Καληνύχτα και καλή τύχη...

Έτσι και μας αφήσουνε απροστάτευτους, μπορεί και να δολοφονήσουμε τον Καποδίστρια

Από τη Ρήξη Οκτωβρίου

Του Σταύρου Χριστακόπουλου*

Τέλος εποχής για όλους, χωρίς εξαίρεση. Αυτή η σύντομη φράση μπορεί να αποτυπώσει πλήρως αυτό που ζούμε σήμερα, αλλά κι αυτό που θα αρχίσουμε να ζούμε πολύ σύντομα. Πτώχευση και επισήμως. Πτώχευση οικονομίας, πολιτικής, συνδικαλισμού, κοινωνίας, αμφισβήτησης. Πτώχευση «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών». Πτώχευση γενική.

Ας μην κοροϊδευόμαστε: τα πιο δυσοίωνα σενάρια που έχουν ποτέ διατυπωθεί για το μέλλον της χώρας, από την αρχή της κρίσης, έρχεται η ώρα να εφαρμοστούν. Πρωτίστως αυτά περί οικονομικής πτώχευσης. Ήδη με κάθε επισημότητα η συζήτηση γίνεται παγκοσμίως χωρίς προσχήματα. Υπό προσδιορισμό είναι μόνον το ύψος της περικοπής του χρέους και ο χρόνος της εκδήλωσης του «γεγονότος».

Βασικός παράγοντας για την εκδήλωση της πτώχευσης είναι η κατάλληλη προετοιμασία αυτών που θα την ελέγξουν. Τα κριτήρια είναι σαφή:

● Η προετοιμασία των ευρωπαϊκών κυρίως τραπεζών, ώστε να απορροφήσουν τις συνέπειες, οι οποίες ούτως ή άλλως έχουν σαφώς μειωθεί και θεωρούνται διαχειρίσιμες, τουλάχιστον στις μεγάλες χώρες της ευρωζώνης: στη Γερμανία, αλλά και, σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση, τη Γαλλία.

● Η διασφάλιση, στον μέγιστο βαθμό, πως η ελληνική ελεγχόμενη πτώχευση θα παραμείνει όντως υπό έλεγχο. Ωστόσο χωρίς τους απαραίτητους μηχανισμούς – οι οποίοι άλλωστε ποτέ δεν υπήρξαν – είναι θεωρητικά και πρακτικά αδύνατον να διασφαλιστεί πλήρως ο έλεγχος της διαδικασίας. Πόσω μάλλον σε συνθήκες καλπάζουσας παγκόσμιας κρίσης.

● Η διασφάλιση του τραπεζικού συστήματος – του ευρωπαϊκού και όχι του ελληνικού, αφού για την Ελλάδα το σχετικό κονδύλι είναι μάλλον αστείο για την ευρωζώνη. Συνεπώς προέχει η προετοιμασία της νέας μορφής του προσωρινού μηχανισμού «στήριξης» (EFSF), ώστε να μπορεί να χρηματοδοτεί απευθείας τις τράπεζες, αλλά και η ενίσχυσή του με τα κονδύλια που ήδη κρίνονται απαραίτητα για να απορροφηθούν τυχόν κραδασμοί.

Το επόμενο Eurogroup ήδη λέγεται ότι θα έχει ως αντικείμενο συζήτησης το ενδεχόμενο τετραπλασιασμού των διαθέσιμων κονδυλίων του EFSF – που έτσι θα φτάσουν το «αστρονομικό» ποσό των 2 τρισ. ευρώ, το οποίο θεωρείται απαραίτητο για τη θωράκιση της ευρωζώνης έναντι κινδύνων από Ιταλία και Ισπανία πρωτίστως.

Εξ άλλου η προώθηση της Ιταλίας στην πρώτη θέση του ενδιαφέροντος για την ευρωζώνη, ύστερα από τις αλλεπάλληλες – με... προαναγγελθείσα συνέχεια – υποβαθμίσεις, μετακινεί υποχρεωτικά το επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης. Η Ελλάδα δεν είναι πια στην πρώτη γραμμή, αφού έπαψε να αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Συνεπώς μπορεί ευκολότερα να αφεθεί στη μοίρα της.

Η ελληνική... προετοιμασία

Από την πλευρά της Ελλάδας η προετοιμασία προχωρεί κανονικότατα. Ήδη η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι αυτή που έχει προκαλέσει την αναβολή της καταβολής της «έκτης δόσης», προκειμένου να διευκολύνει την επιβολή όχι τόσο των δημοσιονομικών μέτρων, αλλά του πλήρους ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις του.

