Εκβιασμοί και εξαπάτηση

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Η απόφαση για την εκταμίευση της δόσης θα παρθεί τον Δεκέμβριο και, αν όλα πάνε καλά, τα κονδύλια θα δοθούν τον Ιανουάριο, όπως ήταν άλλωστε προγραμματισμένο» δήλωσε χθες στην οικονομική ιστοσελίδα euro2day εκπρόσωπος του γραφείου του αρμοδίου επιτρόπου Όλι Ρεν.

Την ίδια περίπου ώρα ο Αμεντέου Αλταφάζ, εκπρόσωπος του αρμόδιου της Κομισιόν για οικονομικά θέματα Όλι Ρεν, δήλωνε στον απεσταλμένο της Ναυτεμπορικής ότι η τρίτη δόση του δανείου από τις χώρες της Ευρωζώνης προς την Ελλάδα είναι προγραμματισμένο να δοθεί τον Ιανουάριο και η απόφαση θα ληφθεί τον Δεκέμβριο, στη βάση όμως της αξιολόγησης της πορείας του Προγράμματος.

Δηλαδή, για να καταλάβουμε κι εμείς οι κουμπούρες, δεν ήταν διασφαλισμένη η καταβολή της τρίτης δόσης του δανείου των 110 δισ. ευρώ από τον «μηχανισμό στήριξης», όπως μας... διαβεβαίωναν επί μήνες τα σαΐνια της κυβέρνησης; Προφανώς, λοιπόν, δεν ήταν, όπως δεν είναι διασφαλισμένη καμιά από τις δόσεις. Για την καταβολή τους πρέπει να αξιολογείται η πορεία της δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας στις επιταγές του Μνημονίου που συνοδεύει αυτόν τον δανεισμό.

Με απλά λόγια, σε περίπτωση μη εκπλήρωσης αυτών των όρων, κάθε χώρα μπορεί να καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση. Αυτή ακριβώς ήταν και η χθεσινή προειδοποίηση του Αυστριακού υπουργού Οικονομικών Γιόζεφ Προλ, ο οποίος έριξε τη βόμβα του λέγοντας ότι:

«Η Αυστρία είναι έτοιμη να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, αρκεί αυτή να εκπληρώσει τα κριτήρια. Αν από τους ελέγχους της τρόικας αποδειχτεί ότι υπάρχει απόκλιση, τότε αυτό θα πρέπει να συζητηθεί μεταξύ των εταίρων».

Για να μην υπάρχει σύγχυση, εκπρόσωπός του διευκρίνισε:

«Είναι λάθος να αναφέρει κανείς ότι η Αυστρία είναι αποφασισμένη να μπλοκάρει τη βοήθεια προς την Ελλάδα. Η Αυστρία περιμένει από την Ελλάδα να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις με βάση το πλαίσιο που έχει συμφωνηθεί».

Από κοντά και ο «σκληρός» υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος «κάρφωσε» τον Γιώργο Παπανδρέου λέγοντας:

«Η Ελλάδα έχει εισπράξει την αλληλεγγύη της Ε.Ε. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η αλληλεγγύη είναι μονόδρομος».

Όσο για το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών, αυτό διευκρινίζει πως η καταβολή της τρίτης δόσης τον Ιανουάριο αντί για τον Δεκέμβριο οφείλεται στο ότι η διαδικασία απαιτεί δέκα εργάσιμες ημέρες και συνεπώς η εκταμίευση θα ολοκληρωθεί στις αρχές Ιανουαρίου, ωστόσο δέχεται ότι η καταβολή της δόσης θα αποφασιστεί στα μέσα Δεκεμβρίου – συνεπώς δεν είναι ακόμη 100% διασφαλισμένη η καταβολή της.

Τι έγινε όμως και μας την πέσανε έτσι; Ήρθαν όλα αυτά τόσο ξαφνικά; Προφανώς όχι, αφού στην πολιτική τίποτε δεν είναι ακριβώς... ξαφνικό. Οι λόγοι είναι πολλοί και όσα έχουν προηγηθεί είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά της δυσμενούς κατάστασης – αν όχι απομόνωσης – στην οποία έχει περιπέσει η Ελλάδα.

Σέρβις στους Γερμανούς

Κατά ένα μέρος η αντίδραση αυτή της Αυστρίας οφείλεται στο ότι με κάποιον τρόπο «εξυπηρέτησε» τη Γερμανία και την ίδια τη Μέρκελ, η οποία έγινε έξαλλη μαθαίνοντας ότι ο πρωθυπουργός της χώρας μας, ευρισκόμενος στο Παρίσι, στο πλαίσιο των εργασιών του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, απέκλεισε ως καταστροφική την επιλογή της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Figaro στρεφόμενος κατά της γερμανικής πρότασης για δημιουργία ευρωπαϊκού μηχανισμού ελεγχόμενης πτώχευσης των «προβληματικών» χωρών.

