς μια καταστροφή, το μέγεθος της οποίας μπορεί να συγκριθεί μόνο με γεγονότα των αρχών ή των μέσων του περασμένου αιώνα. Με κύρια ευθύνη όλων εκείνων που υπήρξαν ταγοί και στυλοβάτες ή πρόθυμοι υπηρέτες του σάπιου συστήματος διακυβέρνησης και εξουσίας.

Διότι, έπειτα από δεκαετίες σταδιακού εκφυλισμού, ούτε συντεταγμένη πολιτεία υπάρχει σήμερα, ούτε συντεταγμένη κοινωνία. Κι αυτά μαζί με το τεράστιο κενό ηγεσίας σε κάθε επίπεδο είναι τα μεγάλα μειονεκτήματα της χώρας μας.

Παραφράζοντας ελαφρώς μία ρήση του Χάρι Τρούμαν, ρόλος ενός πολιτικού ηγέτη που έχει την εξουσία είναι «να πείσει τον λαό να κάνει κάτι που δεν ήθελε - και να του αρέσει κιόλας».

Δυστυχώς, τέτοιους ηγέτες δεν έχουμε σήμερα σε κανένα επίπεδο, πολιτικό, επιχειρηματικό ακόμη και πνευματικό. Τα δήθεν «άστρα» της σκηνής μας απλώς ψάχνουν στηρίγματα, κάπου να πιαστούν την ώρα του τυφώνα, μήπως και επιβιώσουν.

Η προσωπική επιβίωση είναι ο μόνος στόχος.

Γι' αυτό και το πιθανότερο είναι ότι η κάθαρση – τηρώντας την αρχαία ελληνική παράδοση – θα έρθει μετά την τραγωδία!