Εξ άλλου ευρωκράτες και κυβέρνηση διατυμπανίζουν ότι το πρωτεύον «δεν είναι η έκτη δόση», αλλά οι «διαρθρωτικές αλλαγές». Δηλαδή η κινεζοποίηση του εργασιακού μοντέλου, η κατάσχεση της εθνικής περιουσίας και η διαμόρφωση ενός τοπίου εκτεταμένης ανεργίας και φτώχειας, που θα αποτελέσει το θεμέλιο για να επικρατήσουν οι δουλοκτητικές σχέσεις εργασίας που απαιτούν οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες του αντικαγκελαρίου Ρέσλερ, ο οποίος μας ήλθε την Πέμπτη για τις... τελικές ρυθμίσεις.

Όλα τα παραπάνω όμως είναι γνωστά. Τα αναγγέλλουμε, εξ άλλου, από την άνοιξη του 2010, πολύ πριν οι περισσότεροι από τους σημερινούς διαμαρτυρόμενους συνειδητοποιήσουν το παραμικρό...

● Από την εποχή που η αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή η... ελεγχόμενη χρεοκοπία, θεωρούνταν – και ακόμη θεωρείται – περίπου... ευλογία (!) από ένα μεγάλο μέρος της «αντιμνημονιακής» αμφισβήτησης.

● Από την εποχή που τόσοι και τόσοι απεύχονταν να γίνει η Ελλάδα Αργεντινή πτωχεύοντας μονομερώς και πρότειναν... «επιθετική αναδιαπραγμάτευση». Δηλαδή μονομερή χρεοκοπία!

Όχι ότι έχουν αλλάξει πολλά από τότε... Η ίδια σύγχυση ισχύει και τώρα.

Για όλα φταίει το Μνημόνιο

Απολύτως λογικά όλα τούτα. Κυρίως επειδή όσοι επιχείρησαν να αντιταχθούν στην καταστροφή κυνηγούσαν επί ενάμιση χρόνο, σαν άλλοι Δον Κιχώτες, τον ανεμόμυλο του... Μνημονίου. Ενός κωλόχαρτου (με το συμπάθιο), το οποίο δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την εξειδίκευση της βασικής ελληνικής δέσμευσης, της πραγματικής θηλιάς: της δανειακής σύμβασης.

Ύστερα ο εχθρός έγινε το Μεσοπρόθεσμο, ένα ακόμη κωλόχαρτο, το οποίο δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια ακόμη – επικαιροποιημένη – εξειδίκευση του ίδιου βασικού κειμένου. Το οποίο ακόμη παραμένει κρυφό, στα συρτάρια της νομικής εταιρείας που συνέταξε και το... Σχέδιο Ανάν!

Στο πλαίσιο της μάχης «κατά του Μνημονίου» σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης διεκδίκησε την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Και την πέτυχε, αφού αυτό κάνει σήμερα ο Βενιζέλος ζητώντας να περικοπεί το 50%, στο οποίο σχεδόν όλοι πλέον συμφωνούν. Το μόνο στο οποίο μπορούμε να του βάλουμε χέρι είναι που δεν θα κόψει το 60%. Από την άλλη, γιατί να μην του τα χώσουμε που δεν κόβει το 80%; Πιο μάγκες είναι στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»;

Πάντως η «αντιμνημονιακή» Ν.Δ. έχει κι αυτή τα δίκια της όταν μιλάει για «λάθος μείγμα πολιτικής»:

● Πρέπει πράγματι να πουλήσουμε τα πάντα, αφού τηρούμε τις δεσμεύσεις μας, αλλά σε καλές τιμές.

● Πρέπει να διώξουμε τον κόσμο από το Δημόσιο, αλλά σώζοντας τους δικούς μας. (Εδώ να σημειώσουμε ότι διαφωνούν, με το δίκιο τους κι αυτοί, ο Αβραμόπουλος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και πολλοί καταξιωμένοι δημοσιογράφοι: Γιατί, σου λέει, να απολύονται μόνο από τον ιδιωτικό τομέα καμιά τετρακοσαριά χιλιάδες; Δεν πρέπει να διώξουμε άλλους τόσους από το κράτος; Τι σκατά ισονομία έχουμε σ’ αυτή τη χώρα;).

● Πρέπει να ρίξουμε τα μεροκάματα στα 300 ευρώ για να γίνουμε «ανταγωνιστικοί» με την Μποτσουάνα, αλλά να μειώσουμε την ανεργία για να μπορούν περισσότεροι να δουλεύουν για 300 ευρώ. Κι άμα δεν φτάνουν για όλους, ας τα ρίξουμε στα 250. Το θέμα είναι να διώξουμε την «εθνική κατάθλιψη» για να μην τρώμε τα 100 το μήνα στα ψυχοφάρμακα. Α, και να πληρώνουμε λιγότερους φόρους. Κυρίως οι Γερμανοί εργοδότες μας, για να έχουμε ανάπτυξη.

