Από την Αιχμή
Του Μιχάλη Ιγνατίου
Δεν ξέρω αν καλώς πράττουν όσοι έχουν τη τάση να υποβαθμίζουν τις δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Θεόδωρου Πάγκαλου. Πιστεύω ότι τον αδικούν όσοι χρησιμοποιούν φράσεις του τύπου «Πάγκαλος είναι, τι περιμένεις», διότι είναι ένας ευφυέστατος άνθρωπος και, εάν δεν ήταν πολιτικός, ίσως τώρα να μιλούσαμε για ένα καθηγητή τεραστίων διαστάσεων σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, εκεί όπου η θεωρία απέχει από την πρακτική έτη φωτός. Θα ήταν ο ιδανικός χώρος για τον σημερινό αντιπρόεδρο.
Η ανάγκη να ασχοληθώ με τον κ. Πάγκαλο οφείλεται στην κατηγορία που εκτόξευσε εναντίον μου χρήστης του Twitter, ο οποίος μετά τις δηλώσεις του περί «εθνικής κυριαρχίας» υποστήριξε ότι κάλυψα τον σημερινό αντιπρόεδρο κρύβοντας ενοχοποιητικά αμερικανικά έγγραφα, που εξασφάλισα με τη χρήση του Νόμου Freedom of Information Act.
Η κατηγορία δεν ευσταθεί. Άλλωστε όποιος επιθυμεί να διαβάσει αυτά τα έγγραφα μπορεί να περάσει από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να τα ζητήσει, να τα μελετήσει και, εάν καταλήξει σε διαφορετικά συμπεράσματα από τα δικά μου, είμαι διατεθειμένος – εάν με πείσει – να απολογηθώ.
Όσον αφορά τη δεύτερη κατηγορία, ότι θα ήμουν πιο σκληρός εάν στη θέση του κ. Πάγκαλου ήταν κάποιος υπουργός της Ν.Δ., θα απαντήσω στον χρήστη του Twitter με όλη μου την ειλικρίνεια: θα προσπαθούσα να αντισταθώ στον πειρασμό, άλλωστε τα έγγραφα ομιλούν από μόνα τους και, όταν ο ερευνητής τα κερδίσει, του τα παραχωρούν σε μορφή που είναι αδύνατον να παραποιηθούν.
Βέβαια ομολογώ πως θα ήταν μεγαλύτερη η πρόκληση εάν μία κυβέρνηση της Ν.Δ. «γκρίζαρε» με τις αποφάσεις της το Αιγαίο ή εάν ο Καραμανλής αντί του Παπανδρέου οδηγούσε την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Πάντα έδινα σημασία στα λόγια του πρώην υπουργού Εξωτερικών, διότι έχω πιστέψει από την πρώτη εποχή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ότι δεν λέει τίποτα τυχαία.
Δεν θα τον χαρακτηρίσω ούτε «λαγό» ούτε «βαποράκι». Αλλά με προβληματίζει ότι πάντα «κτυπά» όταν αναζητείται ο λεγόμενος «από μηχανής Θεός». Όλα τα προηγούμενα χρόνια μελέτησα τις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις του και κάλυψα εκ του σύνεγγυς όλες τις επισκέψεις του στην Ουάσιγκτον και τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Είχα την τύχη να διαβάσω γραμμή - γραμμή τα αμερικανικά έγγραφα για τα Ίμια και τη Μαδρίτη και να ακούσω τις αφηγήσεις του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ για τις λεπτομέρειες της διαπραγμάτευσης την τελευταία μέρα του Γενάρη του 1996, όταν δημιουργήθηκαν οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο.
Μίλησα και με τον ίδιο για αρκετή ώρα. Και κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: όσα κατά καιρούς υποστηρίζει για τα εθνικά θέματα δυστυχώς τα πιστεύει. Και αυτή η διαπίστωση αυτόματα θα έπρεπε να τον αποκλείει από θέσεις - κλειδιά, που κατά καιρούς κατείχε και συνεχίζει να κατέχει.
Πιστεύω ότι η δήλωσή του στο γαλλικό ραδιοφωνικό σταθμό Europe 1 για την εθνική κυριαρχία είναι χειρότερη και από εκείνη την κουβέντα που εκστόμισε στον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Γουόρεν Κρίστοφερ για την ελληνική σημαία στα Ίμια. Σύμφωνα με το επίσημο αμερικανικό τηλεγράφημα, είπε στον ομόλογό του ότι «οι ισχυροί άνεμοι θα κατέστρεφαν σύντομα τη σημαία και η Ελλάδα δεν θα την αντικαθιστούσε».*
Εάν ο κ. Πάγκαλος είναι «υπέρ του να χάνει κανείς την κυριαρχία του», τότε βρίσκεται σε λάθος χώρα. Σίγουρα δεν έχει θέση στην κυβέρνηση, διότι ο πρωθυπουργός και τα μέλη της αντιπροσωπεύουν ένα λαό που, ευτυχώς, ακόμα αντιστέκεται στην πρακτική του «ξεπουλάμε τα πάντα».
Ο κ. Πάγκαλος νιώθει «πολίτης του κόσμου» και ίσως να καταριέται την ώρα και τη στιγμή που δεν γεννήθηκε στη Γαλλία, την Αμερική ή την Ελβετία. Αυτό, όμως, είναι δικό του πρόβλημα και πρέπει να το αντιμετωπίσει μόνος ή με τον ψυχολόγο του...
Σέβομαι τον άνθρωπο και οικογενειάρχη Πάγκαλο, αναγνωρίζω την ευφυΐα του και το γεγονός ότι εκφράζει τις απόψεις του χωρίς φόβο και πάθος. Δυστυχώς, όσο γενναίος επιθυμεί να παρουσιάζεται, είναι την ίδια στιγμή και μοιραίος. Θα έλεγα δε ότι, όταν βρίσκει αντίσταση, αποσύρεται και δείχνει δειλία. Και είμαι αυτόπτης μάρτυρας για το περιστατικό με τον Ισμαήλ Τζεμ, στον ΟΗΕ.
Η εθνική κυριαρχία δεν είναι προσωπικό του ζήτημα, αλλά του ελληνικού λαού. Και δεν έχει κανένα δικαίωμα να τη χαρίζει ως να πρόκειται για κτήμα του.
* Σελίδα 162, στο βιβλίο μου «Ίμια, τα απόρρητα τηλεγραφήματα των Αμερικανών»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου