Ο κίνδυνος προ των πυλών

Από το Κυπριακό Indymedia (via Άρδην - Ρήξη)

Του Σενέρ Λεβέντ

H ελληνοκυπριακή ηγεσία σίγουρα ακόμα δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Όπως και οι κυβερνήσεις της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Νορβηγίας, της Δανίας και άλλων χωρών δεν είχαν αντιληφθεί τι σήμαινε η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία στη Γερμανία. Κάποιοι θα νομίσουν ότι υπερβάλλω πάλι επειδή έφερα ως παράδειγμα τον Χίτλερ. Ας νομίσουν, δεν πειράζει. Δεν με νοιάζει. Πρέπει να είναι τυφλός κάποιος για να μην βλέπει τις αλλαγές στην Τουρκία και το τι συνέπειες μπορούν να έχουν.


Στον ήδη υπάρχοντα τουρκικό εθνικισμό προστέθηκε και ο ισλαμικός φασισμός τώρα. Δεν πέθανε ο εθνικισμός με την ώθηση του στρατού εκτός πολιτικής ή με την υπαγωγή του κάτω από τις διαταγές των πολιτικών. Ενισχύθηκε πιο πολύ με το Ισλάμ. Αυξήθηκε πιο πολύ η ιμπεριαλιστική του όρεξη.


Τι νομίζετε; Μήπως ήρθε χωρίς λόγο στην Κύπρο ο Ερντογάν; Μήπως εκφώνησε χωρίς λόγο εκείνες τις ομιλίες που θύμιζαν Γενίτσαρο; Μήπως εκφώνησε χωρίς λόγο τις ομιλίες για κατάκτηση της Κύπρου μετά που γονάτισε το στρατό, ενώ όταν κυριαρχούσε ο στρατός μιλούσε για λύση «με αμοιβαίο κέρδος»;

Ενόσω ενισχύεται ξεπερνάει ακόμα και αυτή την πατριδοκαπηλία του στρατού. Η όρεξή του για κατάκτηση υπερισχύει επί της ορέξεώς του για συναίνεση. Δεν θέλει να επιστρέψει αυτά που πήρε στην Κύπρο. Θέλει να πάρει περισσότερα.

Συμφωνώ και εγώ με αυτά που είπε ο επιχειρηματίας Φώτος Φωτιάδης. Δεν έχει απομείνει πλέον κανένα νόημα για τις συνομιλίες μετά τις ομιλίες που εκφώνησε ο Ερντογάν στην Κύπρο. Πώς μπορεί να καθίσει κάποιος στο τραπέζι με έναν άνθρωπο που είπε ότι όχι μόνο τη Μόρφου δεν δίνει αλλά ούτε και αυτό το Βαρώσι; Μήπως χωνεύονται οι απειλές που εκτόξευσε για την ευρωπαϊκή Προεδρία της Κύπρου;

Μετά τις δηλώσεις του Ερντογάν έπρεπε σύσσωμη η ελληνοκυπριακή ηγεσία να εξεγερθεί και να θέσει σοβαρό θέμα στα κέντρα αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών και της Ε.Ε. Ακόμα δεν είδα τέτοιο κλίμα εδώ. Ακόμη και εμείς ως Τουρκοκύπριοι αντιδράσαμε πιο πολύ κατά του Ερντογάν από τους Ελληνοκύπριους.

Δεν μας πτόησε η αστυνομική βία. Τον ρωτήσαμε το εξής: «Μήπως νομίζεις ότι η Κύπρος είναι αμπελοχώραφο του πατέρα σου και αν θέλεις τη δίδεις πίσω και αν δεν θέλεις την κρατάς;»

Δεν ξέρω αν ο Χριστόφιας ρώτησε κάτι τον Ντάουνερ. Αλλά αν δεν το έκανε έπρεπε να είχε ρωτήσει το εξής: «Εμείς εδώ συνομιλούμε ως δύο Κύπριοι ηγέτες και προσπαθούμε να βρούμε λύση. Αλλά για τα πάντα αποφασίζει ο πρωθυπουργός της Τουρκίας που δεν κάθεται σε αυτό το τραπέζι. Σε μια τέτοια περίπτωση, τι νόημα έχουν οι συνομιλίες;».

Αυτό το ερώτημά πρέπει να το απαντήσουν και οι αξιωματούχοι της Ε.Ε., όχι μόνο ο Ντάουνερ. Και αν αυτή είναι η στάση της Τουρκίας και ο ΟΗΕ με την Ε.Ε. δεν αναλάβουν πρωτοβουλία έναντι της στάσης αυτής, τι άλλο μένει εκτός από την αποχώρηση από εκείνο το τραπέζι;

Όμως, άλλο θέμα είναι αν υπάρχει η έγνοια τού να μην γίνει κανείς η πλευρά που αποχωρεί από το τραπέζι και κάθονται εκεί μόνο γι’ αυτό το λόγο. Δεν φαίνεται πως είναι υπέρ της ελληνοκυπριακής πλευράς η συνέχιση των συνομιλιών. Χρησιμεύει στην Τουρκία για να μας τσαμπουνάει τα περί λύσης και ειρήνης. Όμως, άλλο πρόβλημα είναι η αποχώρηση από το τραπέζι.

Σύντομα μπορεί να ξεσπάσουν μεγάλα γεγονότα στην περιοχή μας. Η Λιβύη μετατράπηκε σε λίμνη αίματος. Η Συρία είναι άνω κάτω. Υπάρχουν πολλοί νεκροί και εκεί. Εξαντλείται η υπομονή της Δύσης για τη Συρία. Ψάχνει ευκαιρία για να επέμβει. Θέλει (η Δύση) να κάνει η Τουρκία αυτή την επέμβαση.

Και η Τουρκία φαίνεται να βλέπει όλο και πιο ζεστά το θέμα. Τι λέτε, μήπως δεν μπορεί να είναι αυτός ένας λόγος για την αλλαγή στην Τουρκία και ίσως να είναι και ο πραγματικός λόγος; Μήπως δηλαδή δεν μπορεί να είναι αυτός ο λόγος της παραίτησης του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού και των διοικητών των σωμάτων στρατού;

Ξέρετε. Προηγουμένως, δεν είχε εξασφαλιστεί η έγκριση του στρατού για επέμβαση στο Ιράκ. Όμως τώρα έχουν αποστρατευτεί όλοι οι διοικητές που είπαν όχι σε εκείνο το υπόμνημα. Μπορούμε να πούμε και ότι έχουν τιμωρηθεί. Μήπως δεν μπορεί να έχουν αποστρατευθεί και τώρα επειδή αντιτέθηκαν σε μια επέμβαση στην Συρία;

Στην καρδιά κάθε εθνικιστή Τούρκου υπάρχει η επιθυμία να γίνει «κατακτητής» . Ο Μπουλέντ Ετζεβίτ είχε γίνει ο «Κατακτητής της Κύπρου» με την κατάληψη του νησιού. Και με την απελευθέρωση των Τουρκοκυπρίων. Μήπως ο Ερντογάν δεν θα θέλει να γίνει ο κατακτητής της Συρίας «απελευθερώνοντας» τα ομόθρησκα αδέλφια του που ζουν εκεί;