Το τέλος του νόστου επί 155

Από την Elva (φωτό από τον Guardian)

Η πίκρα των ημερών, η ήττα κάθε λογικής απέναντι στο παράλογο, οι εκβιασμοί, που δυστυχώς έπιασαν τόπο, έκαναν πολλούς να σκέφτονται ότι «ενώ τις μέρες αυτές υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι για να κλάψει κανείς σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, στην Αθήνα παρόλα αυτά κλαίμε από τα δακρυγόνα», όπως έγραψε κάποιος σε ένα twitter που διάβασα τις άλλες.


Το ότι θα έπεφταν και περισσότερα δακρυγόνα σε «σοσιαλιστικές εποχές» σίγουρα δεν το περίμενε κανείς από αυτούς που τους ψήφισαν! Τα κοράκια - προμηθευτές τους, μάλλον, δίνουν τα δακρυγόνα σε... πακέτα προσφοράς! «Στα 3 το ένα δώρο». Έτσι μάλλον εξηγείται τόση... απλοχεριά στη χρήση τους!


Σε καμιά διαδήλωση απ όσο θυμάμαι δεν έχει γίνει τόσο μεγάλη και αλόγιστη χρήση δακρυγόνων όσο στις τελευταίες διαδηλώσεις στην Αθήνα! Αλλά, παρά τους εκατοντάδες τραυματίες, παρά την τρομοκρατία, παρά τις ανυπολόγιστες ζημιές και καταστροφές, το... μεσοπρόθεσμο είναι εδώ και μαζί του η... ανησυχία των εταίρων και λοιπών οίκων, που μίλησαν στο Reuters για το ενδεχόμενο μη... εφαρμογής του!

Η απογοήτευση, όμως, που νιώθω προέρχεται και από τον... «δίπλα», τον φίλο, τον συγγενή, τον δήθεν «πατριώτη», που υπομένει τον κάθε ζυγό, την κάθε ρίψη δακρυγόνου τη θεωρεί... «νορμάλ κάτω από τις συνθήκες αυτές», επειδή έτσι έμαθε να ζει, μέσα στη... σκλαβιά, ενώ ίσως θα περίμενε κανείς από αυτόν να εξοργίζεται επειδή είναι (και θα παραμείνει) άνεργος, να εξοργίζεται επειδή του έκλεψαν τη ζωή οι 155 «Εφιάλτες», να εξοργίζεται όταν ο Ματατζής των 500 ευρώ (κι αυτός!) του ανοίγει το κεφάλι.

Κι όλα αυτά επειδή πρέπει να υπερασπιστεί ένα μάτσο άτομα που προσφωνούνται ως... κύριοι στα κανάλια, ενώ η μόνη σωστή ονομασία τους είναι μειοδότες και ραγιάδες με γραβάτες!

Και ένα μυστήριο πράγμα: άπαξ και φορέσεις... «κουκούλα», δεν βγαίνει η άτιμη... Όσο και να την τραβάς να τη βγάλεις από το κεφάλι, αυτή είναι εκεί... αόρατη ίσως στους όμοιους κουκουλοφόρους του συστήματος, μα ορατή για πάντα στα θύματά τους, σε όλους εσάς κι εμάς που λέγαμε και λέμε ακόμη ένα μεγάλο «Όχι» στο ξεπούλημα της χώρας, όχι σ' αυτούς τους ανθρώπους που λέγονται Έλληνες... Μόνο θυμό μπορώ να νιώσω γι’ αυτούς και αηδία!

Λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου ότι δεν είμαστε από την ίδια χώρα, δεν γίνεται εγώ να έχω... κηδεία για τη χώρα μου και αυτοί να πανηγυρίζουν για τον τρόπο που μας έστησαν απέναντι στον τοίχο και μας πυροβόλησαν... 155 φορές στο στήθος!