Οι φίλοι των ευρωτοκογλύφων

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Ας μιλήσουμε και πάλι για τους «φίλους του ευρώ». Και για τον τρόπο με τον οποίο σήμερα αγαπούν και κυβερνούν την Ευρώπη (με αφορμή τη μονομερή ακύρωση της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης από τους Γερμανούς που, μολονότι κέρδισαν από αυτήν, δεν εννοούν να χρηματοδοτήσουν τη χασούρα της).

Ας γυρίσουμε πίσω 14 χρόνια ακριβώς, όταν ο αγώνας δρόμου για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, ο οποίος είχε υποχρεώσει τις ευρωπαϊκές χώρες να υποβάλουν τα δημόσια οικονομικά τους σε μια επίπονη εξαγνιστική διαδικασία, έφτανε στο τέλος του.


Μετά το Καθαρτήριο του Μάαστριχτ, ο παράδεισος του ευρώ ήταν πια ορατός. Τα δημοσιονομικά αμαρτήματα ανήκαν στο παρελθόν. Και 11 από τις 15 χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχαν περάσει τις εξετάσεις - ανάμεσά τους οι σημερινές «αμαρτωλές» Ιρλανδία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία - κατέθεταν στις 28 Φεβρουαρίου 1998 στη Γιούροστατ τα βασικά οικονομικά στοιχεία τους προκειμένου να ενταχθούν στην πρώτη φάση του ευρώ.

Αυτά τα στοιχεία ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακά για τις χώρες της Νότιας Ευρώπης, που κατά παράδοση μαστίζονταν από υψηλά ελλείμματα. Ακόμη και η Ελλάδα είχε καταφέρει να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα από 7,5% το 1996 σε 4% το 1997, με στόχο το 2,4% το 1998, ενώ η Ιταλία το είχε περιορίσει από 10% σε 2,7% μέσα σε τέσσερα χρόνια.

Όσο για το υψηλό χρέος αυτών των χωρών (που η Συνθήκη του Μάαστριχτ το περιόριζε στο 60% του ΑΕΠ), η Γερμανία ήταν διατεθειμένη να κάνει τα στραβά μάτια. Συμψήφιζε έτσι αυτή την υπέρβαση με τη δική της λαθροχειρία στο έλλειμμα που το είχε κατεβάσει κατά δύο δέκατα της μονάδας, αφαιρώντας το χρέος των νοσοκομείων από τον λογαριασμό του δημόσιου τομέα. Εκείνη την εποχή της περίφημης ευρωπαϊκής σύγκλισης όλα ήταν συγχωρητέα μπροστά στα προσδοκώμενα οφέλη.

Ας ρίξουμε μια ματιά στο παραπάνω γράφημα. Επιγράφεται «Πώς η κρίση επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις» και προέρχεται από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης.

● Στο δεξιό άκρο η Ελλάδα είναι η χώρα που την τελευταία τριετία έκανε τις πιο πολλές και τις πιο βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

● Κοντά της η Ισπανία και η Ιρλανδία (που ανατράπηκε ο πρωθυπουργός της, «επειδή τάχα μου δεν έκανε αρκετές μεταρρυθμίσεις», σχολιάζει η «Ντέιλι Τέλεγκραφ»). Τρία χρόνια λιτότητας, λαϊκών θυσιών, ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς και στις συντάξεις και απάνθρωπων περικοπών του κοινωνικού κράτους.

● Στο αριστερό άκρο του γραφήματος, η Γερμανία είναι η χώρα με τις λιγότερες διαρθρωτικές αλλαγές. Επαναπαύεται στα κέρδη της από την «Επιχείρηση ευρώ», που παγίδεψε με φθηνό χρήμα τις φτωχότερες ευρωπαϊκές χώρες σε μια φούσκα χρεών.

Ας το πάρουμε απόφαση. Η εποχή της ευρωπαϊκής σύγκλισης έχει τελειώσει. Ζούμε πια στην εποχή των μεγάλων αποκλίσεων που εκτρέφουν τους ευρωτοκογλύφους. Αν αυτοί είναι πράγματι οι «φίλοι του ευρώ», τότε ποιος θα μπορούσε να ψέξει τους εχθρούς του;