● Πρέπει άλλωστε πάση θυσία να φέρουμε ξένα κεφάλαια, όπως η Παπούα, για κάνουμε ανάπτυξη και να πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Κατά προτίμηση με το ΕΣΠΑ, το οποίο θα μας δώσουν ευχαρίστως οι δανειστές μας από την τσέπη τους για να μειώσουμε την εξάρτησή μας απ’ αυτούς και να μην έχουμε ανάγκη τα δανεικά τους! Εδώ το μόνο κακό είναι ότι τα ίδια λέει κι ο Χρυσοχοΐδης.

● Πρέπει να απελευθερώσουμε τα επαγγέλματα διότι οι φαρμακοποιοί, οι δικηγόροι, οι ταξιτζήδες και οι φορτηγατζήδες είναι λίγοι. Εν αντιθέσει με τους καθηγητές που μας περισσεύουν και τις κλίνες στα νοσοκομεία που φτάνουν και με το παραπάνω για να δίνουμε μία στις πέντε στις φαλιρισμένες ασφαλιστικές εταιρείες, που έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα αντικαταστήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία και πρέπει να κάνουμε από τώρα τις καβάντζες μας.

● Πρέπει να καταπολεμήσουμε τη διαφθορά των μικρομεσαίων, που κάνουνε καρτέλ στα παπούτσια και τις κομπινεζόν και επιπλέον φοροδιαφεύγουν αντί να βλέπουν πώς συμπεριφέρονται οι σοβαροί επιχειρηματίες στην κινητή τηλεφωνία, στα σούπερ μάρκετ, στις τράπεζες, στις εργολαβίες, στα μεταλλεία χρυσού και στις ασφαλιστικές.

Εξυγίανση τώρα!

«Όμως», σου λέει ο Βενιζέλος από τη σκοπιά του, «αν πάμε κόντρα στο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, θα αθετήσουμε τις υποσχέσεις μας και θα προδώσουμε την εμπιστοσύνη των λαών της Ευρώπης, που μας δανείζουν από το υστέρημά τους, το οποίο με κόπο δημιούργησαν από τα αυτοκίνητα, τα δάνεια, τα κομπιούτερ, τον βιομηχανικό και ξενοδοχειακό εξοπλισμό, τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα και όλα τα άλλα που εμείς αγοράζουμε τόσα χρόνια με τα δανεικά που μας δίνουν».

Εμ, δεν έχει το δίκιο του ο άνθρωπος; Τι έχει να αντιπροτείνει η αντιμνημονιακή Ν.Δ.; Άλλωστε η συνέπεια στην τήρηση των δεσμεύσεών μας είναι αυτή που διασφαλίζει τη σταθερότητα του ευρώ, του τραπεζικού συστήματος και της ευημερίας των λαών που μας δανείζουν τα λεφτά τους. Αφήστε που οι ηγέτες τους ιδροκοπάνε για να περάσουν κάθε φορά τα δάνειά μας από τα κοινοβούλιά τους, τα οποία δυσανασχετούν για τη βοήθεια προς τους τεμπέληδες, χαραμοφάηδες και διεφθαρμένους Νότιους.

Μάλλον φταίει που δυσκολεύονται κάθε φορά να τους πείσουν ότι δεν είναι ελεημοσύνη τα λεφτά που δίνουν τους μπατίρηδες, αλλά επικερδής επιχείρηση με γαμώ τα επιτόκια και εγγύηση κάθε οικόπεδο, βουνό, πεδιάδα, παραλία, ορυκτό και ενεργειακό κοίτασμα και επιχείρηση που εξακολουθεί – τι όνειδος κι αυτό! – να έχει δημόσια συμμετοχή ή εθνικό χαρακτήρα.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Αφού έτσι κι αλλιώς θα πτωχεύσουμε, τουλάχιστον ας το κάνουμε συμφωνημένα. Το «πάρτι» τελείωσε, που λέει και το Mega, και πρέπει να πληρώσουμε τη διαφθορά, τον παρασιτισμό, την παραοικονομία και το ότι, σε κάθε περίπτωση, είμαστε εκ γενετής απατεώνες. Μέχρι να εξυγιανθούμε οικονομικά, πνευματικά και ηθικά και να κάνουμε επανάσταση.

Εν τω μεταξύ καλά θα κάνουν και οι πεφωτισμένοι της Εσπερίας να μας έχουν από κοντά. Τέτοια ρεμάλια που είμαστε, έτσι και μας αφήσουνε απροστάτευτους, μπορεί και να δολοφονήσουμε τον Καποδίστρια...

* Διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Το Ποντίκι»