Τέλος στα παπατζηλίκια!

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Οι διαμαρτυρίες δεκάδων χιλιάδων φοιτητών στη Βρετανία ήταν φαινόμενο που δεν είχαμε δει εδώ και πολλά χρόνια στη συγκεκριμένη χώρα. Όμως, η απόφαση της συντηρητικής κυβέρνησης του Κάμερον να τριπλασιάσει τα δίδακτρα των πανεπιστημίων, ώστε να μειώσει την κρατική χρηματοδότηση στην ανώτατη παιδεία κατά 40%, έφερε πάνω από 30.000 φοιτητές να διαμαρτύρονται στο κέντρο του Λονδίνου και να συγκρούονται με την αστυνομία, η οποία, αιφνιδιασμένη, τους είδε να επιτίθενται στο κτήριο των Συντηρητικών σπάζοντας τζάμια και βάζοντας φωτιές σε... απευθείας τηλεοπτική μετάδοση.

Φαίνεται πως οι Βρετανοί φοιτητές δεν νιώθουν ότι «μαζί τα φάγανε» με τους σοσιαλιστάδες τύπου Μπλερ και Μπράουν που τους κυβερνούσαν τόσα χρόνια. Ούτε αισθάνονται ότι είναι διεφθαρμένοι μέχρι το κόκαλο σαν κάτι άλλους – όνομα και μη χωριό.

● Είδαν όμως ότι δεν θα έχουν στον ήλιο μοίρα. Ξέρουν ότι τα επόμενα χρόνια οι άνεργοι θα αυξηθούν κατά ένα εκατομμύριο (οι μισοί απ' το Δημόσιο) και ότι αυτοί οι άνεργοι θα είναι οι ίδιοι.

● Είδαν επίσης τη δεξιά κυβέρνησή τους, η οποία υποσχέθηκε πως θα φέρει καλύτερες μέρες στην οικονομία, να ετοιμάζει νόμο που θα υποχρεώνει τους ανέργους να δουλεύουν τσάμπα σε κοινωνικές υπηρεσίες, όπως ακριβώς οι φυλακισμένοι. Και ότι, αν αρνούνται, θα χάνουν το επίδομα ανεργίας.

Σ' αυτούς τους μελλοντικούς απόκληρους αναγνώρισαν τους εαυτούς τους. Και τα έκαναν ρημαδιό και λαμπόγυαλο. 

● Δίχως ίχνος «ωριμότητας». 

● Δίχως να αναγνωρίζουν, οι αχάριστοι, στους τόσο φρέσκους κυβερνήτες τους ότι «επιτέλους κάποιος βάζει τάξη στα οικονομικά της χώρας». 

● Δίχως να δίνουν δεκάρα τσακιστή για το αν θα τους προσάψουν πως είναι κάτι μηδενιστές χωρίς... ολοκληρωμένη πρόταση απέναντι σ' αυτήν του Κάμερον και της πλήρους αμορφωσιάς. 

Απαιτούσαν, λέει, να μην πάρει η κυβέρνηση τα λιγοστά λεφτά τους απ' τις τσέπες τους, αλλά απ' αυτούς με τα επταψήφια εισοδήματα. Οποίον όνειδος!


Πώς να κρυφτούν...

Η κυβέρνηση Κάμερον σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με τους Φιλελεύθερους μετά την εκλογική νίκη των Συντηρητικών, μόλις στις 6 Μαΐου 2010., ύστερα από πολλά χρόνια διακυβέρνησης των νεο-Εργατικών του... «Τέταρτου Δρόμου». Οι φοιτητές όμως έσπασαν τα γραφεία των νεόκοπων Συντηρητικών και όχι αυτά των Εργατικών. Εκεί φαίνεται πως δεν λειτούργησε το «φταίνε οι προηγούμενοι», που στην Ελλάδα διαχρονικά «αθωώνει» κάθε κυβέρνηση για τα άθλια πεπραγμένα της.

Και στην Ελλάδα όμως φαίνεται να τελειώνουν τα παραμύθια αυτού του είδους. Όταν το έλλειμμα του 2010 θα φτάσει το 10%, θα φταίει η διαχείριση αυτής της κυβέρνησης και όχι πια της προηγούμενης. Οι νυν κυβερνώντες δύσκολα θα μπορούν να απαλλάξουν τους εαυτούς τους από το κλείσιμο 4.000 επιχειρήσεων μηνιαίως, από το νέο ψαλίδισμα της ασφάλισης, του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, από την έκρηξη της ανεργίας, από τη μετανάστευση 1.500 βιομηχανικών επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες κι από όσα άλλα δεινά θα περιλαμβάνουν τα νέα μέτρα και προϋπολογισμός του 2011.

Θα είναι δύσκολο να πείσει ότι τα χοντρά ψαλίδια σε Υγεία και Παιδεία δεν είναι επιλογές της, ενώ κανείς δεν ξέρει πώς θα δικαιολογήσει την ήδη συζητούμενη ελεγχόμενη πτώχευση, την οποία επιζητούν οι επιτηρητές μας επειδή «το μαγαζί δεν βγαίνει».

Σε λίγο θα είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσουν γιατί οι αιματηρές θυσίες των Ελλήνων έχουν ήδη πάει χαμένες και τώρα ζητούνται νέες, ακόμη πιο σκληρές, που επίσης θα πάνε στο πάτο του πηγαδιού ενός εξωπραγματικού χρέους, το οποίο σοσιαλιστές και δεξιοί «έχτισαν» μαζί τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια.

Όπως επίσης θα είναι απίστευτα δύσκολο για τη Ν.Δ. να πείσει ότι... «άλλαξε», ότι τα τόσο πρόσφατα και απαράγραπτα εγκλήματά της αποτελούν παρελθόν, να πείσει για το ψέμα ότι με τον «περιορισμό» ή την... «εξάλειψη» των ελλειμμάτων θα σταματήσει την πορεία της χώρας προς την προδιαγεγραμμένη, προεξοφλημένη και ζητούμενη από «εταίρους», δανειστές και επιτηρητές καταστροφή.

Ακόμη πιο δύσκολο θα είναι όμως να πείσει η Νουδούλα ότι έχει άλλη... «συνταγή» απ' αυτή που το διεθνές λαμογιστάν των τοκογλύφων επιβάλλει τώρα με εργαλείο την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό άλλωστε, δίπλα στο ένα και βάλε εκατομμύριο που γύρισαν την πλάτη στην κυβέρνηση, άλλες 600.000 απέστρεψαν το πρόσωπό τους απ' αυτήν.

Και δεν θα πείσουν όλοι ετούτοι – ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος της επόμενης Κυριακής – επειδή ήδη η κοινωνία ξέρει. Ξέρει πιο πολλά απ' όσα προσπαθούν τόσο άτεχνα να της αποκρύψουν. Ξέρει πολύ νωρίτερα απ' όσο της τα λένε οι εφημερίδες. Το απέδειξε στον πρώτο γύρο των εκλογών για την Αυτοδιοίκηση:

● Στην κάλπη για τις περιφέρειες, εκεί όπου τα κόμματα (όλα τα κόμματα) ζητούσαν την επιβεβαίωση της πολιτικής τους, εκεί όπου ο πρωθυπουργός έβαλε το «δίλημμα», η αποχή και, κυρίως, η έμπρακτη απόρριψη του σημερινού πολιτικού σκηνικού με το λευκό και το άκυρο, παρά την απέλπιδα προσπάθεια «επικοινωνιακής» διαχείρισης, χτύπησαν κόκκινο. Πάνω από μισό εκατομμύριο!

● Δεν συνέβη το ίδιο στην κάλπη για τους δήμους, όπου λευκό και άκυρο έπεσαν στο μισό, για να στερηθούν έτσι και επί της ουσίας οι κάλπηδες της στρατευμένης προπαγάνδας και της παπαρολογούσας ηλιθιότητας το «επιχείρημα» περί βαρεμάρας και ανευθυνότητας!


Συνειδητή απόρριψη

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι («ψηφοφόροι», όπως χυδαία και υποτιμητικά αποκαλούνται και αντιμετωπίζονται, αλλά και «διεφθαρμένοι» και «συνένοχοι»), πάνω απ' όλα πολίτες αυτής της παραπαίουσας και πτωχευμένης χώρας, ψήφισαν για την Αυτοδιοίκηση δηλώνοντας ταυτοχρόνως ότι απορρίπτουν ένα πολιτικό σκηνικό το οποίο αποσυντίθεται ραγδαία μέσα στη θλιβερή ανεπάρκειά του να δείξει δρόμους διεξόδου και υπεράσπισης της χώρας και της κοινωνίας.

Η προϊούσα απόρριψη λέει ήδη πολλά και θα πει ακόμη περισσότερα πολύ σύντομα, όταν πολλοί και διάφοροι – έχοντας συνειδητά βλάψει τη χώρα και τον ελληνικό λαό, υποβαθμίζοντας ακόμη και τη δημοκρατία με κίνδυνο να καταλήξει στα χέρια απατεώνων – θα ψάχνουν τρύπα για να κρυφτούν.

Στις κρίσεις εξ άλλου – θα το ξαναπούμε – ο κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του και ο καθένας παίρνει τη θέση που του αναλογεί. Απ' αυτήν κρίνεται κι απ' αυτήν επιβραβεύεται ή τιμωρείται. Τα παπατζηλίκια, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα τελειώσουν. Ας μην τελειώσουμε κι εμείς μαζί τους...