Η σφιχτή αγκαλιά του ΔΝΤ

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ούτε το προχθεσινό Eurogroup κατάφερε να βρει λύση στο κεντρικό πρόβλημα της ευρωζώνης. Δεν κατάφερε δηλαδή να εντοπίσει την αξιόπιστη πηγή από την οποία θα αντλήσει πραγματικό ζεστό χρήμα για να γεμίσει τα αραχνιασμένα ταμεία του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Συνεπώς οι «διασώσεις» των χωρών της ζώνης του ευρώ, που καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα, παραμένουν στον αέρα.

Το EFSF διαθέτει συνολικά κεφάλαια μόλις 440 δισ. ευρώ. Από αυτά πραγματικό χρήμα είναι περίπου τα μισά. Την ίδια ώρα όμως οι ανάγκες ενισχύσεων υπερβαίνουν τόσο τη σημερινή ρευστότητα όσο και τις εγγυήσεις. Προχείρως σταχυολογούμε από την ειδησεογραφία των ημερών:

● Οι άμεσες ανάγκες της Ισπανίας προσδιορίζονται με φειδώ γύρω στα 100 δισ.

● Η Ιταλία βρίσκεται εν μέσω συζητήσεων και φημών να ζητάει ποσά που κυμαίνονται από 240 έως 600 δισ. ευρώ, με την τελευταία ειδησεογραφία να καταλήγει, παρά τις αυτονόητες διαψεύσεις, κάπου στη μέση: 400 δισ.

● Η... «επιτυχημένη», όπως μας έλεγαν Πορτογαλία, όπου το «Μνημόνιο» αποδίδει αποτελέσματα – εν αντιθέσει με την κακή και αποτυχημένη Ελλάδα, όπου τίποτε δεν περπατάει – ζητάει επιπλέον κεφάλαια. Να βάλουμε και σ’ αυτήν μετριοπαθώς κάπου 30 δισ.;

● Η Ελλάδα – βάσει της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου – θα πρέπει, αφού... «μειώσει» το χρέος της κατά 100 δισ. ευρώ με την ανταλλαγή ομολόγων και το «κούρεμα» 50% των χαρτιών της που κατέχουν οι ιδιώτες, θα πρέπει να δανειστεί κάπου 125 με 130 δισ.

Αυτά τα λεφτά θα πρέπει, αφαιρουμένου του μεριδίου του ΔΝΤ, να τα βρει το EFSF. Ένα ταμείο ασθενικό, το οποίο προ ολίγων ημερών δεν κατάφερε να δανειστεί ούτε τα 5 δισ. ευρώ που αναζήτησε για να ενισχύσει την Ιρλανδία – άλλο ένα υπόδειγμα επιτυχίας κι αυτό...

Με το EFSF στον αέρα, με την ευρωζώνη να ασφυκτιά υπό το βάρος των συνεχών ντιρέκτ των «αγορών», με την Ιταλία να δανείζεται με επιτόκια κοντά στο 8%, με τη Γαλλία να απειλείται ευθέως με απώλεια της άριστης αξιολόγησής της από τους αμαρτωλούς «οίκους», τα πράγματα ζορίζουν επικίνδυνα για τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια. Κι αυτό διότι, πέραν των άλλων:

● Η Γερμανία τα έχει στυλώσει αρνούμενη να βάλει το κεφάλι της στον τορβά αν δεν εξσφαλίσει δημοσιονομική και πολιτική κυριαρχία στις χώρες της ευρωζώνης, μαζί με εξοντωτικές ποινές για τους παραβάτες του άτεγκτου δημοσιονομικού κανόνα.

● Η ΕΚΤ κοντεύει να καταντήσει αποθήκη τοξικών αποβλήτων μαζεύοντας συνεχώς από την αγορά χρεοκοπημένα ομόλογα και καλείται να υπερβεί για πρώτη φορά τον σκοπό της δημιουργίας της κόβοντας χρήμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι την Τρίτη απέτυχε να αντλήσει από τις τράπεζες τα 203,5 δισ. ευρώ που ζητούσε για να αντισταθμίσει τις αγορές κρατικών ομολόγων, καθώς βρήκε μόλις 194 δισ.

● Η Κομισιόν βλέπει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της με τον νέο σχεδιασμό της Γερμανίας, η οποία την ακυρώνει αφαιρώντας της τον κεντρικό ρόλο που έχει μέχρι σήμερα στο σύστημα διακυβέρνησης της ευρωζώνης.

● Οι οίκοι αξιολόγησης – αμφισβητώντας την ικανότητα της ζώνης του ευρώ να διασφαλίσουν και τις χώρες και τους κατόχους ομολόγων «χαμηλής εξασφάλισης» – απειλούν με υποβαθμίσεις καμιά ενενηνταριά ευρωπαϊκές τράπεζες. Παράλληλα απειλούν με «οριζόντιες» υποβαθμίσεις τις ευρωπαϊκές χώρες προδιαγράφοντας με έμμεσο τρόπο ποια θα είναι η αντιμετώπιση του ευρωομολόγου, όταν και αν υιοθετηθεί...

