Οι απελπισμένοι «προνομιούχοι»

Από την Καθημερινή

Του Σωκράτη Tσιχλιά

H κ. Χ.Μ., μητέρα πέντε παιδιών, 80 ετών, έχει στην ιδιοκτησία της τρία διαμερίσματα, ένα στην Κυψέλη, δύο στο Χολαργό, ενώ απολαμβάνει μίσθωμα από την επικαρπία ενός ακόμη διαμερίσματος στα βόρεια προάστια.

Κελεπούρι η γιαγιά για τα τζιμάνια του «οικονομικού επιτελείου» που χειρίζεται τη δημοσιονομική κρίση της χρεοκοπημένης μας χώρας. Το τέλειο case study! Με πρόχειρους υπολογισμούς, η δυστυχής γυναίκα καλείται να πληρώσει 3.500 ευρώ για τον τελευταίο κεφαλικό φόρο επί της ιδιοκτησίας, χρήματα που αν προστεθούν με τους υπόλοιπους φετινούς φόρους ξεπερνούν τα 5.000 ευρώ...


Η Χ.Μ. ζει σε ένα διαμέρισμα και νοικιάζει τα υπόλοιπα. Τα συνολικά της έσοδα από τη σύνταξη χηρείας και τα ενοίκια δεν ξεπερνούν τα 1.800 ευρώ τον μήνα προ φόρων. Εννοείται ότι αυτό είναι το ιδανικό σενάριο καθώς σε περίπτωση ζημιών ή μακράς περιόδου που ένα σπίτι μένει ξενοίκιαστο, όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, το εισόδημά της μειώνεται δραματικά.


Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες που δεν υπάρχουν σε καμιά εξίσωση όσων σώζουν αυτήν την περίοδο την Ελλάδα...

Όπως είναι φυσικό, η κ. Χ.Μ. υποφέρει από διάφορες ασθένειες της ηλικίας της, κινείται με δυσκολία και έχει ανάγκη βοήθειας στο σπίτι. Οι άθλιες παροχές της δημόσιας υγείας, ιδιαιτέρως τυραννικές για ηλικιωμένα άτομα με χρόνιες παθήσεις, την αναγκάζουν να δαπανά ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματός της στην ιδιωτική ιατρική.

Όλα αυτά συνθέτουν μια απόλυτα οριακή οικονομική κατάσταση. Είναι αδύνατον αυτή η γυναίκα να αποπληρώσει τους νέους φόρους, δεν μπορεί να δανειστεί, είναι εντελώς ασύμφορο να πουλήσει: κανείς δεν αγοράζει αν δεν προσφέρεις μισοτιμής...

Μια αληθινή πατρίδα ποτέ δεν θα φερόταν με αυτόν τον εξοντωτικό τρόπο στη γιαγιά του παραδείγματός μας, αλλά και σε χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια και σε πολύ χειρότερη μοίρα. Μια κυβέρνηση στοιχειωδώς υπεύθυνη και ικανή δεν θα οδηγούσε ποτέ τους πιο αδύναμους κρίκους της κοινωνίας σε απόλυτη απόγνωση.

Είναι επείγον να διορθωθούν οι αδικίες. Η ζωή και το φρόνημα των πολιτών μιας δημοκρατίας είναι η πολυτιμότερη ουσία της.