Περί αυτονομίας των Ταμείων

Από την Καθημερινή

Του Κώστα Ιορδανίδη

Η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (PSI) στην οργανωμένη απομείωση του ελληνικού χρέους – «κούρεμα» επί το λαϊκότερον – εμφανίζει δυσχέρειες, που κατά πάσα πιθανότητα θα αρθούν έως σήμερα το βράδυ, οπότε λήγει η προθεσμία. Αυτό δείχνει η διεθνής εμπειρία, σε αυτό προσβλέπει η χώρα, δίχως να είναι διόλου βέβαιο ότι διά του τρόπου αυτού λύεται το ελληνικό πρόβλημα.

Σε μία θετική εξέλιξη του θέματος προσβλέπουν τα δύο κόμματα εξουσίας, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, για να οργανώσουν την προεκλογική τους εκστρατεία με σύνθημα ότι η «πατρίδα» έχει διασωθεί προς το παρόν και ότι η Ελλάς μπορεί να ζήσει καλύτερες ημέρες.


Αλλά αιφνιδίως ανεδύθη το θέμα των ασφαλιστικών ταμείων, των οποίων τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου θα υποστούν το «κούρεμα», δίχως καμία πρόνοια αντισταθμίσεως των απωλειών. Η αντίδραση ορισμένων διοικήσεων Ταμείων, που κατέχουν την πλειοψηφία των ελληνικών ομολόγων, ύψους 3,5 δισ. ευρώ, δεν θα έχει πρακτικό αποτέλεσμα, διότι η κυβέρνηση θα ενεργοποιήσει τη «ρήτρα συλλογικής δράσεως» και τα ομόλογα που κατέχουν θα υποστούν το «κούρεμα».


Η ανακίνηση όμως του θέματος ανέδειξε την αναξιοπιστία των ελληνικών κυβερνήσεων, που διαχειρίστηκαν με τρόπο ανεύθυνο και ενίοτε εγκληματικό τις εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων.

Νόμος παράλογος, που εισήγαγε κυβέρνηση Φιλελευθέρων υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα το 1952, έδιδε το δικαίωμα στον εκάστοτε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος να «επενδύει», κατά κρίση ή κατόπιν κυβερνητικών συστάσεων, τα αποθεματικά όλων των Ταμείων, περιλαμβανομένων και του ιδιωτικού τομέα, σε ελληνικά ομόλογα και σε μετοχές· δίχως καν την υποχρέωση να ενημερώσει και, πολύ περισσότερο, να ζητεί τη σύμφωνη γνώμη των διοικήσεων που διορίζονταν από κυβερνήσεις.

Πέραν τούτου και επί σειράν ετών τα δισεκατομμύρια των Ταμείων κρατούνταν στο θησαυροφυλάκιο της Τραπέζης της Ελλάδος, δίχως να αποδίδονται τόκοι, «αξιοποιούμενα» για «επενδύσεις» ή ενισχύσεις «κυβερνητικών προγραμμάτων αναπτύξεως».

Τέλος, η αχαρακτήριστη πολιτική του ΠΑΣΟΚ επιβάρυνε στη διάρκεια της εικοσαετίας τα ασφαλιστικά ταμεία με συνταξιοδοτήσεις διαφόρων «αναξιοπαθούντων» ή ατόμων που δεν συνεισέφεραν πότε και πλείστα άλλα όσα. Οι ευθύνες των διοικήσεων είναι τεράστιες, αλλά δεν θα αποδοθούν ποτέ.

Είναι προφανές ότι μετά τη δραματική απομείωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, λόγω του PSI, δεν είναι δυνατόν να εξακολουθήσουν οι οικτρές πρακτικές που ίσχυαν από το 1952. Ο νόμος του Νικολάου Πλαστήρα δεν είναι επιτρεπτό να παραμείνει σε ισχύ. Η διαχείριση των Ταμείων δεν είναι δυνατόν να γίνεται από κυβερνήσεις που αποδείχθηκαν κραυγαλέα αναξιόπιστες· πρέπει να αποδοθεί στους φυσικούς δικαιούχους τους, εργοδότες και εργαζομένους.

Σε μια εποχή που το κράτος συρρικνώνεται δραματικά, δεν είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις να εξακολουθούν να λεηλατούν τις εισφορές των ιδιωτών. Από τα ερείπια όπου οδηγείται η χώρα θα πρέπει να επέλθει και η κάθαρση των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτό είναι πλέον το ζητούμενο. Η αυθαιρεσία των κυβερνήσεων δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται.