Σκόνη (άνθρακα)...

Από την Ελευθεροτυπία

Του Στάθη

«Πόλεμος στον ανθελληνικό ΣΚΑΪ» - κάτι τέτοια κι άλλα ελληναράδικα, φασιστικά κι εθνικιστικά έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Κίνδυνος! Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν ότι τα θέματα που εγείρει η εκπομπή του ΣΚΑΪ για το 1821 είναι θέματα για συζήτηση, μάλιστα υψηλού επιπέδου, διότι αφορούν στην εθνική μας αυτογνωσία και συνεπώς στην πολιτική μας υπόσταση, καταφεύγουν σε παλαιοημερολογίτικες κραυγές κι απειλές.

Εύκολα αυτοί οι εκπρόσωποι του περιούσιου εαυτού τους θα πήγαιναν μέσα τον κ. Βερέμη με την κατηγορία της «εχθροπάθειας» (νόμος Καστανίδη - Γκεϋσώ). Αυτοί που νομίζουν ότι το θέμα της συνέχειας ή όχι του έθνους είναι πρόβλημα αίματος ή φυλής κι όχι πολιτικών προσδιορισμών, και μάλιστα διαφορετικών ανά τις εποχές, είναι το ίδιο αδιάβαστοι με τους «ρεπούσειους», που πιστεύουν ακριβώς το ίδιο, αλλά από άλλην οπτική γωνία...

Όσον αφελές είναι ότι οι Έλληνες επινόησαν τον εαυτόν τους ως έθνος (αλλά και λογικώς ανακόλουθο), άλλο τόσον αφελές (αλλά και επικίνδυνο) είναι να αποδίδεται η συνέχεια του έθνους στην καθαρότητα της φυλής...

***

Κι έτσι οι Σαουδάραβες μπούκαραν στο Μπαχρέιν. Όπως είχε μπουκάρει στο Κουβέιτ και ο Σαντάμ Χουσεΐν. Τότε η Δύση έκανε «νόμιμο» (με την έγκριση του ΟΗΕ) πόλεμο για να διώξει τους εισβολείς. Τώρα, αν έκανε πόλεμο, θα τον έκανε για να παραμείνουν.

Το «αμάρτημα» του Σαντάμ τότε κι αργότερα ήταν το ότι διέθετε ή παρασκεύαζε «χημικά όπλα». Ένα ψέμα, γνωστό ότι ήταν ψέμα (απ' τους ερευνητές του ΟΗΕ) ήδη πριν από την εισβολή, αλλά που παρέμεινε το πρόσχημα για αυτήν, μέσα σε ένα κρεσέντο οργουελιανής προπαγάνδας που κορυβαντιούσε για χρόνια.

Πλην όμως, αν για τον Σαντάμ τα «χημικά όπλα» ήταν το πρόσχημα γα τη Δύση, τα πετρέλαια είναι το άγιο δισκοπότηρο.

Όταν ξέσπασε τώρα η κρίση στη Λιβύη, η Χίλαρυ κατηγορούσε τον Καντάφι ότι χρησιμοποιεί μισθοφόρους, ενώ η ίδια χρησιμοποιεί μιλιούνια (στην κυριολεξία) από δαύτους (Μπλακ Γουώτερ ή όπως αλλιώς ονομάζονται ολόκληροι ιδιωτικοί στρατοί) σε όλα τα μέτωπα.

Καλοί άνθρωποι παρ' ημίν (ο κ. Κουβέλης), που ως φαίνεται δεν έμαθαν τίποτα απ' την τραγωδία της Γιουγκοσλαβίας, ζητούσαν «ανθρωπιστική επέμβαση» ενώ ομιλούν ταγέρ από τηλεοράσεως ζητούσε με τη σειρά του να παρέμβει στρατιωτικά η «διεθνής κοινότης», χωρίς να μπορεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ «διεθνούς κοινότητας» και ΟΗΕ, μεταξύ «νόμιμου» και «παράνομου» πολέμου.

Όμως, όσο κι αν ακούγεται τρελό (το να ανοίξουν και τρίτο μέτωπο οι Δυτικοί μέσα στον Μουσουλμανικό κόσμο), οι φωνές (αλλά και οι πράξεις) που παρωθούν προς αυτήν τη στρατηγική δεν είναι λίγες ούτε γελοίες (όπως της Αυστραλίας, που, αυτόκλητη για τρίτη φορά, ανυπομονεί να αναλάβει δράση στο πλευρό της μαμάς Αγγλίας) αλλά σοβαρότερες και πολύ πιο επικίνδυνες.

***

Η πληροφόρηση, ειδικώς για τη Λιβύη, με την τιμητική εξαίρεση των Ελλήνων ανταποκριτών εκεί, ήταν για την υπόλοιπη Δύση τύπου «κορμοράνου», στημένη όσο στημένη είναι και η σχέση των τυράννων σε όλον τον Αραβικό κόσμο με τους Δυτικούς εταίρους τους. Απ' την Αλ Κάιντα και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους έως τους Ταλιμπάν, τον Σαντάμ και τον Καντάφι η Δύση μπορεί να βρίσκει στα πρόσωπά τους τούς καθρέφτες της και να κοιτάζει μέσα τους τον εαυτό της και τα έργα της.

Για το πετρέλαιο, το όπιο και τη γαιοπολιτική.

Ουδέποτε το πρόβλημα ήταν ότι η Δύση δεν καταλαβαίνει τους Μουσουλμάνους ή ότι οι Μουσουλμάνοι (εξαδέλφια του ίδιου πολιτισμού είμαστε) δεν καταλαβαίνουν τη Δύση.

Αντιθέτως το πρόβλημα είναι ότι καταλαβαίνουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον, η άρχουσα τάξη της Δύσης την άρχουσα τάξη των Αράβων, για όσα είναι τα άκρως σημαντικά: το πετρέλαιο, το όπιο, τα ύδατα και η γη.

Οι μπούργκες, οι φερετζέδες, οι σταυροί κι ο Χάντινγκτον είναι για τους χαζούς, για την απαραίτητη σύγχυση, για τη ρατσιστική και πολιτικώς ορθή λαϊκή κατανάλωση ότι ανήκουμε όλοι σε διαφορετικούς πολιτισμικά κόσμους κι όχι σε έναν ενιαίον και ίδιον ταξικώς. Έναν κόσμο με πλούσιους και φτωχούς, όπου κουμάντο κάνουν οι πρώτοι.

Ο Αμερικανός πλούσιος και ο Άραβας και ο Ιάπων δεν έχουν πατρίδες, έχουν εταιρείες και γι' αυτό κάνουν μαντάρα τις πατρίδες των φτωχών, άλλοτε για το πετρέλαιο, άλλοτε για τον χρυσό, το όπιο, τα νερά και τη γη.

Απλά πράγματα, αυτονόητα, αρχαία. Τα επαναλαμβάνουμε τα τελευταία 3.000 χρόνια, αλλά, παρ' ότι η επανάληψις μήτηρ μαθήσεως, δεν εννοούμε να μάθουμε...