Όπως είπε ο Γ. Παπανδρέου, «το σενάριο αυτό θα σήμαινε καταστροφή για τους Έλληνες πολίτες, για την εμπιστοσύνη τους απέναντι στην Ευρώπη και το ευρώ». «Παραδόξως», βέβαια, ο ίδιος είχε, προ ολίγων ημερών, συναινέσει στη δημιουργία του ευρωπαϊκού μηχανισμού πτωχεύσεων στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. προβάλλοντας μόνον κάποιες αντιρρήσεις στο ενδεχόμενο οι υπό δημοσιονομική επιτήρηση χώρες της Ευρώπης να χάνουν το δικαίωμα ψήφου.

Αποτυχία στους στόχους του Μνημονίου

Κατά ένα άλλο μέρος με την Ελλάδα υπάρχει ένα πραγματικό ζήτημα για τους Ευρωπαίους με τις συνεχείς επί τα χείρω αναθεωρήσεις των οικονομικών μας δεδομένων και τις αλλεπάλληλες αυξήσεις των ελλειμμάτων και του χρέους – το οποίο ήδη βρίσκεται πολύ κοντά στο επίπεδο που προβλεπόταν για το τέλος του Μνημονίου, το 2013.

Φυσικά η διόγκωση των ελλειμμάτων και του χρέους οφείλεται σε δύο λόγους:

● Ο ένας είναι ότι πράγματι το ελληνικό χρέος είναι ανεξέλεγκτο και μη διαχειρίσιμο, κάτι όμως που όλοι ήξεραν όταν μας δάνειζαν. Απλώς προσπάθησαν μέσω του δανεισμού και της παγκοσμίως πρωτοφανούς δανειακής σύμβασης να αποτρέψουν μια ανεξέλεγκτη ελληνική πτώχευση, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά για το ευρώ.

● Ο άλλος είναι ότι στην ελληνική περίπτωση χρησιμοποιείται μια εξαιρετικά επαχθής για τη χώρα μέθοδος υπολογισμού, η οποία δεν εφαρμόζεται ακόμη σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Συνεπώς και οι Ευρωπαίοι έχουν μέρος της ευθύνης για την εκτόξευση των δεικτών της ελληνικής οικονομίας.

Στο τέλος του λογαριασμού όμως οι Ευρωπαίοι είναι σαφέστατοι: Αφού η Ελλάδα δεν επιτυγχάνει τους στόχους του Μνημονίου που συνοδεύει τον δανεισμό, τότε η συνέχιση του δανεισμού τίθεται υπό αμφισβήτηση. Ακόμη περισσότερο επειδή η ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί όχι μόνο να εφαρμόσει τα υπογεγραμμένα, αλλά και να δώσει πραγματικά στοιχεία.

Επιπλέον φαίνεται να επιμένει σε μέτρα πολύ σκληρά μεν για τους Έλληνες, αλλά μηδαμινής δημοσιονομικής απόδοσης, ενώ παράλληλα ο φετινός προϋπολογισμός της είναι, ακόμη και την ημέρα κατάθεσής του στη Βουλή, άγνωστος στα ευρωπαϊκά όργανα ως προς τα δεδομένα και τους στόχους του.

Έτσι για τους Ευρωπαίους τα πράγματα είναι μάλλον απλά: Αν η Ελλάδα, όπως έχουμε ήδη γράψει, δεν πιάσει τους στόχους του Μνημονίου, τότε θα υποστεί την ελεγχόμενη πτώχευση που βρίσκεται ήδη στα πλάνα των Ευρωπαίων. Με ανοιχτό μάλιστα το ενδεχόμενο να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς άξια λόγου μείωσή του – «κούρεμα».

Κυβερνητική τρικυμία

Ο σοβαρότερος λόγος όμως για τα συνεχή χαστούκια προς την ελληνική κυβέρνηση είναι ο ρόλος που οι Ευρωπαίοι έχουν αντιληφθεί ότι παίζει η χώρα μας. Όπως έχουμε γράψει εδώ και καιρό, οι Ευρωπαίοι μας θεωρούν – εκτός από οικονομικό σαπάκι – και εργαλείο των ΗΠΑ και του ΔΝΤ στην προσπάθειά τους να ελέγξουν την τύχη του ευρώ και να διασπάσουν την Ευρωζώνη.

