Ισλάμ, Τουρκία, Ελλάδα

Η εξέγερση των αραβικών λαών, η τουρκική στρατηγική, η ελληνική αφασία

Από τη Ρήξη Φεβρουαρίου

Mεσούντος του Ψυχρού Πολέμου οι ΗΠΑ, η CIA και τα ιδεολογικά επιτελεία του Ιδρύματος Φορντ και των ποικιλώνυμων Μπίλντεμπεργκ πριμοδότησαν την ενίσχυση του Ισλάμ στις μουσουλμανικές κοινωνίες για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο του «κομμουνισμού» και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων.

Το έκαναν και στην Αίγυπτο απέναντι στον κίνδυνο του νασερισμού, στο Ιράκ και τη Συρία ενάντια στο «εθνικιστικό» Μπάαθ, καθώς και στο Αφγανιστάν εναντίον των Σοβιετικών. Το ίδιο έκαναν και οι Ισραηλινοί στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Απέναντι στον Αραφάτ και το Λαϊκό Μέτωπο του Χαμπάς, μέχρι τη δεκαετία του 1980 τουλάχιστον, ενίσχυαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Και «πέτυχαν». Ο κοσμικός και σοσιαλιστικός αραβικός εθνικισμός ηττήθηκε ή ακόμα και εξαφανίστηκε.

Έτσι όμως η Δύση υποχρέωσε το αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα των μουσουλμανικών χωρών να υιοθετήσει το ένδυμα του Ισλάμ. Ο αρχικά χρηματοδοτούμενος κατά των Ρώσων από τους Αμερικανούς Μπιν Λάντεν έγινε ο μεγάλος εχθρός της Αμερικής. Η Χαμάς, που προέρχεται από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αντικατέστησε τους διεφθαρμένους και συμβιβασμένους ηγέτες της Φατάχ!

Η Δύση και οι ΗΠΑ, για να αντιμετωπίσουν τον ταξικό πόλεμο, εφηύραν και τροφοδότησαν τον πόλεμο των πολιτισμών!

Ο μουσουλμανικός κόσμος σήκωσε το γάντι. Και έτσι τροφοδοτήθηκε μια νέα παγκόσμια αντιπαράθεση που έχει ήδη οδηγήσει στην ισλαμική επανάσταση στο Ιράν, στους «δίδυμους πύργους» στη Νέα Υόρκη, στον πόλεμο του Αφγανιστάν, στην αποσταθεροποίηση του Πακιστάν.

Το Ισλάμ μεταβλήθηκε σε ιδεολογία αντίστασης των μουσουλμανικών λαών εναντίον του ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού. Και αυτό παρότι σε συγκεκριμένα θέματα, όπως η θέση της γυναίκας ή η αντιμετώπιση μειοψηφικών αλλόθρησκων πληθυσμών (π.χ. χριστιανοί κόπτες στην Αίγυπτο ή χριστιανικοί και παγανιστικοί πληθυσμοί στην Αφρική), οι αρνητικές διαστάσεις μιας πολιτικής ιδεολογίας στηριγμένης αποκλειστικά στη μουσουλμανική θρησκευτική παράδοση γίνονται κυρίαρχες.


Το τέλος μιας εποχής

Όμως ο παγκόσμιος χάρτης αλλάζει με αστραπιαία ταχύτητα. Η παλιά διαίρεση του κόσμου μεταξύ μητροπόλεων και Τρίτου Κόσμου ανατρέπεται. Παλιές χώρες του Τρίτου Κόσμου – Κίνα, Ινδία, Βραζιλία – μεταβάλλονται σταδιακά σε υπερδυνάμεις. Η επίθεση της Δύσης εναντίον του Ιράκ και του Αφγανιστάν, καθώς και ο σιωνισμός, επιταχύνουν τις τάσεις χειραφέτησης του αραβομουσουλμανικού κόσμου.

Τέλος, η σταδιακή προσχώρηση της Τουρκίας στο ισλαμικό στρατόπεδο, χωρίς βέβαια να έχει εγκαταλείψει και τη Δύση – στρατηγική που προώθησαν οι Αμερικανοί από το 1980 για να αντιμετωπίσουν την άνοδο της Αριστεράς και των Κούρδων – αλλάζει τα δεδομένα. Εξάλλου ήδη η Σαουδική Αραβία και τα εμιράτα των σεΐχηδων χρησιμοποιούν ως όπλο της πολιτικής τους τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και χτίζουν τζαμιά σε όλο τον κόσμο.

Το Ισλάμ τείνει – και θα τείνει όλο και περισσότερο στο μέλλον – να αποτελέσει έναν νέο αυτόνομο οικονομικό και γεωπολιτικό πόλο.


Η Τουρκία και το Ισλάμ

Η Τουρκία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη σημερινή συγκυρία, μια και το Ιράν είναι σιιτικό – μόνο το 10% του μουσουλμανικού κόσμου – και να μεταβληθεί σε εκπρόσωπό του και εκφραστή του. Εξάλλου επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο σουλτάνος ήταν ταυτόχρονα και ο ανώτατος ηγέτης των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο (χαλίφης των πιστών).

Εκμεταλλευόμενη την προνομιακή της σχέση με τη Δύση και την κρίση του ορθόδοξου ευρωπαϊκού κόσμου στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, θέλει να μεταβάλει το Ισλάμ, από όπλο αντίστασης απέναντι στη Δύση, σε εργαλείο επέκτασης προς τους πιο αδύναμους και αποδυναμωμένους γειτόνους της – πριν από όλα της Ελλάδας – και να ανασυστήσει τον οθωμανισμό.

Γι' αυτό και εμφανίζεται ως ο προστάτης όλων των μουσουλμάνων, ακόμα και εκείνων που αντιστέκονται, όπως οι Παλαιστίνιοι, γι' αυτό και προσπαθεί να προσεταιριστεί και τη δημοκρατική επανάσταση των αραβικών λαών, στην Τυνησία και την Αίγυπτο.

Βέβαια, κάποια στιγμή αυτή η στρατηγική της Τουρκίας θα έρθει αντιμέτωπη με τις πραγματικότητες των κοινωνικών και εθνικών συγκρούσεων: Οι μουσουλμάνοι Κούρδοι θα συγκρουστούν με τους επίσης μουσουλμάνους Τούρκους, οι μουσουλμάνοι υπήκοοι των Σαούντ θα συγκρουστούν με τους ισλαμιστές σεΐχηδές τους και οι μουσουλμάνοι Τούρκοι εργάτες κάποτε θα ξεσηκωθούν ενάντια στα ισλαμικά αφεντικά τους. Στο μεταξύ όμως η Τουρκία θα έχει χρησιμοποιήσει το Ισλάμ ως όπλο του επεκτατισμού της.

Μέχρις ότου λοιπόν το «ισλαμικό σοκ», το οποίο προκάλεσε η πολιτική της Δύσης, απορροφηθεί από τις μουσουλμανικές κοινωνίες και οι άνθρωποι θα χωρίζονται και πάλι σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, την τάξη τους, τις γενικότερες απόψεις τους, ο πόλεμος των πολιτισμών που εξαπέλυσε η Δύση, και στο οποία ανταποκρίθηκε το Ισλάμ, κινδυνεύει να έχει ένα μεγάλο θύμα: Τον βαλκανικό και ορθόδοξο χριστιανικό χώρο.


Η Ελλάδα και το Ισλάμ

Έτσι βρισκόμαστε στριμωγμένοι ανάμεσα στη Δύση, που μας αντιμετωπίζει ως ένα απλό ανάχωμα έναντι του Ισλάμ – εξ ου και η πολιτική της στο μεταναστευτικό, που τείνει να μεταβάλει την Ελλάδα σε χωματερή δυστυχισμένων ανθρώπων – και την Τουρκία, η οποία θέλει να μετατρέψει το Ισλάμ, από όπλο αντίστασης κατά του ιμπεριαλισμού, σε όπλο που στρέφεται εναντίον μας.

Δηλαδή, βρισκόμαστε σε μία εξαιρετικά δύσκολη θέση. Από τη μια πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε αλληλέγγυοι με τους λαούς που χρησιμοποιούν την ισλαμική τους παράδοση ως όπλο κατά του ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού και από την άλλη να αποτρέψουμε τη χρήση του ενάντιά μας! Και αυτά καλούνται να τα διαχειριστούν ο Γιωργάκης, ο Δρούτσας και η παρέα του ΕΛΙΑΜΕΠ!

