Το δίλημμα

Από Το Ποντίκι 4.11.2010

Μεγάλη συζήτηση έχει προκαλέσει το ασυνήθιστα βαρύ (για δημοτικές εκλογές) πολιτικό δίλημμα που διατύπωσε ο πρωθυπουργός: Να δικαιώσουμε την πολιτική του μνημονίου του ΔΝΤ και της άγριας αλλά χωρίς διέξοδο λιτότητας ή να «τιμωρηθούμε» με βουλευτικές εκλογές; Να μας συγχωρέσει ο πρωθυπουργός, αλλά έχουμε την εντύπωση ότι το δίλημμα που διατύπωσε δεν αφορά την ελληνική κοινωνία, αλλά την κυβέρνησή του, το κόμμα του και τον ίδιο. 

Για την ακρίβεια περιγράφει την αγωνιώδη αναζήτηση πολιτικής διαχείρισης και διεξόδου από την οδυνηρή πραγματικότητα, η οποία συνοψίζεται, όπως παραδέχονται στο «Π» και κυβερνητικά στελέχη, ως εξής:

● Παρά τα μέτρα (μάλλον εξ αιτίας τους) το χρέος της χώρας, από 320 δισ. που ήταν φέτος, θα είναι 400 (και βάλε) το 2013.

● Η χρηματοδότηση των δανειακών υποχρεώσεων μέσα από νέους δανεισμούς (δηλαδή η περίφημη κυβερνητική διαβεβαίωση ότι επιστρέφουμε σύντομα στη Γη της Επαγγελίας των αγορών) απλώς ανακυκλώνει και πολλαπλασιάζει το χρέος.

● Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι – όπως κι αν θέλουμε να το… περιτυλίξουμε («αναδιάρθρωση», «επιμήκυνση» κ.ο.κ.) – η χώρα έχει βαρέσει κανόνι.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να καταλάβει κανείς ότι αυτό που ζητούν οι πιστωτές της Ελλάδας είναι μια κυβέρνηση ικανή και πρόθυμη να διασφαλίσει τα κεφάλαιά τους ή, έστω, την αδιατάρακτη πληρωμή των τοκοχρεολυσίων εις το διηνεκές και τη μόνιμη νομική δέσμευση της χώρας μας, η οποία θα την υποχρεώνει να τους παραδίδει, εκτός από τα μετρητά, και κάθε είδους πλουτοπαραγωγικό πόρο.

Αυτό μπορεί να γίνει με τη δημιουργία του εργασιακού Mεσαίωνα που θεσμοθέτησε η παρούσα κυβέρνηση και με την παραχώρηση δημόσιων επιχειρήσεων - φιλέτων, γαιών, ενεργειακών πόρων, δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στον τουρισμό κ.λπ.

Το πολιτικό δίλημμα, λοιπόν, του πρωθυπουργού είναι απλό: Μπορούν ή όχι η κυβέρνησή του και το κόμμα του να σηκώσουν... μόνα τους το βάρος που συνεπάγεται η όποιου είδους αναδιάρθρωση του χρέους – δηλαδή την πτώχευση;