Στην τελευταία σύνοδο κορυφής ο Γ. Παπανδρέου υποχρεώθηκε, υπό τη γερμανική πίεση και το γεγονός ότι οι βασικοί μας δανειστές είναι οι Ευρωπαίοι, να συναινέσει στη δημιουργία του ευρωπαϊκού μηχανισμού δημοσιονομικών κυρώσεων και πτωχεύσεων. Η στάση αυτή ήταν αναγκαστική υπό το βάρος της απειλής ότι η Ελλάδα – ευρισκόμενη υπό ειδικό καθεστώς λόγω του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης του «μηχανισμού στήριξης» – μπορεί να υποστεί την ελεγχόμενη πτώχευση ακόμη και χωρίς την ύπαρξη μηχανισμού πτωχεύσεων.

Ωστόσο αυτή η ελληνική «προσαρμογή» δυσαρέστησε το ΔΝΤ, το οποίο, αν οι Ευρωπαίοι επιτύχουν τον στόχο τους (κάτι εξαιρετικά δύσκολο πάντως), χάνει το παιχνίδι του ελέγχου των περιφερειακών ευρωπαϊκών οικονομιών. Έτσι η κυβέρνηση αναγκάστηκε άλλη μια φορά να «προσαρμοστεί» στις αμερικανικές απαιτήσεις επιχειρώντας να βγει απέναντι σε όσα είχε συμφωνήσει λίγες μέρες πριν και να καταγγείλει τη «λύση» της ελεγχόμενης πτώχευσης.

Αδύνατη η «επιμήκυνση»

Τότε όμως έγινε ακόμη μια φορά κόκκινο πανί για τους Γερμανούς, οι οποίοι την έβαλαν πάλι στη γωνία απειλώντας – και μέσω της Αυστρίας – ακόμη και με διακοπή των δόσεων του «μηχανισμού στήριξης».

Πολύ σοβαρό πρόβλημα όμως φαίνεται να δημιούργησε η ελληνική μικροαπάτη με τη διοχετευμένη «είδηση» ότι ο Σαρκοζί συμφωνεί με τον Παπανδρέου στο ενδεχόμενο της «επιμήκυνσης» αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ. Η απάντηση των ευρωκρατών εδώ ήταν άμεση και ηχηρή, καθώς διεμήνυσαν στην ελληνική εγγράφως ότι οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση των όρων του «μηχανισμού στήριξης» είναι πρακτικά αδύνατη, ακόμη κι αν πολιτικά δεν... απαγορεύεται.

Τι μας λένε οι Ευρωπαίοι εταίροι; Με λίγα λόγια ότι δεν μπορούν να αλλάξουν οποιοιδήποτε όροι του «μηχανισμού στήριξης» και του Μνημονίου, διότι αυτό προϋποθέτει την ακύρωση των διμερών συμβάσεων που η Ελλάδα έχει υπογράψει με κάθε μια από τις 15 χώρες της Ευρωζώνης ξεχωριστά. Εξ άλλου οι συμφωνίες αυτές είναι διακρατικές, υπόκεινται στις νομικές ρυθμίσεις που αποφάσισε η κάθε χώρα γι’ αυτήν την περίπτωση, ενώ υπάγονται και στο Δίκαιό της. Επομένως:

● Η κάθε χώρα, πριν πει το «ναι» στο δάνειο, πήρε πρώτα την έγκριση από το Κοινοβούλιό της. Άντε δηλαδή, ύστερα από τη διαφαινόμενη ελληνική πλήρη αποτυχία στους δημοσιονομικούς στόχους, να δεχτούν τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια να εγκρίνουν άλλη μια παρόμοια σύμβαση και μάλιστα με όρους ευνοϊκότερους για την Ελλάδα. Αυτό το σενάριο δεν παίζει με τίποτε!

● Οι εκταμιεύσεις των δόσεων είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη δημοσιονομική προσαρμογή που υπαγορεύει το Μνημόνιο ανά τρίμηνο. Οποιαδήποτε καθυστέρηση αυτομάτως δίνει το δικαίωμα στη δανείστρια χώρα να καταγγείλει τη σύμβαση.

Κάπως έτσι δικαιωνόμαστε κι εμείς οι... «περίεργοι», που λέμε τόσους μήνες ότι η πραγματική και σκληρή δέσμευση προς τους δανειστές μας δεν είναι το Μνημόνιο, αλλά η δανειακή σύμβαση. Τι να το κάνεις όμως; Τώρα ήρθε η ώρα να τη λουστεί και η κυβέρνηση που την υπέγραψε.

Η ουσία απ’ όλα τα παραπάνω είναι ότι τα ελληνικά παπατζηλίκια έχουν αρχίσει να κουράζουν αφόρητα τους Ευρωπαίους, οι οποίοι μας βλέπουν περίπου σαν πολιορκητικό κριό του υπερατλαντικού τους αντιπάλου και ένα βαρίδι το οποίο δεν θα είχαν καμιά αντίρρηση να ξεφορτωθούν.

