Η υποκρισία των αντιλαϊκιστών

Από τη Ρήξη Ιουνίου

Του Σπύρου Κουτρούλη

Ποιοι είναι οι εχθροί του λαϊκισμού, η οικογένεια Μητσοτάκη, η οικογένεια Καραμανλή ή η οικογένεια Παπανδρέου; Ποιοι είναι περισσότερο ευρωπαϊστές και εκσυγχρονιστές, ο Μαντέλης, ο Τσουκάτος ή ο Σημίτης; Όπως έγραψε κάποτε ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Ο λαϊκισμός υπήρξε πάντα υπόθεση της εξουσίας, όχι των λαών. (Η «Ρωμιοσύνη» στον Παράδεισο, Εκδόσεις Έρασμος, σελ. 44).

Η ελληνική πολιτική τάξη για να αναπαραχθεί χρησιμοποίησε το πελατειακό σύστημα, τον λαϊκισμό και διάφορα ιδεολογικά σχήματα όπως ελιτιστές - λαϊκιστές, ευρωπαϊστές - αντιευρωπαϊστές. Στην πραγματικότητα οι ιδεολογίες αυτές δεν είχαν κανένα αντίκρισμα και λειτούργησαν με τον κλασικό τρόπο, ως «ψευδής συνείδηση».


Σε κάθε κοινωνία, σύμφωνα τουλάχιστον με κάποιους κοινωνιολόγους όπως ο Παρέτο, υπάρχουν ελίτ οι οποίες την καθοδηγούν και είναι υπεύθυνες για την εξέλιξή της. Έτσι, το αν η δικαστική εξουσία λειτουργεί σωστά εξαρτάται από τη δικαστική ελίτ, αν η οικονομία κατευθύνεται προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση εξαρτάται από τον τρόπο που λειτουργεί η επιχειρηματική ή η συνδικαλιστική ελίτ, αν το πολιτικό σύστημα είναι αποτελεσματικό καθορίζεται από τις επιχειρηματικές ή δημοσιογραφικές ελίτ, αν ο στρατός είναι αξιόμαχος οφείλεται στη στρατιωτική ελίτ.

Κατά συνέπεια, σύμφωνα με αυτή την οπτική, η ασθένεια του νεοελληνισμού είναι πρώτα και κύρια ασθένεια των ελίτ και όχι του λαού. Αν υπήρχε μια δραστήρια, ενεργητική, ζωντανή, μαχητική ελίτ, τότε διαφορετική θα ήταν η εικόνα της νεοελληνικής κοινωνίας συνολικά. Επιπρόσθετα, οι ελληνικές ελίτ, μπορεί κατά πλειοψηφία να σπουδάζουν εδώ ή και σε δυτικά πανεπιστήμια, αλλά δεν έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν ένα διαφορετικό ήθος ή κάποιες αξίες, έστω με ολιγαρχικό ή αριστοκρατικό χαρακτήρα.

Πρόκειται για άθροισμα μεμονωμένων ατόμων με πολύ χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και ανύπαρκτο ηθικό ανάστημα. Έτσι μπορεί να φωτογραφίζονται στα κακόγουστα σπίτια τους στη Μύκονο ή στην Αράχοβα προς τέρψιν περιοδικών που διαβάζονται από τις λαϊκές τάξεις, αλλά σίγουρα οι κωμικοί αυτοί τύποι δεν αποτελούν άρχουσα τάξη με τα χαρακτηριστικά που διαμορφώθηκαν στη Δυτική Ευρώπη.

Τα άθλια περιοδικά του λαϊφστάιλ, πολλά από τα οποία μοιράζονται πλέον δωρεάν, επινοημένα από ανόητους και φαιδρούς τύπους, περιέχουν στο μεγαλύτερο μέρος τους φωτογραφίες, διαφημίσεις και σύντομα, ευκολοχώνευτα κείμενα, που αναπαράγουν μια ιδεολογία που δοξάζει τον εύκολο, άκοπο, τυχοδιωκτικό πλούτο και μισεί καθετί το λαϊκό, ιδιαίτερα αν κουβαλάει πίσω του μια μεγάλη ιστορία και παράδοση.

Στόχος τους είναι να ξεχάσει ο λαός αυτό που ζει και αυτό που πραγματικά είναι. Αντίθετα όταν παλαιότερα υπήρχε κάποια άρχουσα τάξη – όπως οι Μπενάκηδες – θεωρούσαν καθήκον τους να στρατευθούν στις αποστολές του ελληνισμού, ή άλλοι έθεταν αυτονόητη υποχρέωσή τους να μάθουν από τον λαό και την παράδοσή του.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει ορισμένα χαρακτηριστικά τα οποία ούτε ο χρόνος άλλαξε προς το καλύτερο (αντίθετα τα επιδείνωσε), ούτε κάποια άλλα γεγονότα, όπως η ένταξή μας στην ΕΟΚ ή κατόπιν στην Ε.Ε. επηρέασε στο ελάχιστο. Αυτά είναι:

● Ο φεουδαρχισμός και η κληρονομική διαδοχή, ώστε ορισμένες οικογένειες να κατέχουν τις τελευταίες δεκαετίες τα πιο βασικά αξιώματα, με αποτέλεσμα την κατάργηση στην πράξη του ελέγχου των εξουσιών από τον λαό.

● Η κλεπτοκρατία, η ανοχή, η επιβράβευση της διαφθοράς και της μίζας σε όλα τα επίπεδα της κλίμακας της ιεραρχίας.

● Η εξασφάλιση νομοθετικής ασυλίας και η ταχεία παραγραφή αδικημάτων που έχουν διαπράξει πολιτικά πρόσωπα.

● Ο κλειστός χαρακτήρας που έχουν βασικοί θεσμοί. Σε κανένα αξίωμα ή θέση δεν μπορεί να εκλεγεί κάποιος που δεν ανήκει στην κομματοκρατία και δεν ασπάζεται τις επιλογές της.

Ένα από τα πιο παλιά και πιο γνωστά παραδείγματα είναι ο Π. Κονδύλης. Αλλά και ένας φίλος με σημαντικό έργο, διευθυντής επί χρόνια πολύ σοβαρών και έγκυρων περιοδικών, συνάντησε κλειστές πόρτες στα πανεπιστήμια (στη θέση του έχουν εκλεγεί παίκτες του πόλο με ανύπαρκτο επιστημονικό έργο, που στη συνέχεια διορίστηκαν διοικητές και σε δημόσιους οργανισμούς).

Έτσι έχουμε το οξύμωρο αυτοί που διόρισαν το ένα τέταρτο της Κρήτης και ολόκληρη την Ευρυτανία, πέραν των όσων θλιβερών διέπραξαν οι πρόγονοί τους στην Αποστασία, να εκστρατεύουν κατά του λαϊκισμού.

● Ο Βερέμης, ο οποίος βρίσκεται συνέχεια δίπλα σε καθεστωτικούς πολιτικούς, ενώ είναι και μέλος του Δ.Σ. της Alpha Bank, επιτίθεται κατά των κλεφτών και αρματολών και θέτει τα γνωστά ψευτοδιλήμματα στα οποία αναφερθήκαμε.

● Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, συχνός καλεσμένος του ΕΛΙΑΜΕΠ, που αναμασά τελευταία όλα τα ιδεολογήματα του εν λόγω ιδρύματος, παριστάνει ότι δεν γνωρίζει με τι τρόπο αποφασίζονταν, στα υπουργικά συμβούλια στα οποία συμμετείχε, οι δημόσιες προμήθειες ή οι μεγάλοι στρατιωτικοί εξοπλισμοί.

