Από τον Ριζοσπάστη
Της Λιάνας Κανέλλη
Πάνε καμιά δεκαριά χρόνια που μαζί με το ερασιτεχνικό σωματείο της γειτονιάς όπου τα παιδιά μας έπαιζαν μπάσκετ, πήγαμε κι οι γονείς σ' ένα επίσημο ματς ΑΕΚ - Ηρακλή θαρρώ, για λόγους «εκπαιδευτικούς» και ψυχαγωγίας. Σ' ένα γήπεδο σχεδόν κατάμεστο, ξεχώρισε ένας 17χρονος, σωματώδης, φανταστικός παίκτης, ονόματι Σοφοκλής Σχορτσιανίτης.
Οι μπόμπιρες είχαν εντυπωσιαστεί. Άλλοι έλεγαν ότι φαίνεται μεγαλύτερος. Άλλοι τον ήθελαν στις ομάδες των οποίων ήταν οπαδοί. Ένας ρώτησε όμως, πώς γίνεται να είναι μαύρος και Έλληνας... Κι η συζήτηση ξεστράτισε στις κερκίδες. Ο μπόμπιρας της συγκεκριμένης απορίας ζήτησε πατρική βοήθεια για... εξηγήσεις. Στην απορία τη δική μας «γιατί το είδες και τι σε κόφτει», το πράγμα στράβωσε. Το ματς τελείωσε. Το μπάσκετ πήγε περίπατο. Μερικά παιδάκια έμαθαν τι εστί ρατσισμός.
Ο Γαβριήλ έφυγε τον επόμενο χρόνο απ' την ομαδούλα στην οποία ο προπονητής έδινε οδηγίες αντιμετώπισης του αντιπάλου ως εξής: «Προσέξτε το Κρυονέρι, έχει τον Αλβανό που είναι δαίμονας και θα μας νικήσουν». Εκείνη την ημέρα μάλιστα που έκανα κερκίδα με πανό και φώναζα με την πιτσιρικαρία, τσακώθηκα με μερικά παιδιά γιατί έπνιξα κάτι συνθηματάκια που ψιλοφώναζαν, ρατσιστικά, μόλις το 7 έβαζε καλάθι.
Πέρασε καιρός. Ο Σοφοκλής έγινε Big Sofo, δόξασε τον Ολυμπιακό και την Εθνική Ελλάδος. Απ' την ώρα που έγινε Big - μεγάλος, ουδείς αναρωτήθηκε πώς γίνεται να είσαι μελαμψός, Αφρικανός, αλλόχρωμος του «χλομού ανθρώπου» τέλος πάντων – που λένε κι οι ευγενείς Ινδιάνοι – και συνάμα Έλλην. Χα! Χα! Το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Όταν πλακώνουν Άραβες συν γυναιξί και τέκνοις στη Βουκουρεστίου για ακριβά ψώνια και μαύροι ή Ισπανοαμερικάνοι στην Τσιμισκή για τον ίδιο λόγο, ουδείς αναρωτιέται αν άλλαξε χρώμα η... κουλτούρα της επιτόπιας κοινωνίας. Ο Ρώσος που παντρεύτηκε η Ωνάση ήταν «εξωτικός» λεφτάς και... «Σοβιετικός» ακόμη!!! Ο Ρώσος στην καφετέρια της Φωκίωνος Νέγρη που σερβίρει με δυο Πακιστανούς τις φραπεδιές κι ύστερα ξεμαγαρίζει το δρόμο απ' τα σκουπίδια, είναι εξ ορισμού «μαφιόζος», σκέτος υπόκοσμος.
Ο πραγματικός και καλλιεργημένος ρατσισμός, η ξενοφοβία, στη χώρα που έλεγε «παστρικιές» τις γυναίκες (δηλαδή πουτάνες) και «τουρκόσπορους» τους άντρες που συσσωρεύτηκαν εξαθλιωμένοι εν πολλοίς στην «πατρίδα» το 1922, σταματάει μόλις ο Σοφοκλής γίνει Big Sofo κι επαναποκτήσει τα δικαιώματα που έχει, είχε και οφείλει να έχει, ως άνθρωπος, πολίτης, αθλητής, εργάτης, ζωντανός...
Τα κριτήρια είναι βαθιά ταξικά. Κι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την κοινωνία σε αποσύνθεση, παρακμή και εκφυλισμό. Στο Χόλιγουντ ουδείς αναρωτήθηκε, απ' τον Λούθερ Κινγκ κι εδώθε, για «χρώμα» των Όσκαρ ή εθνική καταγωγή. Στις φτωχές συνοικίες όμως και στις αμερικάνικες φυλακές ο... Μισισιπής ακόμη φλέγεται.
Ουδείς εκ των νικητών που γράφουν ιστορία στα μέτρα τους σκέφτηκε ποτέ ότι θα χάσει το δικαίωμα να φορά, σε γενιές ολόκληρες, τα απαραίτητα για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, γυαλιά εκείνης της άθλιας υποκειμενικής μυωπίας. Έτσι ο άνθρωπος δεν έχει μορφή, έχει όψη. Τέτοια διαστρέβλωση ακόμη και του Πλάτωνα απ' τους Ελληναράδες. Δεν έχει μάτια, χέρια, πόδια, μύτη, ανάγκες, δικαιώματα. Έχει τη στάμπα του αρεστού και βολικού, του υποταγμένου φαλού και του άνομου όταν περπατάει όρθιος κι απαιτεί ελεύθερα.
Ο Big Sofo τώρα παίζει στο Ισραήλ. Δεν ξέρω μόνο τι απέγινε εκείνη η μετανάστρια κομμώτρια που συνόδεψε το νεαρό αρχηγό στο Προεδρικό. Για τη δεξίωση, της είχαν δώσει και μια Λουί Βιττόν, τσάντα δανεική. Λένε πως ήταν «γνήσια» κι όχι απ' τον πάγκο των Νιγηριανών στα πεζοδρόμια, μικροπωλητών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου