Οι βουλευτές πάνε αδιάβαστοι

Από την Oikoniki Pragmatikotita

Η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεχίζουν τον άθλιο εκβιασμό τους προσπαθώντας να δημιουργήσουν συνθήκες εθνικής συμπαιγνίας για την παραπέρα αφαίμαξη της χώρας, προσπαθώντας να μετατρέψουν τον «φόνο με δόσεις» σε αυτοκτονία της ελληνικής κοινωνίας, επιχειρώντας να δημιουργήσουν μια «κεντρομόλα» δυναμική σε χώρους του Σαμαρά, του Καρατζαφέρη, της Μπακογιάννη, του Κουβέλη και όποιου άλλου ήθελε προκύψει...

Από την άλλη όμως πλευρά οι κεντρόφυγες τάσεις που αναπτύσσονται είναι ισχυρότερες.

Απόδειξη η απομάκρυνση από το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ του βουλευτή Γιώργου Λιάνη – ενός ανθρώπου με κάποια ποιότητα, που στο παρελθόν είχε δώσει από τις στήλες των «Νέων» δείγματα εξαιρετικής λογοτεχνικής γραφής.

Απόδειξη οι σημερινές δηλώσεις του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Θ. Ρομπόπουλου, που ρητά και κατηγορηματικά είπε στην εκπομπή του Αυτιά ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν στην ολότητά του άγνωστο στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με το τρέχον «Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα». Μάλιστα το κείμενο του δεύτερου διαβιβάστηκε στον συγκεκριμένο βουλευτή «εκεί και τότε», δηλαδή στη διάρκεια της συγκεκριμένης εκπομπής (15.6.2011) του Αυτιά, στο κανάλι Alter!

Οι βουλευτές που δεν γνωρίζουν τι καλούνται να ψηφίσουν, αλλά τελικά ψηφίζουν γιατί καλούνται να ψηφίσουν (!), είναι μια ιστορία της αρμοδιότητας των Μόντυ Πάιθονς – αν εξαιρέσει κανείς το τραγικό της μέρος... Και όμως αυτό συνέβη, όχι μόνο στην περίπτωση διαφόρων νόμων, αλλά και νομικών κειμένων επαυξημένης πολιτικής ισχύος, «οιονεί» συνταγματικού χαρακτήρα.

Λόγου χάρη η περίφημη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία αποτελείτο από 42.000 περίπου λέξεις, έχοντας έτσι τις διαστάσεις ενός μεσαίου μυθιστορήματος, ομολογημένα ψηφίστηκε το 1992 από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων βουλευτών χωρίς να έχει συνολικά διαβαστεί!

Αλλά και η περίπτωση του Σχεδίου Ανάν (2004), που δεν τέθηκε βέβαια στην ελληνική Βουλή, αλλά σε δημοψήφισμα σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σώμα με μικρότερες, υποτίθεται, επιδόσεις στην ανάγνωση – δηλαδή την κυπριακή κοινωνία! – είχε ανάλογα χαρακτηριστικά, καθότι το τελικό Σχέδιο διέθετε κάπου 36.000 λέξεις...

Στην Ιστορία το έλλειμμα της πληροφόρησης και ο καταιγισμός της πληροφόρησης καταλήγουν συχνά στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή στην αδιαφάνεια. Καταλήγουν στον χειρισμό ζωτικών κοινωνικών θεμάτων από «ειδικούς» και στην αποξένωση των λαών από τις αποφάσεις.

Στη δημόσια ζωή συμβαίνει συχνά ό,τι και στην περίπτωση των ασφαλιστικών συμβολαίων με κάτι ψιλογραμμένους όρους ή ό,τι με τα χημικά πρόσθετα τροφίμων Εχ ή Εψ και τρεχαγύρευε, που μπαίνουν με κάτι ανθυπογραμματίδια πάνω σε συσκευασίες τροφίμων.

Το να ξέρουν οι βουλευτές τι ψηφίζουν, αλλά και να ξέρει ο κάθε πολίτης περί τίνος ψηφίζουν οι βουλευτές αποτελεί ζωτική διάσταση της Δημοκρατίας.

Το να αποφασίζουν οι πάντες επί των πάντων, έστω και με τις νέες ηλεκτρονικές δυνατότητες, αποτελεί μεγάλη ουτοπία, δεδομένου ότι ο καταμερισμός των πολιτικών και κοινωνικών έργων είναι αναπόφευκτος και οι διαμεσολαβήσεις των ειδικών φορέων λήψης αποφάσεων είναι απαραίτητες.

Οι εχθροί της «Άμεσης Δημοκρατίας» που προβάλλει ως αίτημα στην Πλατεία Συντάγματος μπορούν να γελάνε κρυφίως μπροστά σε αυτή την ουτοπία, όμως θα σταματούσαν απότομα τα γέλια αν το συγκεκριμένο πολιτικό νεφέλωμα αποκτούσε ερείσματα και εφαρμοσιμότητα στην πραγματική κοινωνική ζωή. Πώς θα τους φαινόταν άραγε ο θεσμός της Λαϊκής Νομοθετικής Πρωτοβουλίας ή η θέσμιση του δημοψηφίσματος για την επικύρωση / απόρριψη ορισμένων κυβερνητικών αποφάσεων;

Να κάτι στο οποίο θα μπορούσε να κατασταλάξει και το οποίο θα μπορούσε να επιβάλει το κίνημα των αγανακτισμένων. Και μάλιστα σε αυτή τη περίοδο, γιατί στην πολιτική το «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει» διατηρεί στο ακέραιο τη σημασία του...