Άλλωστε δεν τους διαφεύγει ο συνεχής ελληνικός «εκβιασμός» ότι ίσως αύριο βρεθούμε να υπαγόμαστε μονομερώς στο ΔΝΤ – ένα σχέδιο το οποίο οι άνθρωποι του Ταμείου όχι μόνον το διακινούν από καιρό, αλλά και το επεξεργάζονται.

Χαζοεκβιασμοί και ψέματα

Σε κάθε περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση παίζει επικίνδυνα παιχνίδια, από τα οποία σε καμιά περίπτωση η χώρα δεν έχει κάτι να κερδίσει. Για παράδειγμα δεν έχει τίποτε να ωφεληθεί από τους χαζοεκβιασμούς και τις μαϊμού διαρροές περί αμφισβήτησης των γερμανικών επιλογών όταν η ίδια και τις συνυπογράφει και αυτοδιαψεύδεται συνεχώς.

Ενώ ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε π.χ. ότι δεν πρόκειται να ληφθούν σκληρότερα μέτρα στο πεδίο μιας νέας μείωσης μισθών και συντάξεων, «ανώνυμος» κορυφαίος υπουργός (τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;) διαβεβαίωνε μια μέρα πριν από τις εκλογές στο δίκτυο Dow Jones ότι η Ελλάδα θα λάβει κάθε είδους μέτρο που θα κριθεί αναγκαίο.

Στο δε Eurogroup ο Παπακωνσταντίνου, την ώρα που ο πρωθυπουργός μας λεοντάριζε κατά της Μέρκελ, έσπευδε να πετάξει άλλη μια φορά στα σκουπίδια την πρωθυπουργική δέσμευση περί μη λήψης νέων μέτρων εισοδηματικού χαρακτήρα δηλώνοντας ευθαρσώς ότι είναι έτοιμος να λάβει όποιο μέτρο απαιτηθεί.

Παράλληλα χθες το πρωί η Διαμαντοπούλου «ομολογούσε»... συντετριμμένη στον Real FM ότι δεν είναι δυνατή η επίτευξη της δημοσιονομικής προσαρμογής αν περιοριστούμε στα μέτρα που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο.

(Λίγη ώρα αργότερα ο Νίκος Χατζηνικολάου έκανε οικειοθελώς... δώρο τρία χιλιάρικα στο ΕΣΡ για να αποκαλέσει, από ραδιοφωνικού μικροφώνου, τρεις - τέσσερις «χορταστικές» φορές «μαλάκα» τον υπουργό Οικονομικών της Αυστρίας. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να ακούσουμε αν επεξέτεινε τους αποδέκτες του χαρακτηρισμού του και εντός της επικράτειας. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι απολύτως βέβαιο ότι θα ελάμβανε τη μυριόστομη συμφωνία εκατομμυρίων Ελλήνων).

Πέρα λοιπόν από τα αλλεπάλληλα χονδροειδή ψέματα, τα οποία εκών άκων χρεώνεται εκ των πραγμάτων ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος τα εκφωνεί, το ερώτημα είναι αν όλος αυτός ο αχταρμάς έχει να προσθέσει έστω ένα διαπραγματευτικό χαρτί στην απέλπιδα προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει ότι δεν θα ευθύνεται αυτή σε περίπτωση που φτάσουμε στην ελεγχόμενη πτώχευση.

Το κυβερνητικό επιχείρημα είναι σαφές και θυμηθείτε μας όταν θα το ακούσετε – αν έχουμε το κουράγιο να δώσουμε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες σε περίπτωση που μας βρει το κακό: «Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε, δεχτήκαμε μύριες όσες θυσίες, υποβάλαμε τον ελληνικό λαό σε άδικα βασανιστήρια, αλλά αυτές οι κουφάλες οι Γερμανοί μας πτωχεύουν» (σ.σ.: μάλλον επειδή είναι ανθέλληνες). Πιστεύουν μάλλον ότι έτσι θα... καθαρίσουν, αλλά μάλλον ζουν σε άλλη χώρα.

Οι δανειστές και επιτηρητές μας μάς θεωρούν καμένο χαρτί και, όσες επικοινωνιακές καντρίλιες κι αν κάνει η κυβέρνηση, αυτή είναι που θα κληθεί να απολογηθεί αν σκάσει στα χέρια της το χουνέρι. Και δεν θα την ξεπλένει ούτε ο Δούναβης. Όση προσπάθεια κι αν κάνει για να μετακυλίσει την ευθύνη...