Σύσκεψη κορυφής για το «ελληνικό ζήτημα»!

Από το Saronic Magazine Ιουνίου (το σκίτσο της Έφης Ξένου βρήκα χωρίς αναφορά στην πηγή της δημοσίευσης)

Του Κώστα Παπαϊωάννου*

Τι είναι είδηση; Παλιά έλεγαν ότι, αν σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, δεν είναι είδηση, αν άνθρωπος δαγκώσει σκύλο, είναι! Εδώ είδηση είναι να γράφεις σήμερα κάτι και να μην ξέρεις αν αύριο θα ισχύει, δεν θα 'χει ανατραπεί! Στην προκειμένη περίπτωση, σήμερα είναι Κυριακή, 5 τρ. Και ώς την ήμερα που θα κυκλοφορήσει το περιοδικό πολλά μπορεί να συμβούν, όλα μπορεί να αλλάξουν – το παιχνίδι έχει χοντρύνει για καλά...


Παλιά έλεγαν κάποιοι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ για την εκεί κατάσταση: «Εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε, κι αυτοί κάνουν πως μας πληρώνουν...». Στην προκειμένη περίπτωση οι μεγάλοι φίλοι μας (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΕΚΤ) μας δανείζουν ως χώρα και εκείνοι κάνουν ότι πιστεύουν πως θα πάρουν πίσω τα δανεικά κι εμείς κάνουμε πως πιστεύουμε ότι θα τα επιστρέψουμε...


Αργά ή γρήγορα (και μάλλον πολύ γρήγορα) θα φτάσουμε στο κομβικό σημείο, όπου εκείνοι θα πρέπει να σταματήσουν να μας δανείζουν (αφού δεν θα υπάρχει προοπτική για να τα πάρουν πίσω) και εμείς θα πρέπει να δούμε πώς θα ρυθμίσουμε κάπως τα χρέη μας και (βασικά...) πώς θα επιβιώσουμε... Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το βιολί, κάθε τρεις και πέντε να μας βγάζουν το λάδι στα μέτρα, στις... αναπροσαρμογές και στις απειλές για πτώχευση, προκειμένου να «αποταμιεύσουν τη Χ δόση»!

Ίσως γι' αυτό τούτη τη φορά βρεθήκαμε μπροστά σε κάτι χειροπιαστό: οι δανειστές μας ζήτησαν συναίνεση (από μας) και έλεγχο (από εκείνους), πράγμα που παρερμηνεύτηκε ως επέμβαση στα εσωτερικά μας κ.λπ., ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια πρακτική κίνηση των δανειστών για να ελέγχουν τα δανεικά, πώς δεν θα γίνουν τελικά «δανεικά κι αγύριστα» – τουλάχιστον ώς ένα βαθμό... Συγκεκριμένα στη σύσκεψη κορυφής για το «ελληνικό ζήτημα»:

1. Ο επίτροπος Όλι Ρεν ζήτησε συναίνεση θυμίζοντας

● ότι το 1947 οι Αμερικανοί (που μας είχαν παραλάβει, ως προστάτες, από τους Άγγλους) επέβαλαν στον Τσαλδάρη («Λαϊκό Κόμμα») και στον Σοφούλη («Κόμμα Φιλελευθέρων») να συγκυβερνήσουν,

● ότι ο εκάστοτε Αμερικανός πρεσβευτής ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις με μια απλή εντολή

● και ότι – στην πορεία – ξόδευαν και χρήματα για να επιτύχουν τον σκοπό τους, όπως έγινε το 1965 για την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου και θα γινόταν και το 1967 (είχε κοστολογηθεί η όλη «Επιχείρηση» επηρεασμού βουλευτών για τις εκλογές του Μαΐου σε 100.000 δολ.) αν δεν γινόταν το πραξικόπημα.