Αν ο Σ. Πεπονής έφτιαξε κάποτε τον νόμο με τον οποίο εξασφάλιζε σε μεγάλο βαθμό αξιοκρατικές προσλήψεις στον δημόσιο τομέα, σύντομα οι διάδοχοι φρόντισαν να τον παρακάμψουν.

Θεωρώ λοιπόν ότι η σημερινή αθλιότητα της πατρίδας μας οφείλεται, στον μεγαλύτερο βαθμό, στις κυρίαρχες ελίτ. Αυτές εκμαύλισαν τον λαό από τις νεαρότερες ήδη ηλικίες, αυτές εξαγόρασαν συνδικαλιστές με πολλούς τρόπους έτσι ώστε να υπηρετούν τις επιλογές τους, αλλά και αυτές εξαγόρασαν επίσης πολλούς στοχαστές, για να έχουν την υποστήριξή ή την ανοχή τους. Κι ακόμη αυτές οι άθλιες ελίτ καταδίκασαν σε μια συνωμοσία σιωπής όποιον στοχαστή δεν συμμεριζόταν τα ιδεολογήματά τους.

Έτσι, στα πλαίσια ενός πολεμικού λόγου, βαπτίστηκαν λαϊκιστές όσοι καταδίκαζαν τα απαράδεκτα προνόμια που απολαμβάνουν οι βουλευτές μας, ή όσοι θεωρούσαν ασυγχώρητη σπατάλη τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων όλων των πρώην πρωθυπουργών, ή μη κυβερνητικών οργανώσεων με ανύπαρκτο έργο. Οι ίδιοι άνθρωποι που συνήθως επικρίνουν την πληθώρα των δημοσίων υπαλλήλων που οι ίδιοι διόρισαν, οι ίδιοι ακριβώς ψήφισαν να δοθούν μυθώδη ποσά στις μονίμως ελλειμματικές ΠΑΕ, που κατέστρεψαν το ποδόσφαιρο.

Ας μην ξεχνάμε ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα ψήφισαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και τη μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα, δύο έργα με τα οποία αφενός κατασπαταλήθηκε δημόσιος πλούτος και αφετέρου έγινε τσιμέντο μεγάλο μέρος του λεκανοπεδίου. Άλλα γεγονότα, όπως η ανοχή στα αυθαίρετα, αλλά και στη βιομηχανική μόλυνση, αποδεικνύουν τον ανορθολογικό χαρακτήρα των κυρίαρχων ελίτ.

Τα ευρωπαϊκά προγράμματα χρησιμοποιήθηκαν με τον ίδιο τρόπο: Εξαγορά συνειδήσεων, εύκολος πλουτισμός. Η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν τα ευρωπαϊκά χρήματα για να εκσυγχρονιστεί, για παράδειγμα, ο σιδηρόδρομος, ώστε να έχουμε ένα ασφαλές και φιλικό προς το περιβάλλον μέσο μεταφοράς, αποκλείστηκε.

Υποτίθεται ότι οι ευρωπαϊστές, οι εκσυγχρονιστές, οι αντιλαϊκιστές, πολεμούν τα τελευταία τριάντα χρόνια να δημιουργήσουν ένα ευρωπαϊκό κράτος, κατηγορώντας μάλιστα όσους θεωρούν ότι θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να γίνεται ένας δημιουργικός διάλογος με την ελληνική εμπειρία και παράδοση.

Τι αποδεικνύεται όμως σήμερα, στις παραμονές, ίσως, της επίσημης ελληνικής χρεοκοπίας: Ότι πολλοί από αυτούς μπορεί να έγιναν ευρωβουλευτές, ευρωυπάλληλοι, ευρωεπίτροποι, να απολαύσανε τα ευρωπαϊκά κονδύλια, αλλά κάτω από την κρούστα της δήθεν ευρωπαϊστικής ιδεολογίας, υπάρχει ζωντανή και δραστήρια όλη η αθλιότητα του οθωμανισμού και του ασιατικού δεσποτισμού.