Η απογύμνωση των «ανθρωπιστών»

Από Τα Νέα

Του Ρούσου Βρανά

Από το περασμένο Σαββατοκύριακο, μετά την επέμβαση στη Λιβύη, ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος. Όχι πάντως επειδή έγινε πιο ανθρωπιστικός. «Ο κόσμος άλλαξε» λέει σε συνέντευξή της η οικονομική αναλύτρια Τρίλμπι Λούντμπεργκ, που παρακολουθεί τις διεθνείς τιμές των καυσίμων. «Αντί να αρχίσουν να μειώνονται λόγω της ιαπωνικής κρίσης, θα τις ξαναδούμε να ανεβαίνουν». Στην Ευρώπη η βενζίνη είναι ήδη 5% ακριβότερη από όσο ήταν πριν από δύο εβδομάδες.

Γι' αυτό άραγε η διεθνής κοινότητα «στέκεται στο πλευρό του λιβυκού λαού που διεκδικεί τα ανθρώπινα δικαιώματά του», όπως αναφέρει το ψήφισμα 1973 του ΟΗΕ;

Η Ιστορία ίσως γράψει κάποτε ποια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και που έκανε τους Δυτικούς να επιτεθούν στον Καντάφι, ενώ μέχρι τότε τον παρακολουθούσαν απαθείς να σφάζει τον λαό του. Ήταν την περασμένη Τρίτη, υποστηρίζουν οι «Τάιμς της Ασίας» όταν, σε συνέντευξή του στη γερμανική τηλεόραση, ο Καντάφι ξεκαθάρισε πως οι δυτικές πετρελαϊκές εταιρείες θα πρέπει να ξεχάσουν τα λιβυκά πετρέλαια. Είπε:

«Δεν εμπιστευόμαστε τις εταιρείες τους που συνωμότησαν εναντίον μας. Τα πετρελαϊκά μας συμβόλαια θα πάνε σε ρωσικές, κινεζικές και ινδικές εταιρείες». Δηλαδή σε χώρες - μέλη της BRIC. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι τέσσερις από τις πέντε αποχές στο ψήφισμα 1973 του ΟΗΕ προήλθαν από αυτές τις χώρες (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα).

Επιβεβαιώνονται έτσι οι «κυνικοί», οι οποίοι, πίσω από κάθε πόλεμο των μεγάλων δυνάμεων που μπορούμε να θυμηθούμε, βλέπουν πάντα το πετρέλαιο. Και απογυμνώνονται ηθικά όσοι επικαλούνται ανθρωπιστικά ιδεολογήματα.

Η Λιβύη είναι η μεγαλύτερη πετρελαϊκή οικονομία της Αφρικής, πιο μεγάλη ακόμη και από τη Νιγηρία και την Αλγερία. Διαθέτει αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου 46,5 δισ. βαρελιών (δεκαπλάσια από τα αιγυπτιακά), που αντιστοιχούν στο 3,5% των παγκόσμιων αποθεμάτων. Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος παρήγε 1,5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, με στόχο να φτάσει στα διπλάσια. Το πετρέλαιό της είναι εξαιρετικής ποιότητας και πολύ χαμηλού κόστους παραγωγής (μόλις ένα δολάριο το βαρέλι).

Όταν ο Καντάφι απείλησε τις μεγάλες δυτικές εταιρείες, κατέστησε σαφές πως το παιχνίδι σύντομα θα τελείωνε για τη γαλλική Total, την ιταλική ENI, τη βρετανική BP, την ισπανική Repsol, την ExxonMobil, την Chevron, την Occidental Petroleum, την Hess και την Conoco Phillips. Όχι όμως και για την κινεζική CNPC, η οποία απορροφά το 11% των λιβυκών εξαγωγών πετρελαίου.

Το 85% του λιβυκού πετρελαίου καταλήγει σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ύστερα από αυτό το «Who is who» γίνεται κατανοητό γιατί τα μεγάλα ευρωπαϊκά και αγγλοαμερικανικά πετρελαϊκά συμφέροντα έπρεπε να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην «ανθρωπιστική επέμβαση».

Καθεμιά από τις χώρες που αντιπροσωπεύουν αυτά τα συμφέροντα έσπευσε να εξασφαλίσει μια θέση στη μετά Καντάφι εποχή. Με τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις για τους λαούς τους σε καιρό κρίσης, που θα τις αντιληφθούν σύντομα μπροστά στις σόμπες τους, στις αντλίες βενζίνης και στους πάγκους των σούπερ μάρκετ.