Το αίνιγμα Γιώργου Παπανδρέου

Από την Oikoniki Pragmatikotita

Η εμμονή του Γιώργου Παπανδρέου στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος έχει κάτι το μυστηριώδες. Κάτι το οποίο τσιγκλίζει τον καθένα στο να διατυπώνει κάποιες υποθέσεις: Ακόμη και εάν δεν έχει σχέση με «ιδιαίτερες πηγές», ακόμη και εάν δεν ανήκει σε «καλώς πληροφορημένους κύκλους». Οι οποίοι κάποτε - κάποτε παραγοντίζουν ασυστόλως και μεταφέρουν πληροφορίες δικής τους επινόησης, έτσι, για να το παίζουν σπουδαίοι...


Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα είναι σαφώς η αρχή της ολικής πολιτικής έκλειψης του ΓΑΠ. Όσο και αν ο ίδιος περιστοιχίζεται από κόλακες και ιδιοτελείς κάθε κατηγορίας, είναι αδύνατο να μην λαμβάνει τα σήματα του επικείμενου τέλους της αρχηγικής του παρουσίας.


Η εμμονή του στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα υπηρετεί προφανώς έξωθεν συμφέροντα, που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να υπερασπιστούν την τοκογλυφική δικτατορία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Τα συμφέροντα αυτά θέλουν να χειριστούν την ελληνική περίπτωση έτσι ώστε να μην αποτελέσει «κακό προηγούμενο» για άλλες χώρες.

Η παροχή του ΓΑΠ στην υπόθεση αυτή είναι σαφής, όμως δεν είναι δυνατόν παρά να υπάρχει και «αντιπαροχή». Δεν είναι δυνατόν παρά να υπάρχει και ένα εισπρακτικό αίτημα από την πλευρά του νυν Έλληνα πρωθυπουργού. Κατά την ταπεινή μου γνώμη το αίτημα αυτό πρέπει να συνδέεται με καταστάσεις εκτός Ελλάδας.

Γι' αυτό και πρέπει να ανακαλέσουμε την προ καιρού φημολογία περί ανάληψης της ηγεσίας διεθνούς οργανισμού από τον ΓΑΠ – οι εφημερίδες μίλησαν ακόμη και για τη θέση του γ.γ. του ΟΗΕ: Ήταν τότε που ο ευσταλής κύριος με τα καλά αγγλικά έπαιζε τον ρόλο του Φιλέα Φογκ στα ταξίδια του Ιουλίου Βερν κάνοντας και ξανακάνοντας τον γύρο του κόσμου...

Το διεθνές παράδειγμα είναι στη προκειμένη περίπτωση διδακτικό, καθώς αρκετοί ηγέτες μετά την αποχώρηση - απομάκρυνσή τους από την εξουσία πήραν γερά διεθνή πόστα ως αναγνώριση - ανταμοιβή προγενέστερων υπηρεσιών τους: λόγου χάρη ο Τόνι Μπλερ της Αγγλίας, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ της Γερμανίας, ο Γκούσταβ Φερχόιγκεν, πρώην υπουργός της Ολλανδίας...

Να υποθέσουμε ότι ο Παπανδρέου φαντασιώνει το μέλλον του σε κάποια διεθνή σαλόνια, όπου θα μπορεί να επαίρεται για την εξημέρωση των ελληνικών μαζών; Είναι κι αυτό μια απάντηση στο αίνιγμα. Πάντως εμείς οι παλιοί θυμόμαστε τον κινηματογραφικό Φαντομά, που μετά την ήττα του είχε κρυμμένη μια εφεδρεία, ένα σκάφος ή μια μυστική έξοδο, έτσι ώστε να την «κοπανάει» και να σώζεται από τους διώκτες του...