«Αν έχετε τιμή, αν έχετε πατρίδα»...

Σύνταγμα 2011: Η συνέχεια του Δεκέμβρη και η εξέγερση των «νοικοκυραίων»

Από τα Αντι-Σώματα (via Herr K)

Μπορεί αυτό το ξέσπασμα να ξεφουσκώσει σε λίγες μέρες, μπορεί όμως και να γραφτεί στην ιστορία σαν η εξέγερση που άλλαξε τη ροή της ιστορίας στην Ελλάδα για πάντα. Σε κάθε περίπτωση θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, εκατοντάδες ή χιλιάδες, όπως συνέβη και με τον Δεκέμβρη του 2008, των οποίων οι συνειδήσεις θα έχουν αλλάξει για πάντα, χωρίς επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Ήμουν χθες στην πλατεία, και στην πάνω και στην κάτω, και θέλω να καταγράψω τις εντυπώσεις μου. Δεν θα πω πολλά, μόνο αυτό που εγώ θεωρώ την ουσία.


Η κάτω πλατεία είναι η συνέχεια του Δεκέμβρη. Τον Δεκέμβρη στο κίνημα υπήρχαν δυο τάσεις. Η τάση της βίαιης σύγκρουσης με το κράτος σαν τον μοναδικό δρόμο αντίστασης και η τάση της δημιουργικής ανασύνθεσης της πολιτικής μακριά από τις παραδοσιακές μορφές της αντιπροσώπευσης. Τα παιδιά της Λυρικής και άλλων καταλήψεων ήταν με τη δεύτερη τάση, κάποια άλλα παιδιά με την πρώτη.


Στην πορεία μετά τον Δεκέμβρη οι αυταπάτες όσων πίστευαν πως οι δύο τάσεις μπορούν να συντεθούν διαλύθηκαν. Οι νεκροί της Μαρφίν έδειξαν πως ο δογματισμός της βίας ήταν τελικά εξουσιαστικός και καμιά σχέση δεν είχε με την αναρχία και την αυτονομία.

Η βία του Δεκέμβρη θα ήταν πια ή αμυντική (να προστατέψει τις νέες πολιτικές δομές που γεννήθηκαν τον Δεκέμβρη), ή επιθετική και εξουσιαστική (να στρέφεται πια κατά της κοινωνίας γενικά, αντί κατά του κράτους, σαν μιαν εκπλήρωση της εφηβικής παθολογίας του μίσους ορισμένων παιδιών που πίστεψαν ότι τον Δεκέμβρη θα άλλαζαν όλα με μιας, και κατηγορούν όλους τους «νοικοκυραίους» - γονείς τους που αυτό δεν έγινε).

Εν πολλοίς η κάτω συνέλευση της πλατείας Συντάγματος είναι η εκδίκηση της δεύτερης τάσης του Δεκέμβρη για το άγριο καπέλο που έφαγε από την πρώτη τάση όλα αυτά τα δυόμισι χρόνια μετά τον Δεκέμβρη.

Αυτό που έχει ασύγκριτα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως, είναι η σύνθεση και η δυναμική της πάνω πλατείας. Στην πάνω πλατεία αυτοί που κρατάνε τις ελληνικές σημαίες δεν είναι εθνικιστές, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, είναι απλά τα παιδιά που οι μόνες παραστάσεις συλλογικότητας που έχουν είναι από το γήπεδο, από τα παιχνίδια της Εθνικής Ελλάδος και τα πανηγύρια στο χωριό τα καλοκαίρια, όπου και σηκώνονται και χορεύουν τα Δημοτικά, που τα έχουν μάθει από τις οικογένειές τους, με ευφορία και υπερηφάνεια και με την αίσθηση της κοινωνικής αναγνώρισης και της πολιτισμικής συνέχειας.

Είναι αυτά τα συναισθήματα που τους κάνουν να φωνάζουν στα ΜΑΤ: «Αν έχετε τιμή, αν έχετε πατρίδα, ανάποδα - ανάποδα γυρίστε την ασπίδα». Θεωρώ αυτό το συμβάν, δηλαδή αυτά τα παιδιά να φωνάζουν αυτό το σύνθημα, οιονεί επαναστατικό συμβάν, δηλαδή συμβάν που, όπως κι ο Δεκέμβρης αλλάζει συνειδήσεις.

Γι' αυτά τα παιδιά η ανεργία του Μνημονίου δεν είναι μια στρατηγική των καπιταλιστών για να μειώσουν το κόστος της εργασίας, είναι απλά κάτι που τους κόβει το γήπεδο, τους κόβει το σκυλάδικο και το clubbing το σαββατοκύριακο, τους κόβει τη χαρά και την υπερηφάνεια το καλοκαίρι στο χωριό, όπου το σόι θα ρωτάει «τι δουλειά κάνει ο γιος σου, ή η κόρη σου» και η μάνα θα ντρέπεται να πει «είναι άνεργοι».

Η κάτω πλατεία είναι μια εξέγερση πολιτική, με αμηχανία στις κοινωνικές αναφορές, η πάνω πλατεία μια εξέγερση κοινωνική, χωρίς πολιτικό προσανατολισμό. Όσο όμως όλα τα παιδιά παραμένουν στην πλατεία, η σύνδεση της μιας συνθήκης με την άλλη, και η ένωση των δυο πλατειών σε μία, θα παραμένει μια δυνατότητα. Όταν και αν αυτό συμβεί, ο κύκλος της μεταπολίτευσης θα έχει κλείσει οριστικά και το πολιτικό σύστημα θα έχει πολύ, πολύ, πολύ μεγάλο πρόβλημα.

Ωστόσο, ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί, οι συνειδήσεις έχουν αλλάξει ήδη και στις δύο πλατείες. Γιατί είναι η πρώτη φορά μέσα σε 40 χρόνια που οι δυο πλατείες είναι τόσο κοντά η μια με την άλλη.

Γιάννης Κ.