Ζητιάνα μάγισσα

Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο η Γηραιά και ανήμπορος Ευρώπη στρέφει τα κουρασμένα μάτια της προς όπου μπορεί. Κυρίως όμως προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Βεβαίως το ΔΝΤ, υπό τις σημερινές συνθήκες, αδυνατεί με τα σημερινά του διαθέσιμα – μόλις 440 δισ. ευρώ – να επιτελέσει μόνο του ρόλο εγγυητή της ευρωζώνης.

Ως εκ τούτου όλοι μαζί αναζητούν τρόπους αύξησης των κεφαλαίων τους ζητώντας τη συνδρομή δυνάμεων όπως η Κίνα και η Ρωσία. Οι οποίες, για να συμμετάσχουν στην απόπειρα της ευρωσωτηρίας, θα πρέπει να λάβουν σοβαρές εγγυήσεις – και παραχωρήσεις, όπως π.χ. στο εμπορικό τους στάτους. Η μία από τις βασικές προϋποθέσεις είναι ένας μηχανισμός διαχείρισης και εγγύησης των κεφαλαίων τους – ο μοναδικός στο είδος του είναι το ΔΝΤ, ακόμη και με τη σημερινή γραφειοκρατική και αποστεωμένη μορφή του.

Μια άλλη είναι οι εμπράγματες εγγυήσεις. Εδώ ίσως να έχει ενδιαφέρον ένα πρόσφατο άρθρο των Financial Times, το οποίο, με αφορμή το ενδιαφέρον του βασικού κρατικού επενδυτικού ταμείου της Κίνας (China Investment Corporation) για επενδύσεις σε υποδομές στη Βρετανία, μας πληροφορεί για τα εξής:

● Πολλοί Κινέζοι αξιωματούχοι και ακαδημαϊκοί ζητούν από καιρό διαφοροποίηση των συναλλαγματικών αποθεμάτων της χώρας, τα οποία ανέρχονται σε 3,2 τρισ. δολάρια, σε πραγματικά περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό, στα οποία να περιλαμβάνονται και οι υποδομές – τις οποίες θα χρηματοδοτεί, θα αναπτύσσει και θα εκμεταλλεύεται το εν λόγω επενδυτικό ταμείο.

● Σύμφωνα με τον πρόεδρο της China Investment Corporation, «οι κυβερνήσεις που αναζητούν εξωτερικές επενδύσεις σε έργα υποδομών θα πρέπει να χαλαρώσουν τους νομοθετικούς περιορισμούς όπου χρειάζεται και να προωθήσουν τη διαφάνεια και την προβλεψιμότητα για τους επενδυτές».

Κοινώς, τίποτε σ' αυτή τη ζωή δεν είναι τζάμπα και συνεπώς οι ευρωζωνάτοι θα πρέπει να ετοιμαστούν για γενναίες παραχωρήσεις όχι μόνο στο χρηματοοικονομικό πεδίο, αλλά και σε αυτό της «πραγματικής οικονομίας», αν θέλουν να αποκτήσουν πρόσβαση στα 3,2 τρισ. των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Κίνας.

Ας επιστρέψουμε όμως στα... βασικά. Η προφανής ευρωπαϊκή αδυναμία απειλεί να μετατρέψει πολύ σύντομα το ΔΝΤ – και εμμέσως την Ουάσιγκτον – σε εγγυητή της αμφίβολης πλέον βιωσιμότητας του ευρώ. Το τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα το περιγράφει επαρκώς το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του τελευταίου φύλλου του «Π», το οποίο εκτάκτως κυκλοφόρησε χθες Τετάρτη λόγω της δημοσιογραφικής απεργίας.

Οι συνεπείς και επιμελείς αναγνώστες μας πάντως σίγουρα θα θυμούνται πόσες φορές, τόσο με ρεπορτάζ όσο και με αναλύσεις, εδώ και πάρα πολλούς μήνες, έχουμε προειδοποιήσει για την... ετοιμότητα του ΔΝΤ να μας «αγκαλιάσει» ακόμη πιο σφιχτά, με τη σύμφωνη γνώμη της ευρωζώνης. Μια προσέγγιση η οποία συστηματικά αποσιωπήθηκε από τη... συντεταγμένη «ενημέρωση».

Τώρα φαίνεται ότι, δυστυχώς, οι χειρότερες προβλέψεις επιβεβαιώνονται. Και η ευρωζώνη, στη σωτηρία της οποίας έταξαν οι ανάξιοι και δουλοπρεπείς ηγέτες μας ολόκληρη την Ελλάδα με κόστος την καταστροφή της, αποκαλύπτεται στα μάτια όλου του πλανήτη όπως ακριβώς είναι: καχεκτική και εχθρική προς τους λαούς που την αποτελούν...