Αυτό σημαίνει μια διπλή και δύσκολη πολιτική. Δηλαδή η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να οικοδομήσει μια αντιστασιακή ιδεολογία και αντανακλαστικά έναντι του ισλαμικού νεο-οθωμανισμού και ταυτόχρονα να μην ταυτιστεί με την αντιαραβική πολιτική της Δύσης!

Πρακτικά και συγκεκριμένα: Μείωση της ισλαμικής παρουσίας στο εσωτερικό και ενίσχυση της δικής μας ταυτότητας έναντι των εθνομηδενιστών, υποστήριξη της αντίστασης των αραβικών λαών απέναντι στον ιμπεριαλισμό, ακόμα και αν ενδύεται ισλαμικό μανδύα.

Οι παραδόσεις των άλλων λαών έχουν απελευθερωτική αξία όταν χρησιμοποιούνται στον τόπο τους, από τους ίδιους τους λαούς. Όταν εξάγονται με τον έναν ή άλλο τρόπο και μάλιστα σε αδύναμες και απειλούμενες συνοριακές χώρες, όπως η Ελλάδα, τότε το πρόσημό τους από θετικό γίνεται αρνητικό. Εμείς έχουμε τη δική μας παράδοση και πολιτισμό και πάνω σε αυτά προσπαθούμε να στηριχτούμε για να αντισταθούμε στον εξανδραποδισμό μας.


Ανοικτά σύνορα;

Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν όσοι υποστηρίζουν γενικά και αφηρημένα τους μουσουλμάνους μετανάστες που μπαίνουν όλο και πιο μαζικά στη χώρα μας.

Πέρα από τη γενική τοποθέτηση ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματα της εξαθλίωσης και της μιζέριας όλου του πλανήτη, υπάρχει μια δεύτερη, ίσως ακόμα σημαντικότερη παράμετρος. Βρεθήκαμε στριμωγμένοι σε έναν πόλεμο πολιτισμών και ο κυριότερος εχθρός που απειλεί την ανεξαρτησία μας, η Τουρκία, χρησιμοποιεί και το όπλο του Ισλάμ εναντίον μας, γι' αυτό εξάλλου μας στέλνει αφειδώς τα μεταναστευτικά κύματα.

Αποτελεί λοιπόν στοιχειώδη αρχή αυτοάμυνας και επιβίωσης του λαού και του πολιτισμού μας η άρνηση να μεταβληθούμε σταδιακά σε μια μουσουλμανική χώρα, όπως θα συμβεί εάν αφήσουμε ανεξέλεγκτα τα μεταναστευτικά ρεύματα. Διότι ζούμε στο σύνορο των κόσμων και τα μεγέθη μας δεν επιτρέπουν την πολυτέλεια των «ανοικτών συνόρων».

Για να τα πούμε καθαρά και ξάστερα: Μπορούμε και πρέπει να υπερασπιζόμαστε όλους τους λαούς που αντιστέκονται στη Νέα Τάξη, άσχετα με την ιδεολογία ή τη θρησκεία τους, αρκεί να μην απειλείται η δική μας ταυτότητα. Τέλεια και παύλα.

Και για να μπορούμε να τηρήσουμε μια τέτοια στάση θα πρέπει να απαντήσουμε αμέσως στο μεταναστευτικό πρόβλημα. Διαφορετικά, εάν σήμερα ενισχυθεί η ισλαμική παρουσία στο εσωτερικό της Ελλάδας, τότε το κύμα της αντίθεσης στη λαθρομετανάστευση θα το εκμεταλλευτούν δυνάμεις φιλοϊμπεριαλιστικές και φιλοσιωνιστικές. Και τότε δεν θα έχουμε τη Χρυσή Αυγή μόνο στον Άγιο Παντελεήμονα.

Η Ελλάδα πρέπει να αντέξει αυτή τη μεταβατική περίοδο, έως ότου ο πόλεμος των πολιτισμών αντικατασταθεί από τις εσωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις, έως ότου πάψουμε να απειλούμαστε από επιθετικούς γείτονες και έως ότου ισορροπήσει η εκρηκτική δημογραφική αύξηση των μουσουλμανικών χωρών.

Στο μεταξύ πρέπει να πορευόμαστε με τη μεγαλύτερη δυνατή περίσκεψη ενισχύοντας πάντα – αποφασιστικά – τις δικές μας δυνάμεις και την αυτονομία μας.