Οι παράλληλοι δρόμοι Ιρλανδίας και Ελλάδας

Aπό topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η Ιρλανδία είναι η χώρα την οποία ο... αλήστου μνήμης «καταλληλότερος» και μακροβιότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης Κωνσταντίνος Σημίτης εμφάνιζε ως πρότυπο ανάπτυξης στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Μας έλεγε μάλιστα τον καημό του, που δεν μπορούσαμε να γίνουμε... Ιρλανδία. Τότε, βλέπετε, δεν είχε εμφανιστεί ο Γιώργος Παπανδρέου για να πάρει το σημιτικό δαχτυλίδι και να μας τάξει ότι θα μας κάνει Δανία του Νότου για να μας καταντήσει τελικά... Ελλάς Βέγκας της μαφιόζικης κερδοσκοπίας.

Δεν ήμασταν όμως ικανοί, καταπώς φαίνεται, να πραγματοποιήσουμε το όνειρο του Σημίτη, διότι, μεταξύ άλλων, όπως ο ίδιος έλεγε περιφρονητικά, «αυτή είναι η Ελλάδα» – την οποία φρόντιζε συχνά να μας δείχνει πόσο, κατά βάθος, απεχθανόταν! Εν αντιθέσει με την «κελτική τίγρη», την οποία όλοι οι ομοϊδεάτες του, με πρώτους τους Ευρωπαίους τραπεζίτες, θαύμαζαν την εποχή του καλπασμού της προς το κενό...

Ο ίδιος, παρά τις... αντιξοότητες, προσπάθησε με πάθος να μας κάνει Ιρλανδία παρά τις αντιστάσεις της καθυστερημένης, μονόχνωτης, αχάριστης και σε κάθε περίπτωση μη επιδεχόμενης εκσυγχρονισμό ελληνικής κοινωνίας.

● Πήρε τα εσωτερικά δραχμικά χρέη μας και τα έκανε εξωτερικά και σε «σκληρό» ευρώ.

● Πριμοδότησε το αγγλοσαξονικό μοντέλο της διαρκούς πιστωτικής επέκτασης οδηγώντας τα μέχρι τότε μη χρεωμένα στις τράπεζες ελληνικά νοικοκυριά στον Καιάδα της εξάρτησης από τα δανεικά – ύστερα τα χρέη μας στις τράπεζες ανακοινώνονταν φυσικά ως κέρδη των τραπεζών και άρα ως «ανάπτυξη», για την οποία ακόμη και σήμερα επαίρεται κάθε φορά που κάποιοι νοσταλγοί του τον ξεθάβουν από το πολιτικό του μνήμα ως «ειδικό» ή και... «σωτήρα»!

Ο καιρός, λοιπόν, έχει πράγματι γυρίσματα και μπορεί εμείς να μην γίναμε τότε Ιρλανδία, αλλά εκείνη έγινε εν πολλοίς... Ελλάδα τη χειρότερη ελληνική στιγμή.

Με 32% έλλειμμα, με τις αγορές να εκτοξεύουν καθημερινά τα επιτόκια δανεισμού της, με τα ασφάλιστρα κινδύνου να χτυπάνε αλλεπάλληλα ρεκόρ, με κυβέρνηση ισχνής πλειοψηφίας την ώρα που πρέπει να περάσει έναν επώδυνο για τον λαό της προϋπολογισμό για το 2011, με τους ειδικούς να προεξοφλούν ότι, σε ένα μήνα το πολύ, θα κηρύξει πτώχευση, η Ιρλανδία μοιάζει πάρα πολύ με την Ελλάδα.

Όμως, όχι, δεν της μοιάζει στα πάντα. Η κυβέρνησή της, παρά τη δραματική οικονομική της κατάσταση, δεν επιδιώκει να μπει στον ευρωπαϊκό «μηχανισμό στήριξης», αυτόν που η κυβέρνησή μας υπερηφανεύεται σε κάθε ευκαιρία ότι «δημιούργησε». Όχι μόνο επειδή οι Ευρωπαίοι είναι εξαιρετικά δυσκοίλιοι σ' αυτήν την προοπτική, αλλά και επειδή οι Ιρλανδοί δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση να μπλέξουν με... Μνημόνιο και ελεγχόμενη από άλλους πτώχευση, όπως ευκρινώς διαγράφεται ότι θα συμβεί με την Ελλάδα.

Και σε κάτι άλλο δεν μοιάζει όμως η ιρλανδική κυβέρνηση με την ελληνική.

