Αθλητισμός και πολιτισμός

Από την Oikoniki Pragmatikotita

Παραμένει το πιο σύντομο ανέκδοτο. Τρανή απόδειξη οι χούλιγκανς που επιτέθηκαν στο Θέατρο Τέχνης, ενώ όλα ήταν έτοιμα για την πρεμιέρα της παράστασης «Ταξιδεύοντας µε τον ΠΑΟΚ» του Σταύρου Τσιώλη, που σκηνοθετεί ο Κώστας Καπελώνης. Κατανοώ βέβαια αυτούς που θα υποστηρίξουν ότι τέτοιου είδους επεισόδια είναι «μεμονωμένα» και προέρχονται από εξτρεμιστές, ακραίους οπαδούς, αντικοινωνικά στοιχεία κλπ. Οι άνθρωποι θέλουν να σώσουν – σώνει και καλά! – ένα ψέμα, όμως η πραγματικότητα περί άλλων ομιλεί:

Η βία, με την πλέον ευρεία έννοια, από την απλή εξύβριση με τη λέξη που είθισται να αντικαθιστά την προσφώνηση «κύριος» έως τα μαχαιρώματα και τα μπουνίδια, δίνει το «παρών» της σε πολλές ποδοσφαιρικές εκδηλώσεις.

Εγώ προσωπικά δεν πρόκειται να ξεχάσω έναν αγώνα Ολυμπιακού - Ηρακλή, όταν κάποια στιγμή και για άγνωστη αιτία σηκώθηκαν όρθια 10.000 άτομα για να φωνάξουν εν χορώ Γ@μιέται ο ΠΑΟ κι η Λεωφόρος! Ούτε φυσικά ξεχνάω τα «πουστηρλίκι@» που άκουσε πάλαι ποτέ ο Γεώργιος Ράλλης – όντας Πρωθυπουργός – από φιλάθλους του Ηρακλή, όταν είχε την αφέλεια να τους «εξομολογηθεί» ότι κι αυτός παρακολουθεί ποδόσφαιρο, και μάλιστα είναι οπαδός του Παναθηναϊκού!

Ο ποδοσφαιρικός κόσμος δεν χρειάζεται φτηνές ηθικοπλαστικές παραινέσεις, αλλά πολλά και συνεχιστικά ιδεολογικά «ηλεκτροσόκ» για να ξεβράσει αποβράσματα, για να μετράει τα λόγια του, κι ακόμη για να διαπαιδαγωγηθεί στην έννοια της «χασούρας» – κοντολογίς να συμφιλιωθεί με την πιθανότητα της ήττας, την οποία είναι καταδικασμένες να υποστούν κάποτε και οι πιο μεγάλες ομάδες...

Ποιος όμως θα αναλάβει τη λειτουργία του να «βρίσει το ποδοσφαιρικό κοινό» – για να συγκεκριμενοποιήσουμε και το θεατρικό έργο του Πήτερ Χάντκε [«Βρίζοντας το (σ.σ.: γενικό...) κοινό]; Μήπως ο σεσημασμένος Ολυμπιακός Δημήτρης Ανδρουλάκης ή ο σεσημασμένος Αεκτζής Γρηγόρης Ψαριανός;

Οι πελατειακές σχέσεις του πολιτικού συστήματος με τα ποδοσφαιρικά σωματεία δυσκολεύουν την απάντηση. Στο συγκεκριμένο ζήτημα η μόνη πρακτική προσέγγιση που έχω υπόψη μου έχει γίνει (και «μαζευτεί» κατά τα ειωθότα...) από τον Θεόδωρο Πάγκαλο: Ο οποίος έθετε πριν λίγα χρόνια το ζήτημα των κρατικών επιδοτήσεων των αθλητικών σωματείων υποστηρίζοντας ότι, από τη στιγμή που αυτά έχουν ίδιους πόρους, οφείλουν να βασίζονται αποκλειστικά σε αυτούς...

Γενικεύοντας τον συλλογισμό, θα μπορούσα να υποστηρίξω καταρχήν την οικολογικο-αστυνομική αρχή «Ο χούλιγκαν να πληρώνει» (κατά το «Ο ρυπαίνων πληρώνει»), και πιο πέρα ακόμη «Τα σωματεία να πληρώνουν» – δηλαδή να πληρώνουν μέσω ειδικών ταμείων και με την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων τα κόστη των καταστροφών που προκαλούν οι νεάντερταλ οπαδοί τους...

Εννοείται επίσης ότι τα ποδοσφαιρικά σωματεία θα έπρεπε να πληρώνουν τα κόστη της επιτήρησης των αγώνων από στρατιές αστυνομικών... Με αυτό το σκεπτικό βρίσκω τελείως παράλογο το να πληρώσει το υπουργείο Πολιτισμού τα κόστη της καταστροφής του Θεάτρου Τέχνης, κατά πώς υποσχέθηκε ο υπουργός Πολιτισμού...

ΥΓ.: Η φωτογραφία είναι από άλμπουμ της Νάντιας Βαλαβάνη, έχει δε τραβηχτεί στο Λούβρο... Ο κύριος γράφει στ @ρχίδι@ του τη Μόνα Λίζα: Πρώτα ο ΠΑΟΚ, κατά πώς λένε Πρώτα ο θεός...