Θύελλα για τα γιαούρτια

Η εξέγερση της Κερατέας και οι αγώνες μαθητών και δασκάλων δεν έχουν καμιά σχέση με τους «αγανακτισμένους πολίτες»

Από Το Ποντίκι 24.3.2011 (απ' όπου και το σκίτσο του Πέτρου Τσιολάκη)

Εδώ και καιρό πολιτικοί, πολιτευτές και δημοσιογράφοι αποτελούν στόχο εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, αλλά και θύματα κρουσμάτων βίας, λεκτικής ή σωματικής. Βλέπουμε κυρίως μέλη της κυβέρνησης, ακόμη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, να μην μπορούν να ξεμυτίσουν σε δημόσιες εκδηλώσεις – ακόμη και εκτός Ελλάδας μπροστά σε ελληνικό κοινό – χωρίς να αντιμετωπίσουν έντονη διαμαρτυρία και εκδηλώσεις απαξίας.

♦ Δεν είναι όμως μόνο οι κυβερνητικοί, όπως ο Γ. Παπανδρέου, ο Θ. Πάγκαλος, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Ν. Σηφουνάκης, ο Φ. Σαχινίδης, ο Α. Λοβέρδος, ο Π. Γερουλάνος, η Τόνια Αντωνίου και όσοι άλλοι.

♦ Έχουμε κάθε τρεις και λίγο τις συγκεντρώσεις κατευθυνόμενων «αγανακτισμένων πολιτών» κάτω από τα σπίτια του Τσοχατζόπουλου, του Σημίτη, του Καραμανλή, ενώ ήδη κάποιοι ετοιμάζουν συγκέντρωση έξω από το σπίτι του πρωθυπουργού στο Καστρί. 


♦ Είχαμε προ καιρού τον ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη, το ξεφωνητό στον Ά. Σπηλιωτόπουλο και άλλους της Ν.Δ.

♦ Την περίοδο των αυτοδιοικητικών εκλογών τον προπηλακισμό και το γιαούρτωμα του Αλ. Αλαβάνου και της Ελένης Πορτάλιου από τον ΣΥΡΙΖΑ στον Άγιο Παντελεήμονα.

Οι πολιτικές και συνδικαλιστικές διαμαρτυρίες από τη μια και οι προπηλακισμοί από την άλλη δεν μπορούν να ταυτιστούν, όπως συχνά επιχειρείται: έχουν τεράστιες διαφορές στη μορφή και την ουσία, στο περιεχόμενο και τις αιτίες τους.

♦ Οι εξεγερμένοι κάτοικοι της Κερατέας και τα... βελάκια που πετούν τα πιτσιρίκια στις φωτογραφίες του Πάγκαλου δεν έχουν σχέση με τα γιαούρτια. 


♦ Οι φοιτητές, οι δάσκαλοι, οι αρχιτέκτονες που σηκώνουν πανό ή κάνουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, οι εκδηλώσεις του «Δεν Πληρώνω» και το υπό εκκόλαψη κίνημα για την αποτροπή ξεπουλήματος του Ελληνικού δεν έχουν τίποτε κοινό με τα γιαούρτια ούτε με τον προ καιρού ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη.

Τα κινήματα, οι παρεμβάσεις εργαζομένων σε ομιλίες υπουργών, τα συνθήματα πολιτικής αποδοκιμασίας σε δημόσιες ομιλίες πολιτικών δεν ταυτίζονται με τους προπηλακισμούς, όπως επιχειρείται ήδη από πολλούς «ρέκτες», οι οποίοι εσκεμμένα βάζουν τη διαμαρτυρία και τη βία στο ίδιο σακί.


Απολίτικη απόρριψη

Είναι επίσης από γελοίο έως επικίνδυνο κάθε φορά να ανακαλύπτεται πολιτική ενορχήστρωση και υποκίνηση, η οποία κατά κανόνα φορτώνεται στα δύο κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ειδικά αυτός ο έρημος ο ΣΥΡΙΖΑ, αν είχε το «πανευρωπαϊκό δίκτυο» και την ανάλογη παρεμβατική δυνατότητα που του αποδίδουν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Καρατζαφέρης, η Ντόρα και διάφοροι άλλοι «κολλητοί», σίγουρα θα είχε άλλου μεγέθους οργανωτική και κοινοβουλευτική εικόνα.

Το κλίμα απαξίας έναντι της πολιτικής, όμως, δεν έχει ενιαία χαρακτηριστικά, δεν περιγράφει ένα συγκεκριμένο «κίνημα», όπως σχηματικά έχει αρχίσει να αποκαλείται στα στέκια των πολιτικών και των δημοσιογράφων. Δεν αποτελεί φασιστική εκδήλωση, όπως με μεγάλη ελαφρότητα λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Επιπλέον δεν συνιστά αμφισβήτηση. Είναι εκδήλωση απόρριψης, χωρίς όμως συγκεκριμένα πολιτικά ή ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Δεν προσφέρεται όμως ως αντικείμενο διαμάχης μεταξύ φανατικών.

Κατ' αρχάς η απαξία αυτή έχει πολλούς τρόπους εκδήλωσης, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι προς το παρόν απολίτικοι, αλλά θεμιτοί: αποχή, άκυρο και λευκό στις εκλογές, κυριαρχία του «Κανένα» στις δημοσκοπήσεις, «γιούχα» στις δημόσιες εμφανίσεις πολιτικών.

Καθόλου παράξενα όλα αυτά, όταν ένας ολόκληρος λαός, την ώρα της πιο σκληρής δοκιμασίας των τελευταίων δεκαετιών, υπό την απειλή – αν όχι προεξοφλημένη βεβαιότητα – της κοινωνικής και της κρατικής πτώχευσης, καθυβρίζεται συστηματικά από πλειάδα υπουργών ως διεφθαρμένος, άνομος και αποκλειστικά υπεύθυνος για τη συνολική χρεοκοπία της χώρας. Ιδίως όταν κυβέρνηση και ΜΜΕ συστηματικά πυροδοτούν και ενισχύουν ανακλαστικά «κοινωνικού αυτοματισμού».


Επικίνδυνα παιχνίδια

Πέρα όμως από τα παραπάνω, η εσκεμμένη πυροδότηση εντάσεων, με όρους αντιπολιτικού κανιβαλισμού, είναι επικίνδυνο παιχνίδι – και όχι μόνο για τους εμπνευστές του. Εντελώς επιγραμματικά ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πραγματάκια:

♦ Το γιαούρτωμα είναι σωματικά ανώδυνο, αλλά ως λογική δεν απέχει από τον τραμπουκισμό.

♦ Οι εκδηλώσεις οργής, με προπηλακισμούς και βία, ακριβώς επειδή δεν είναι πολιτικές, είναι τυφλές και χειραγωγήσιμες. Ήδη διάφοροι μικρομέγαλοι καραγκιόζηδες, χωρίς πάντοτε διαφανείς σκοπούς, χαϊδεύουν και τονίζουν το «δίκαιο της οργής» αποσκοπώντας σε αδιευκρίνιστα κέρδη για τον εαυτό τους.

♦ Η σκόπιμη σύγχυση μεταξύ κοινωνικής διαμαρτυρίας και τραμπουκισμού είναι επικίνδυνη επειδή μπορεί να προκαλέσει ανεξέλεγκτες – ή και σχεδιασμένες – συγκρούσεις με ανυπολόγιστο τίμημα.

Ειδικότερα η σύγκρουση μεταξύ Πάγκαλου και ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη εκτραπεί. Η αρχή δεν έγινε από το κόμμα της Αριστεράς, αλλά από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, με τις δηλώσεις τού είδους «κοπρίτες» και «μαζί τα φάγαμε», οι οποίες προκάλεσαν αντιδράσεις σε όλους, χωρίς εξαίρεση, τους πολιτικούς χώρους. Όμως η κλιμάκωση, ύστερα από το γιαούρτωμα, με ισχυρισμούς του Θ. Πάγκαλου για απειλή δολοφονίας με έμμεση υπόδειξη του Τσίπρα και πληρωμένους Αλβανούς τραμπούκους που του επιτίθενται, έχει ξεπεράσει κατά πολύ το όριο της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Όχι μόνο επειδή και στο παρελθόν ο νυν αντιπρόεδρος έχει εκτοξεύσει απίστευτες κατηγορίες κατά κομμάτων της Αριστεράς που ουδέποτε αποδείχθηκαν, αλλά κυρίως διότι παραπέμπουν σε έμμεσο κάλεσμα οπαδών του για υπεράσπιση της ζωής του! Όποιος έχει ένα δράμι μυαλό, μπορεί να καταλάβει πού μπορεί να οδηγήσουν τέτοιες ανοησίες.

Από την άλλη πλευρά ο χώρος της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς, η οποία επί δεκαετίες καταδικάζει τον απολίτικο και μηδενιστικό τραμπουκισμό, οφείλει να αντιμετωπίζει αυστηρά θεσμικά τις εναντίον του ύβρεις και απειλές, χωρίς ελαφρότητες του είδους «μεγάλη αναταραχή - ωραία κατάσταση».

Σε περιόδους όξυνσης η πολιτική δράση είναι το μόνο αντίδοτο στον τραμπουκισμό. Κι αυτό τους αφορά όλους. Όταν η οικονομία και η κοινωνία καταρρέουν παταγωδώς, το χρέος των πολιτικών δυνάμεων είναι να αναζητήσουν διεξόδους και να δώσουν αγώνες και όχι να εκτροχιάζονται σε αδιέξοδες συγκρούσεις ανοίγοντας χώρο σε αντιπολιτικές και αντικοινωνικές προβοκάτσιες, οι οποίες εύκολα μπορούν να τροφοδοτηθούν σε κλίμα τυφλής οργής.


Χρεοκοπία και ευθύνες

Στην κοινωνία, σ' αυτή την κρίσιμη καμπή, δεν κυριαρχούν το μίσος και η βία. Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι ο φόβος και η οργή. Ο φόβος της εξαθλίωσης, την οποία όλο και περισσότεροι βλέπουν πια στον κοινωνικό τους περίγυρο, και η οργή για ζωές και όνειρα που γκρεμίζονται εν ριπή οφθαλμού.


♦ Για τη διέξοδο που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. 


♦ Για την έλλειψη πολιτικών ηγεσιών, οραμάτων και πολιτικών σχεδίων. 


♦ Για μια χώρα που βυθίζεται αύτανδρη συμπαρασύροντας ό,τι με κόπο χτίστηκε σε επίπεδο ευημερίας και δικαιωμάτων εδώ και δεκαετίες. 


Γι' αυτή την καταστροφή υπάρχουν ευθύνες, που τώρα επιχειρείται να αποδοθούν, πλην με άναρχο και συχνά απολίτικο τρόπο. Όσο κι αν δεχτούμε ότι καμιά χώρα του κόσμου δεν κατοικείται από αγγέλους, όσο κι αν όλοι ξέρουμε πως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας συμμετείχε στο «μεγάλο φαγοπότι», όσο κι αν η διαφθορά δεν έμεινε στα υψηλά δώματα της εξουσίας, αλλά διαχύθηκε διαβρώνοντας τον κοινωνικό ιστό, η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για όσους σήμερα βιώνουν την πτώχευση.

Οι μεγάλες πληγές της χώρας είναι η διάλυση του παραγωγικού ιστού της, η χρήση του κράτους ως εργαλείου ατομικού πλουτισμού, η διαφθορά, η σκανδαλώδης διαχείριση του χρήματος και της περιουσίας του Δημοσίου, ο κρατικός υπερδανεισμός και ο παρασιτισμός της επί δεκαετίες κρατικοδίαιτης «επιχειρηματικότητας».


Απόρριψη

Όμως η ευθύνη για τη δημιουργία αυτού του τέρατος σε καμιά περίπτωση δεν είναι ισομερής. Σε κάθε δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία οι εκλεγμένες ηγεσίες νομοθετούν, σχεδιάζουν και εφαρμόζουν τους κανόνες της λειτουργίας του κράτους και της οικονομικής δραστηριότητας.

♦ Αυτές είναι κυρίως υπεύθυνες για το καθεστώς της μίζας και της διαπλοκής οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Στα κομματικά ταμεία και τις πολιτικές τσέπες εισέρρεαν αμύθητα ποσά χωρίς ποτέ να υπάρξει κανενός είδους τιμωρία ή εξυγίανση.

♦ Αυτές τιμολογούσαν τρεις, τέσσερις και περισσότερες φορές τα δημόσια έργα και δημιούργησαν καθεστώτα εθνικών προμηθευτών και εργολάβων.

♦ Υπό τη δική τους διαχείριση απαξιώθηκαν δημόσιοι οργανισμοί και πλουτοπαραγωγικοί πόροι και αυτές τους παρέδωσαν «μπιρ παρά» σε ευνοουμένους τους.

♦ Αυτές απέφυγαν κάθε είδους εθνικό σχεδιασμό, αυτές διέλυσαν ολόκληρους τομείς της οικονομίας πριμοδοτώντας τον παρασιτισμό, τη μετατροπή των παραγωγών σε επιδοτούμενα παράσιτα και των εργατών σε υπαλλήλους και γκαρσόνια.

♦ Αυτές δημιούργησαν καθεστώς πολυνομικής ανομίας, αυτές επέλεξαν ένα κράτος στην υπηρεσία της αναπαραγωγής των κομμάτων και της εξυπηρέτησης ελάχιστων εκλεκτών τους καταργώντας ντε φάκτο ακόμη και τον επιχειρηματικό ανταγωνισμό.

♦ Αυτές επέλεξαν την ψευδεπίγραφη «ανάπτυξη» διά της διόγκωσης του δανεισμού – δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα χρεοκοπεί υπό το βάρος του δημόσιου και όχι του ιδιωτικού δανεισμού και της «κατανάλωσης».

Μια κοινωνία που κατηγορείται συλλήβδην ως διεφθαρμένη και ανακηρύσσεται συλλογικά ένοχη, δεν είναι απαραιτήτως τυφλή. Ακόμη και τις χειρότερες στιγμές της μπορεί να διακρίνει ποιοι, αντί να κάθονται στο σκαμνί, αντί να εξαφανίζονται από προσώπου γης ή να αποβάλλονται τουλάχιστον ως ανίκανοι, γίνονται σήμερα αυθάδεις τιμητές και εκτελεστές μιας ολόκληρης χώρας κι ενός ολόκληρου λαού.

Αυτή η μη πολιτική αντίδραση λοιπόν συνιστά περισσότερο απόρριψη παρά πολιτική αμφισβήτηση. Κανείς δεν ξέρει αν θα πολιτικοποιηθεί, αν θα μορφοποιήσει νέα οράματα και θα γεννήσει πολιτικά σχέδια, αν θα εκτονωθεί άδοξα και θα βυθιστεί στην ήττα και την απόγνωση ή αν θα εκτραπεί σε μια τυφλή και αυτοκαταστροφική βία με χαρακτηριστικά αυτοδικίας.