Κάποιοι σκέφτηκαν: Γιατί να δώσουμε χρήματα, αφού θα βγάλουμε τ' άρματα;

2. Όλοι συμφώνησαν, εξετάζοντας τις προτάσεις που έπεσαν στο τραπέζι, ότι η λύση των βομβαρδισμών για μια χώρα - μέλος της Ε.Ε. που δεν εφαρμόζει τις υποχρεώσεις της στο ακέραιο δεν ενδείκνυται (προς το παρόν τουλάχιστον...), όπως και ο ναυτικός αποκλεισμός, κάτι που είχαν κάνει το 1850 οι Άγγλοι και τρία χρόνια μετά οι Αμερικανοί στην Ελλάδα:

Οι τότε κυβερνήσεις αρνούνταν να πληρώσουν... 887.000 δρχ. αποζημίωση σ’ έναν Αγγλοεβραίο Πατσίφικο έναντι 3.750 δρχ. που είχε επιδικάσει το δικαστήριο στη μία περίπτωση, και επειδή φυλάκισαν για 15 μέρες και ήθελαν να απελάσουν έναν Αμερικανό κληρικό με... βασιλικό όνομα (Κίνγκ) καταδικασμένο για προσηλυτισμό, στη δεύτερη...

3. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν - Κλοντ Τρισέ μίλησε για την ανάγκη «δημιουργίας υπουργείου Οικονομικών της Ε.Ε.» και ο πρόεδρος της Ευρωζώνης Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ για ένα «Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων» που θα εφαρμόσει τα σχέδια για ιδιωτικοποιήσεις «γρήγορα, αξιόπιστα και με διαφάνεια».

Εμείς, από την πλευρά μας, αξιολογώντας τις ευρωπροτάσεις και με συναίσθηση της κατάστασης, αντιπροτείναμε πιο πρακτικά μέτρα:

1. Να δημιουργηθεί εδώ ένα ευρωπαϊκό υπουργείο Οικονομικών, εφ' όσον μάλιστα η κυβέρνηση έχει από την αρχή προβλέψει να μην υπάρχει. Με την αναθεώρηση του Συντάγματος να ανοίξει (όπως τόσα άλλα...) και το επάγγελμα του βουλευτή, σε περιορισμένο πάντως αριθμό:

● Στο άρθρο 55, που λέει ότι «για να εκλεγεί κανείς βουλευτής απαιτείται να είναι Έλληνας πολίτης...» κ.λπ., να προστεθεί μετά το Έλληνας: «ή φιλέλληνας».

● Και στο άρθρο 54, όπως προβλέπεται η εκλογή των βουλευτών Επικρατείας («Μέρος της Βουλής, όχι μεγαλύτερο από το ένα εικοστό του όλου αριθμού των βουλευτών, μπορεί να εκλέγεται ενιαίως σε ολόκληρη την Επικράτεια» κ.λπ., ακριβώς το ίδιο να προβλέπεται και για τους φιλέλληνες βουλευτές...

2. Να δημιουργηθεί άμεσα εδώ (εφ' όσον αναθεώρηση του Συντάγματος δεν μπορεί να γίνει πριν από το 2015) το «Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων» που πρότεινε ο Γιούνκερ, εντελώς ανεξάρτητο και ανεξέλεγκτο, στελεχωμένο αποκλειστικά από φιλέλληνες στα υψηλά κλιμάκια αλλά και στα χαμηλότερα.

Γιατί, για να αποδώσει καρπούς μια τέτοια Υπηρεσία, πρέπει Ευρωπαίοι ελεγκτές να διασπαρούν σε υπουργεία, οργανισμούς, εφορίες, πολεοδομίες κ.λπ., όπου δηλαδή δεν υφίσταται σήμερα εισπρακτική απόδοση.

Όσο περισσότεροι θα είναι αυτοί, τόσο καλύτερα θα γίνεται η δουλειά τους, θα υπάρξει εισροή συναλλάγματος, και βέβαια θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε (και θα το δούμε γρήγορα) την πρώτη σύλληψη κοινοτικού ελεγκτή για «λάδωμα»!..

Με δυο λόγια, αντί εμείς να περιμένουμε (αφού θα μας έχουν ξεζουμίσει...) σαν μπάστακες (έκφραση Σκανδαλίδη) για να πάρουμε τη δόση μας, να τρέχουν αυτοί και να μην φτάνουν, ελέγχοντας πού πάνε τα λεφτά τους, τα οποία βέβαια είναι πια δικά μας...

