Σε επικίνδυνο αδιέξοδο η χώρα

Από Το Ποντίκι 25.11.2010 (απ' όπου και το σκίτσο του Πάνου)

Παρά τα όσα περί επιτυχούς... μνημονιακής πορείας δηλώνει η κυβέρνηση, η πραγματικότητα που αποκαλύπτουν οι αριθμοί είναι οδυνηρή. Αυτή η πραγματικότητα υποχρεώνει τους «φύλακες» του ΔΝΤ να έχουν έτοιμα και συμφωνημένα με την ελληνική (yes sir) κυβέρνηση τα εναλλακτικά σενάρια προκειμένου να διασφαλιστούν τα λεφτά των τοκογλύφων - πιστωτών. Το παραδέχτηκε με έμμεσο, αλλά σαφή τρόπο και ο ανθύπατος του ΔΝΤ Π. Τόμσεν σε πολύ σημαντική συνέντευξή του (που δημοσιεύθηκε χθες στην οικονομική ιστοσελίδα Euro2day):

«Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά και καταλαβαίνει ότι υπάρχουν επιλογές και συμφωνεί πως, εάν τον επόμενο χρόνο αντιληφθούμε ότι μπορεί μεν να γυρίσει στις αγορές, αλλά θεωρείται πολύ αισιόδοξη η πιθανότητα να αποπληρωθούν τα 110 δισεκατομμύρια, τότε πρέπει να το κάνουμε. Δεν υπάρχει διαφωνία επί του θέματος, υπάρχει πλήρης επίγνωση».

Mε βάση την παραπάνω απάντηση του Τόμσεν τα ερωτήματα προς την ελληνική κυβέρνηση είναι αυτονόητα:

● Τι ακριβώς «γνωρίζει» η κυβέρνηση και ποια συμφωνία έχει ήδη κάνει;

● Ποιους όρους περιλαμβάνει αυτή η συμφωνία;

● Ποιες άλλες τυχόν λύσεις έχει απορρίψει για να συμφωνήσει σε ό,τι προτείνει το ΔΝΤ, το οποίο, όπως αφήνει ο Τόμσεν να εννοηθεί, έχει αποσπάσει και τη συναίνεση των Ευρωπαίων;

Είναι προφανές ότι, όπως σαφώς αναφέρεται στο σημερινό ρεπορτάζ του «Π» στις σελ. 12-13, το ΔΝΤ ετοιμάζεται για νέο δανεισμό προς την Ελλάδα ύψους 50 δισ. ευρώ. Τι θα σημαίνει αυτό για τη χώρα; Μήπως μια μονομερή υπαγωγή στο Νομισματικό Ταμείο; Ο πρωθυπουργός καλείται πλέον να μιλήσει, να πει στον ελληνικό λαό τι περιλαμβάνει ακριβώς αυτή η «λύση» (στην οποία κατά τον Τόμσεν και άλλους αξιωματούχους του ΔΝΤ έχει ήδη συμφωνήσει).

«Τελική λύση»;

Σε ζοφερή ατμόσφαιρα πλήρους διάψευσης των κυβερνητικών εξαγγελιών και στόχων, με τους αριθμούς αδιάψευστους μάρτυρες της αδιέξοδης κατάστασης όχι μόνο της οικονομίας, αλλά της χώρας συνολικά, όλα δείχνουν ότι προωθούνται «τελικές λύσεις», πέρα από το σημερινό πλαίσιο του... Μνημονίου.

Αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι στη συνέντευξή του ο Τόμσεν περιέγραψε μια «λύση» στην – βέβαιη, όπως περιγράφεται – περίπτωση που η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει όχι μόνο το σύνολο των δανείων της, αλλά και τον «μικρό» δανεισμό του «μηχανισμού στήριξης»:

«Μπορούμε να πούμε ότι θα δώσουμε άλλο ένα δάνειο. Αυτό δεν κάνουν οι τράπεζες εδώ; Ή να πούμε ότι θα δοθεί το υπόλοιπο της πίστωσης, από το 2011 μέχρι το μέσο του 2013, σε μακρύτερο χρονικό διάστημα. Γιατί έχουμε αυτήν την επιλογή, να δώσουμε δηλαδή την πίστωση σε χρονικό ορίζοντα 11 χρόνων αντί σε 5 - 6 έτη. Εάν πειστούμε ότι αυτό χρειάζεται, θα εφαρμόσουμε μια τέτοια επιλογή».

Όταν ερωτάται αν «αυτό αφορά μόνο το ΔΝΤ ή και την Ε.Ε.», ο ανθύπατος του ΔΝΤ απαντά: «Την Κομισιόν, τους ευρωπαίους εταίρους και τις ευρωπαϊκές χώρες». Δηλαδή το σύνολο των δανειστών και επιτηρητών της χώρας.

Επιμένει η δημοσιογράφος: «Ναι, αλλά η Κομισιόν δεν μπορεί να δεσμευτεί εκ μέρους των χωρών της ευρωζώνης. Κάποιες χώρες, όπως η Αυστρία και η Γερμανία, ήδη δήλωσαν ότι είναι αντίθετες». Και ο Τόμσεν απαντά χωρίς περιστροφές: «Αυτό που μπορώ να σας πω, απ’ ό,τι ξεκάθαρα γνωρίζω, είναι πως αυτό δεν θα είναι θέμα. Όσον αφορά το πώς ακριβώς θα το χειριστούμε, σας είπα ότι υπάρχουν αρκετές επιλογές. Για μένα είναι σχεδόν τεχνικό το θέμα».

