Θανατώστε μια γενιά...

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Τις κραυγές απόγνωσης των νέων καθένας τις ακούει όπως θέλει. Ιδιαίτερα όταν δεν θέλει να συναντηθούν με τις κραυγές των μεγάλων. Για τη «σωτηρία» των νέων κάποιοι προτείνουν ανθρωποθυσίες. Το μέλλον των νέων διαγράφεται σκοτεινό παντού στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα στην Ισπανία, όπου η νεανική ανεργία έχει φτάσει στο τρομακτικό ποσοστό του 45%.

Και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες όμως, η κατάσταση των νέων δεν είναι καλύτερη. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, η ανεργία των νέων ηλικίας 20-25 ετών σε σχέση με την ανεργία των μεγάλων είναι 1,5 φορά υψηλότερη στη Γερμανία, 4 στο Λουξεμβούργο, 3,5 στην Ιταλία, 2,3 στη Γαλλία και τη Βρετανία.


«Γιατί άραγε;» αναρωτιέται ο αρθρογράφος Ερίκ Λε Μπουσέ στην εφημερίδα «Λεζ - Εκό». Και δίνει ο ίδιος την απάντηση: Επειδή η ευρωπαϊκή αγορά εργασίας παραμένει κλειστή, παρά τις μεταρρυθμίσεις. Οι κυβερνήσεις παρέχουν μεν την πολυπόθητη ευελιξία στις επιχειρήσεις, αλλά με μια συγκατοίκηση αυτών που ήδη έχουν μια μόνιμη δουλειά, των «in», με τους «out», με τους νέους δηλαδή που απασχολούνται μόνο προσωρινά.

«Οι παλιές κοινωνίες παρέχουν προνόμια στους μεγάλους εις βάρος των παιδιών τους» γράφει ο Λε Μπουσέ. «Η αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών δεν λειτουργεί πια. Και οι γονείς τιμωρούν τα παιδιά τους διπλά: με τις διακρίσεις στην εργασία και με τα χρέη».

Στη ζώνη του ευρώ η γενιά που φεύγει αφήνει στα παιδιά της ένα χρέος που κατά μέσον όρο ισούται με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν μιας χρονιάς. Η νέα γενιά θα χρειαστεί να δουλέψει έναν χρόνο χωρίς να πάρει δεκάρα, μόνο και μόνο για να πληρώσει τα έξοδα του χρέους που της φόρτωσε η προηγούμενη γενιά.

Ποια λύση προτείνει ο Λε Μπουσέ; Τη θυσία μιας ολόκληρης γενιάς, όπως ακριβώς την είχε προαναγγείλει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (εύκολα ο δήμιος τοποθετεί στον πάγκο του κεφάλια, όταν κανένα από αυτά δεν είναι το δικό του). Ένα μεγάλο μέρος του χρέους των χωρών οφείλεται στα ασφαλιστικά ταμεία των συνταξιούχων τους.

Μια οργανωμένη «στάση πληρωμών» λοιπόν ως προς αυτό, λένε ο Λε Μπουσέ και ο Σόιμπλε, θα εξασφάλιζε την αποπληρωμή των δανείων προς τους τραπεζίτες, θα απέτρεπε την κοινωνική εξέγερση των νέων και θα αποκαθιστούσε την αλληλεγγύη των γενεών.

Οι γέροι θα θυσιάζονταν έτσι κι αυτοί μια φορά για να ζήσουν οι νέοι. Ένας πόλεμος των γενεών, λοιπόν, η μια γενιά ενάντια στην άλλη, τα παιδιά ενάντια στους γονείς, τα εγγόνια ενάντια στους παππούδες, κι όλα αυτά για να ζήσουν ακόμη καλύτερα οι τραπεζίτες.

Τι σύστημα όμως είναι αυτό που δεν μπορεί να τους χωρέσει όλους και που για να ζήσει μια γενιά πρέπει να θανατώνει μία άλλη; Και πώς να πείσει τους σημερινούς νέους, όταν γνωρίζουν πως κάποτε θα απαιτήσει και τη δική τους θυσία για να ζήσουν τα παιδιά τους;