Η Ελλάδα στη σύνταξη…

Από Το Βήμα

Του Γιώργου Μαλούχου

Στις δραματικές ώρες από χθες το απόγευμα έως σήμερα τα χαράματα, η Ελλάδα δεν μπόρεσε, όπως αναμενόταν άλλωστε, να κάμψει τη σαρωτική εκβιαστική ορμή των δανειστών της. Το ουσιαστικό εξαγόμενο φαίνεται να είναι ένα «ναι σε όλα», πλην του θέματος των συντάξεων, για το οποίο εκείνοι μοιάζει να δίνουν λίγο χρόνο για την εξεύρεση ισοδυνάμων μέτρων, κατόπιν της πολύ μεγάλης αντίδρασης που συνάντησαν επ’ αυτού από την πλευρά του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Επί της ουσίας όμως, το ultimatum της τρόικας έγινε τελικά αποδεκτό.


Η Ελλάδα πάλεψε για τη σύνταξη κι αυτό είναι κάτι που έχει την αξία του μέσα στο χάος. Αλλά, το χάος, είναι εδώ: η επιπλέον ύφεση που φέρνουν τα νέα μέτρα δεν ανασχέθηκε, την ώρα που τα έσοδα του Ιανουαρίου έχουν καταρρεύσει, οι δημοσιονομικοί στόχοι, αυτοί που οι ίδιοι οι δανειστές επιβάλλουν προδήλως δεν υπηρετούνται αλλά, αντιθέτως, υπονομεύονται, η κοινωνική συνοχή και ειρήνη επίσης, όπως άλλωστε και η ανάπτυξη.


Όμως, το κυριότερο όλων, είναι ότι ο εθνικός στόχος της παραμονής στο κοινό νόμισμα παραμένει, κατόπιν όλων αυτών, εξίσου μακρινός όπως παρέμενε και πριν, αν όχι και περισσότερο: τίποτα απολύτως δεν τον εγγυάται, για τον απλό λόγο ότι όλα αυτά που συμβαίνουν δεν υπηρετούν αυτόν τον στόχο, αλλά υπηρετούν αποκλειστικά και μόνον την ανάγκη εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους. Κι αυτή ήταν η αχίλλειος πτέρνα της συνολικής διαδικασίας.

Έτσι, στην πραγματικότητα, η ίδια η Ελλάδα δείχνει να βγαίνει πλέον στη σύνταξη: μετά τις υπογραφές και αν όλα αυτά περάσουν από τη Βουλή, η εθνική κυριαρχία χάνει πια τελεσίδικα και με τη βούλα τη σημασία της, η δυνατότητα άσκησης οιασδήποτε εθνικής πολιτικής εκμηδενίζεται και, οι πολιτικές εξελίξεις, όποτε υπάρξουν, οδηγούνται σε ατραπούς γεμάτες από αδιέξοδα, με κύριο στοιχείο την έκρηξη της… ανταγωνιστικότητας.

Όχι όμως στην ελληνική οικονομία, αλλά ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική της έκφραση, όπως και ανάμεσα στην ύφεση και στην ελπίδα ανάκαμψης, που, αυτή τη στιγμή, πεθαίνει.

Η χώρα δείχνει πλέον να εισέρχεται σε μια πολιτική περίοδο μεσοπολεμικού τύπου, κάτι που συμβάλλει να ελαχιστοποιούνται οι προσδοκίες για «φως στην άκρη του τούνελ». Χωρίς, επί της ουσίας και παρά τις ρητορείες, να έχει πετύχει τον θεμελιώδη εθνικό στόχο για τον οποίο όλα αυτά γίνονται: τη διασφάλιση της παραμονής στο κοινό νόμισμα, που, πολύ σύντομα, είναι δεδομένο ότι εκ νέου θα αμφισβητηθεί αφού οι αποκλίσεις θα μεγαλώνουν αντί να μικραίνουν.

Ήταν το μόνο που έπρεπε οι ηγεσίες της χώρας να διαπραγματευθούν ότι ρητά και αμετάκλητα θα εξασφαλίσουν προκειμένου να προχωρήσουν στην αποδοχή των αξιώσεων που διαλύουν μια ολόκληρη κοινωνία. Πώς; Αυτό θα σήμαινε διαπραγμάτευση: να βρουν τον τρόπο… Κι ήταν, δυστυχώς, το μόνο που δεν ετέθη στο τραπέζι αυτό του θανάτου, από το οποίο ο υπουργός Οικονομικών εξήλθε δηλώνοντας:

«Φεύγω σε λίγη ώρα για τις Βρυξέλλες, με την ελπίδα να διεξαχθεί η συνεδρίαση του Eurogroup και να ληφθεί μια θετική απόφαση για το νέο πρόγραμμα. Από το νέο πρόγραμμα εξαρτάται η χρηματοδοτική επιβίωση της χώρας για τα επόμενα χρόνια, εξαρτάται η ολοκλήρωση ή η μη ολοκλήρωση του PSI, εξαρτάται το αν η χώρα θα παραμείνει στην πραγματικότητα μέσα στην Ευρωζώνη ή θα τεθεί σε κίνδυνο η ίδια η ευρωπαϊκή της προοπτική».

Όμως, στην πραγματικότητα, αυτό το λέει εκείνος. Ουδείς άλλος, ούτε το λέει, ούτε, πολύ περισσότερο, το διασφαλίζει: αντίθετα, η πραγματικότητα δείχνει να εγγυάται πλέον την οριστική υπονόμευσή του…