Απλές ερωτήσεις για τον «ανθρωπισμό» του πετρελαίου

Από topontiki.gr

Του Δημήτρη Μυ

Πότε άραγε η Διεθνής Κοινότητα (με τους πανίσχυρους μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης τους οποίους διαθέτει) αντιλήφθηκε ότι ο συνταγματάρχης Καντάφι είναι ένας παρανοϊκός δικτάτορας; Μήπως όταν αποφάσισε να πως δεν είναι απαραίτητο να δίνει μερίδιο (μίζα) στο καθεστώς για την εκμετάλλευση των λιβυκών ενεργειακών πηγών;

Είναι άραγε τυχαίο ότι η εξέγερση ξεκίνησε στα ανατολικά της χώρας, εκεί που η ΒΡ και οι άλλες πετρελαϊκές αδελφές εκμεταλλεύονται βάσει των συμβολαίων που έχουν τα κοιτάσματα της Λιβύης; Πώς, άραγε, θα αναδιαταχθούν αυτά τα συμβόλαια όταν το καθεστώς παραμεριστεί;

Είναι άραγε τυχαία η βιασύνη των Αμερικανοβρετανών να «καθαρίσουν» τον Καντάφι και το καθεστώς του με στρατιωτικά μέσα;

Είναι άραγε περισσότερο ευαίσθητοι οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ρώσοι και Κινέζοι που διαφωνούν με την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη, την οποία οργανώνουν Ουάσιγκτον και Λονδίνο;

Μήπως δεν είναι γνωστό ότι όποιος επιβάλει τη «λύση» θα ελέγξει και τη νέα κατάσταση, άρα θα εξασφαλίσει και τη μερίδα του λέοντος από τον πλούτο της χώρας;

Μήπως το ίδιο δεν έγινε στην περίπτωση του Ιράκ; Το ίδιο δεν έγινε με την εκδίωξη του Μιλόσεβιτς και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με τη δημιουργία κρατών - μαριονετών (διαδρόμων για τη διέλευση πετρελαιαγωγών) και τη μεγαλύτερη αμερικανική βάση στον κόσμο σε κοινό έδαφος της ΠΓΔΜ και Κοσόβου;

Μήπως δεν έχουμε ξαναδεί «επαναστάσεις» τύπου «Γιασεμιού» για την αποκατάσταση της δημοκρατίας οι οποίες οδήγησαν τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης στην αγκαλιά των αγορών (και των τοκογλύφων);

Δεν έχουμε ιστορική μνήμη για να αντιληφθούμε τις ομοιότητες των αμερικανικών αεροπλανοφόρων που πλέουν ανοιχτά της Λιβύης με την πολιτική των κανονιοφόρων που ασκούσαν οι αυτοκρατορίες του παρελθόντος για να εξασφαλίσουν εμπορικά μονοπώλια - διομολογήσεις και αποικιοκρατικές συμβάσεις;

YΓ. 1: Οι εξεγέρσεις στη Λιβύη και σε άλλες αραβικές χώρες αναμφίβολα δεν στερούνται κοινωνικών αναφορών. Πρόκειται για εξεγέρσεις κατά αυταρχικών καθεστώτων - μαριονετών της Δύσης, τα οποία λειτούργησαν – και λειτουργούν – ως εμπορικοί (και άλλου είδους) πράκτορες των δυτικών συμφερόντων, κατακλέβοντας τον πλούτο της χώρας τους.

Η φτώχεια και η απόγνωση των νέων αυτών των χωρών αποτελεί την εύφλεκτη ύλη των εξεγέρσεων. Το ερώτημα, ωστόσο, είναι ποιοι τελικά θα επωφεληθούν απ’ τον αγώνα και το αίμα το οποίο προσφέρουν για τη «δημοκρατία» των αγορών...