Αψευδή στοιχεία

Αναζητώντας μια πρώτη απάντηση για το αν πράγματι τίθεται ζήτημα ανικανότητας της Ελλάδας να αποπληρώσει τα δανεικά της, δεν έχουμε παρά να δούμε πώς έχει διαμορφωθεί η κατάσταση με το χρέος, τον μοναδικό παράγοντα που θα κρίνει τη μοίρα της χώρας. Σύμφωνα λοιπόν με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών:

● Πρέπει να πληρώσουμε δάνεια 186 δισ. ευρώ τα επόμενα πέντε χρόνια.

● Το ελληνικό χρέος στο τέλος Σεπτεμβρίου έφθασε τα 337 δισ. ευρώ, ενώ σε τρεις μήνες, από Ιούλιο μέχρι Σεπτέμβριο, το χρέος αυξήθηκε κατά 20 δισ.: από τα 316,954 στα 336,807.

● Το χρέος που λήγει μέσα στο 2011 φτάνει τα 36,6 δισ. (10,8% του συνολικού χρέους).

● Το χρέος που λήγει μέχρι το 2015 φτάνει τα 149,43 δισ. (44,4% του συνόλου του χρέους).

Σύμφωνα δε με εκτιμήσεις διεθνών οίκων, το δημόσιο χρέος εκτιμάται ότι θα διαμορφωθεί στα τέλη του 2010 στο 148% του ΑΕΠ από 127% που ήταν ο στόχος του Μνημονίου!

Την ίδια ώρα υπάρχει βάσιμος φόβος ότι το πραγματικό έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού θα κυμανθεί τελικά για το 2010 πάνω από το 12%, ενώ ο πληθωρισμός ξεπερνάει το 5% και η ύφεση δείχνει όλο και πιο απειλητικά τα δόντια της απειλώντας ακόμη και την ύπαρξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Με αυτά τα δεδομένα επιβεβαιώνεται αυτό που επίμονα γράφουμε εδώ και μήνες, κάποτε και τραγικά μόνοι, ότι δηλαδή η πλήρης αδυναμία ελέγχου και εξυπηρέτησης του χρέους (δείτε και σελ. 50-51) μάς οδηγεί, μέσω του Μνημονίου και της σκληρής δανειακής σύμβασης, σε κάποια μορφή πτώχευσης. Αυτό ακριβώς παραδέχεται και ο ίδιος ο Τόμσεν, ο οποίος μιλάει για «λύση» ύστερα από ναυάγιο του σημερινού σχεδίου.

Προϋπολογισμός πτώχευσης

Σε αυτό το δυσμενέστατο κλίμα, εκτός από τις απολύσεις και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, που βρίσκονται πια επί θύραις, ο Παπακωνσταντίνου κατέθεσε έναν προϋπολογισμό προτεκτοράτου και μάλιστα ήδη πτωχευμένου. Γι' αυτό περιλαμβάνει, μεταξύ των στόχων του, την (μερική ή πλήρη) εκποίηση οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί δημόσιο.

Εκτός του ότι προβλέπεται «αναδιάρθρωση» κρατικών τραπεζών και «αξιοποίηση της κρατικής συμμετοχής» σε κάποιες απ' αυτές, βλέπουμε ότι καζίνα (Πάρνηθας), ΤΡΑΙΝΟΣΕ, το φάσμα συχνοτήτων, η εταιρεία Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΒΟ - ΠΥΡΚΑΛ), ενέργεια (ΔΕΠΑ), ΛΑΡΚΟ (νικέλιο), δρόμοι (Εγνατία), ΕΛΤΑ, λιμάνια, νερό (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ), τζόγος (κρατικά λαχεία και άλλα τυχερά παιχνίδια) παίρνουν τον δρόμο του ξεπουλήματος.

Κορωνίδα της εκποίησης αποτελεί το σύνολο της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου με συμβάσεις παραχώρησης αλλά και μέσω Χρηματιστηρίου. Να σημειωθεί, τέλος, ότι ήδη έχει προαναγγελθεί το κλείσιμο των ζημιογόνων ΔΕΚΟ (δηλαδή όσων δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τα όρνεα των «αγορών») έως και η πώληση νοσοκομείων.

Στόχος; Η είσπραξη μόλις 7 δισ. ευρώ στην τριετία – ένα ποσόν κυριολεκτικά απειροελάχιστο αν δούμε τα μεγέθη που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση του χρέους. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση αποστερεί το Δημόσιο από κάθε είδους περιουσία, χωρίς μάλιστα να μπορεί έστω να επικαλεστεί τη δυνατότητα εξυπηρέτησης των δανεικών. Κατόπιν όλων αυτών, τα ερωτήματα είναι σαφέστατα και ζητούν επειγόντως απάντηση.

Η κοινωνία δεν μπορεί να μείνει άλλο στο σκοτάδι...