● Η κυβέρνηση Παπανδρέου, παραλαμβάνοντας μια άθλια δημοσιονομική κατάσταση, τη μετέτρεψε σε κρίση χρέους φωνάζοντας στο παγκόσμιο ακροατήριο, και ειδικά στους κερδοσκόπους, ότι χρεοκοπούμε επειδή, μεταξύ άλλων, είμαστε μια διεφθαρμένη χώρα.

● Η ιρλανδική επέλεξε άλλο δρόμο. Τις μέρες αυτές, λοιπόν, ο πρόεδρος της κρατικοποιημένης Anglo Irish Bank (AΙΒ) απευθύνθηκε στους κατόχους ιρλανδικών ομολόγων και τους κάλεσε να δεχτούν haircut («κούρεμα») 80% στην ονομαστική αξία των «χαρτιών» τους κι αυτοί να πάρουν σε τίτλους της AΙΒ μόλις 20% της ονομαστικής αξίας των κρατικών ομολόγων που θα ανταλλάξουν.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ιρλανδικής τράπεζας, αυτή είναι μια «δίκαιη και συναινετική» λύση, η οποία, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε... έμφραγμα στους επενδυτές. Στις έντονες διαμαρτυρίες τους όμως ο πρόεδρος της ΑΙΒ δήλωσε ότι αρνείται να διαπραγματευθεί οτιδήποτε με το εξής... αφοπλιστικό επιχείρημα: «Πάρτε το 20% ή τίποτα», όπως περιγράφουν οι Financial Times.

● Πόσο... κακός θα είναι όποιος πει ότι η ιστορία του ελληνικού Μνημονίου και της επαίσχυντης δανειακής σύμβασης συνδέεται άρρηκτα με την προσπάθεια να μην προχωρήσει ποτέ η Ελλάδα σε μια ανάλογη κίνηση;

● Πόσο... προβοκάτορας θα είναι όποιος θυμίσει ότι η μονομερής πτώχευση της Αργεντινής έγινε ο εφιάλτης του ΔΝΤ, που έκτοτε δημιούργησε μηχανισμό ελεγχόμενων χρεοκοπιών – ο οποίος ωστόσο παρέμεινε ανενεργός μέχρι σήμερα – ώστε να μην επαναληφθεί ένα τέτοιο φαινόμενο;

● Πόσο... αναιδής θα είναι όποιος θυμίσει ότι, αυτές τις μέρες, Γερμανοί και Γάλλοι προσπαθούν να περάσουν έναν ανάλογο μηχανισμό ώστε να εκλείψουν οι πιθανές απειλές για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα από τυχόν αποκοτιές τύπου Αργεντινής;

● Πόσο... άθλιος συκοφάντης θα είναι όποιος κάνει τη σύγκριση με την ελληνική κυβέρνηση, η οποία δήλωσε ότι «με τους δανειστές σου δεν διαπραγματεύεσαι», η οποία παρέδωσε οικειοθελώς τα κλειδιά του «μαγαζιού» στους πιστωτές - επιτηρητές, η οποία απεμπόλησε όχι μόνο την εθνική κυριαρχία, αλλά και το έσχατο δικαίωμά μας στην κρατική ασυλία;

● Τι, επιτέλους, θα έπρεπε να συμβεί για να σκεφτεί η ελληνική κυβέρνηση ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να... διαπραγματευτεί, και μάλιστα σκληρά, αντί να παραδώσει αμαχητί τα πάντα και να μετατρέψει τη χώρα μας σε οικόπεδο της διεθνούς κερδοσκοπίας πληρώνοντας σήμερα, για να δανείζεται μέσω εντόκων γραμματίων, έως και πάνω από διπλάσια επιτόκια απ' αυτά που πλήρωνε πριν μας «σώσει» από τη χρεοκοπία – την οποία παρά ταύτα επιθυμούν σήμερα όλοι οι διεθνείς νταβατζήδες μας;

Αλλά, βεβαίως, ξέχασα! Όποιος αμφισβητεί τον δρόμο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που μας ετοιμάζουν εδώ και καιρό, κινδυνεύει να θεωρηθεί οπαδός της... ανεξέλεγκτης. Όπως άλλωστε και προ ημερών επισημάναμε, όταν όλοι έσπευδαν να διερμηνεύσουν το... «πραγματικό» περιεχόμενο του πρωθυπουργικού εκβιασμού, το μοναδικό δίλημμα που έθεσε ο Γ. Παπανδρέου σ’ εκείνη τη διακαναλική συνέντευξη της 25ης Οκτωβρίου ήταν το «Ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη πτώχευση».

Πάνω σ' αυτό το δίλημμα τελικά θα πατήσει για να πάει – αν και όποτε – σε εκλογές και όχι, φυσικά, στο αποτέλεσμα του Μπόλαρη, του Σγουρού και του Τατούλη...