Μια τέτοια (ή παρεμφερής) λύση θα αποτρέψει και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών που ξαναβγήκε στον αέρα – όσο κι αν φαίνεται απαγορευτική μια τέτοια εκδοχή σε τέτοιο κλίμα...

Πάντως, αν γίνουν εκλογές με τον σημερινό νόμο, η αυτοδυναμία πάει περίπατο και η Βουλή μπορεί να είναι επτακομματική ή οκτακομματική. Αν όμως τα δυο «μεγάλα κόμματα» αποφασίσουν ν' αλλάξουν τον εκλογικό νόμο (άρα άμεση εφαρμογή), τότε σφαγιάζονται τα μικρά κόμματα, η Βουλή μπορεί να είναι και τετρακομματική και η αυτοδυναμία εξασφαλίζεται για το πρώτο κόμμα και με 33%!

***

Ο επίλογος έχει ένα καλό και ένα κακό νέο – συνήθως αυτά πάνε μαζί...

● Το καλό νέο είναι ότι σε μια εποχή ανομβρίας και ξηρασίας οι πλατείες γέμισαν από πολίτες – «αγανακτισμένους πολίτες»! Άνθρωποι βγήκαν από τα σπίτια τους, πήραν τους δρόμους και άρχισαν να συζητάνε, να διαμαρτύρονται, να ανταλλάσουν απόψεις, να αυτοοργανώνονται, να αγανακτούν, να ονειρεύονται...

● Το κακό είναι ότι η Εξουσία, όπως το 2008 δεν κατάλαβε τη βίαιη εξέγερση μετά τη δολοφονία ενός 15χρονου αγοριού από αστυνομικό, έτσι και τώρα δεν καταλαβαίνει την ειρηνική εξέγερση των «αγανακτισμένων πολιτών» και τα όσα συμβαίνουν στις πλατείες... Τι να κάνουμε;

***

Απορίες αναγνωστών:

1. Γιατί δεν αναγνωρίζει κανείς τη διορατικότητα του πιο παλιού πολιτικού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (93 χρόνων – στη Βουλή από το 1946 ώς το 2004!), ο οποίος μια ζωή άκουγε να (του) λένε ότι «θα πουλήσει την Ακρόπολη», δεν το έκανε όταν ήταν πρωθυπουργός (1990-93) ούτε όταν ήταν υπερπρωθυπουργός (1965-67 και 1989-90) και ετοιμάζεται τώρα να το κάνει ο «γιος του Αντρέα» και εγγονός του «Γέρου της Δημοκρατίας»;

2. Γιατί κάποιους βουλευτές τους ενοχλεί (και σκούζουν) που ο Δ. Δρούτσας (υπουργός Εξωτερικών, για τους μη γνωρίζοντες), είπε περί προνομίων τους κ.λπ. και δεν τους ενοχλεί που (ο ίδιος άνθρωπος) χειρίζεται τα εθνικά μας θέματα;

3. Γιατί, στα 85 του, ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εσταίν, υπ' αριθμόν 1 φιλέλληνας και φίλος του Κων. Καραμανλή πριν 40 χρόνια, μίλησε τόσο απαξιωτικά για τη χώρα μας και για μας; («Αφήστε τους να πτωχεύσουν!..» κ.λπ.). Διότι το 1979 ο Καραμανλής με νομοσχέδιο ήταν έτοιμος να του παραχωρήσει οικόπεδα στην Πύλο επειδή μας βοήθησε να μπούμε στην τότε ΕΟΚ – θ' ακολουθούσε ο Χέλμουτ Σμιτ (αυτός ήθελε γη στον Τυμφρηστό...), ίσως και άλλοι. Η αποκάλυψη (από «Το Ποντίκι») ματαίωσε τη δωρεά, ο Βαλερί δεν ξέχασε τι έχασε και (ευκαιρίας δοθείσης) μας ξέχεσε!

4. Γιατί η ΕΠΟ κατέβασε ρολά για ένα 15νθήμερο μόνο;

* Ο Κώστας Παπαϊωάννου ήταν εκδότης της εφημερίδας «Το Ποντίκι» από την ίδρυση της εφημερίδας το 1979 έως το καλοκαίρι του 2005