Απόλυτη αποτυχία

Από Το Ποντίκι 9.2.2012

Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς συνομιλώντας, ακούγοντας και κοιτώντας γύρω του είναι η απόλυτη επιφυλακτικότητα με την οποία η κοινωνία αντιμετωπίζει τις πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό τους, ειδικότερα όμως αυτές που στηρίζουν το συνονθύλευμα που ονομάζεται «κυβέρνηση Παπαδήμου». Αυτή η αίσθηση αποτυπώνεται σαφέστατα και στα αποτελέσματα όλων των δημοσκοπήσεων.


Κάπως έτσι δημιουργείται το πολιτικό αδιέξοδο: Τα συγκυβερνώντα κόμματα, διεκδικώντας την εμπιστοσύνη της τρόικας, έχασαν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά εξακολουθεί να... παρελαύνει διαιρεμένη εντείνοντας το αδιέξοδο. Όλα αυτά μαζί περιγράφουν μια – επί της ουσίας – κρίση νομιμοποίησης.


Οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες συνυπογράφουν αποφάσεις που θα σφραγίσουν το μέλλον της χώρας για δυο - τρεις γενιές, δεν εκφράζουν τη λαϊκή βούληση. Ταυτόχρονα η αδυναμία δημιουργίας μιας αριστερής συμπαράταξης, η οποία θα κινητοποιούσε και θα εξέφραζε τα αιτήματα του ελληνικού λαού ανατρέποντας την πολιτική των τοκογλύφων δανειστών, εκμηδενίζει κάθε δυνατότητα αντίστασης και οδηγεί την κοινωνία στην απογοήτευση και στο περιθώριο.

Αυτό που απαιτείται, αν πράγματι κοιτάξει κανείς τα πράγματα από την πλευρά των συμφερόντων της χώρας και του λαού της, είναι ένα πειστικό, εφαρμόσιμο σχέδιο - πρόταση διεξόδου από τη μέγγενη. Και τέτοιο σχέδιο δεν έχει κανείς τους.

Παπανδρέου, Σαμαράς, Καρατζαφέρης έχουν επενδύσει στη διάσωση μέσω μνημονίων. Μια επένδυση που αποδίδει (οικονομικά και πολιτικά) μόνο καταστροφή. Ο δημοφιλής, αυτήν την περίοδο, Κουβέλης ποντάρει στη μετατροπή του κόμματός του σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για μετανοούντες ΠΑΣΟΚους. Ο Τσίπρας ταλαντεύεται στο τεντωμένο σχοινί των πολύπλοκων συσχετισμών του ΣΥΡΙΖΑ και η Παπαρήγα δηλώνει ότι όλα θα τακτοποιηθούν όταν έρθει ο σοσιαλισμός...

Εν τω μεταξύ μεγαλώνουν συνεχώς οι δείκτες της ελληνικής φτώχειας και της εξαθλίωσης, οι οποίοι είναι ήδη κορυφαίοι στην Ε.Ε. Σύμφωνα με την Eurostat, το 2010 το 27,7% του πληθυσμού ή 3,031 εκατομμύρια Έλληνες ζούσαν στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτοί οι αριθμοί, πολύ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, περιγράφουν την απόλυτη αποτυχία του πολιτικού συστήματος...