Γελοίοι έρωτες

Από το Άρδην

Του Θανάση Τζιούμπα

Η επίσκεψη Νετανιάχου και οι εναγκαλισμοί με το καθεστώς Παπανδρέου τέλειωσαν και η καθεστωτική δημοσιογραφία ξεκίνησε την εργώδη εκστρατεία απαρίθμησης των «πλεονεκτημάτων» που θα επιφέρει στην υπόθεση της Ελλάδας η ισραηλινή «προστασία». Και τι δεν ακούσαμε:


● Οι αφίξεις των Ισραηλινών τουριστών θα αυξηθούν (αλήθεια πόσοι παραπάνω από το 1,6% των συνολικών αφίξεων που υπολογίζονται σήμερα θα σώσουν τον ελληνικό τουρισμό;).

● Οι εμπορικές συναλλαγές θα αυξηθούν (αυξάνοντας βεβαίως και το διαρκές έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, την στιγμή που η ιδέα του μποϋκοτάζ κερδίζει έδαφος διεθνώς).

● Θα αγοράσουμε τεχνολογία από το Ισραήλ (όταν για δεκαετίες οι ιθαγενείς επενδύσεις στην έρευνα αγγίζουν αυτές της υποσαχάριας Αφρικής και ό,τι απέμεινε από το γνωστικό κεφάλαιο του τόπου ψάχνει τις αγγελίες του εξωτερικού).

● Πρόσβαση στα κοιτάσματα φυσικού αερίου, όταν τα τούρκικα ερευνητικά σκάφη εργάζονται πυρετωδώς πάνω από την ελληνική υφαλοκρηπίδα (και βέβαια με την αναπαραγωγή χαρτών όπου η Γάζα και το Παλαιστινιακό κράτος δεν έχουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη - ΑΟΖ).

● Νέα όπλα θα προστεθούν στο ελληνικό οπλοστάσιο (ήταν ανάγκη να έρθει ο Νετανιάχου για να συμμετέχει το Ισραήλ με τις συλλογές καθοδήγησης βομβών spice που φωτογραφίζει ο εν εξελίξει «διεθνής» διαγωνισμός της ελληνικής αεροπορίας;).

● Θα υπάρξει περαιτέρω συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας (στην επόμενη Φλοτίλα η Μοσάντ θα ξέρει και πόσα σφραγίσματα στα δόντια φέρει ο κάθε επιβάτης ελληνικού πλοίου).



Η στρατιωτική «συνεργασία»

Το ψητό βέβαια βρίσκεται στην στρατιωτική «συνεργασία». Το περιεχόμενό της: Η διάθεση στην ισραηλινή αεροπορία του χώρου που της στέρησε η ρήξη με τον Ερντογάν για να συνεχίσει τόσο τη συνήθη εκπαίδευση όσο και (άπειρα πιο σημαντικό) την προετοιμασία για το νέο μακελειό στο Ιράν το οποίο ετοιμάζει η σιωνιστική κλίκα Νετανιάχου - Λίμπερμαν στα νέα επεισόδια του «πολέμου των πολιτισμών».

Η άσκηση «Ένδοξος Σπαρτιάτης» το 2008 και η άσκηση «Μίνωας» που αναγκάστηκε η Αθήνα να ακυρώσει το φετινό καλοκαίρι μετά την πειρατεία στον στολίσκο για την Γάζα, ήταν το πρελούδιο αυτής της δυσωδίας, μια νέα αεροπορική άσκηση της Ισραηλινής αεροπορίας στα... βουνά της Ηπείρου που παρουσιάζουν χρήσιμες ομοιότητες απόστασης και ανάγλυφου με το έδαφος του Ιράν, αποτελεί κατά τα φαινόμενα τη συνέχεια του αρραβώνα.

Κι όχι μόνο: Η διαδρομή των ισραηλινών αεροσκαφών διέρχεται μέσα από την επιχειρησιακή ακτίνα της 126 Σμηναρχίας Μάχης στην Κρήτη. Η σμηναρχία αυτή επιχειρεί με τα ρώσικα συστήματα S 300 PMU 1 και TOR M 1, που είναι τα ίδια συστήματα που πιθανώς αποτελούν τον κορμό της ιρανικής αεράμυνας και οι δυνατότητές τους είναι σχετικά άγνωστες στους Ισραηλινούς, αλλά και στους Αμερικανούς επιτελείς.

Αν αυτά λειτουργήσουν κατά την ισραηλινή διέλευση, όπως επίμονα ζητούν τα ισραηλινά επιτελεία, τότε είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι κρίσιμα χαρακτηριστικά τους θα καταγραφούν και υποκλαπούν από τα ισραηλινά μέσα ηλεκτρονικού πολέμου. Αν δεν έχει συμβεί βέβαια αυτό το 2008, οπότε οι δικοί μας ορκίζονταν ότι τα συστήματα έμειναν κλειστά.



Γη και ύδωρ και στο πολιτικό επίπεδο

Την στιγμή που η παράκρουση της ισραηλινής ηγεσίας (που εξισώνει την ασφάλεια του Ισραήλ με την δημιουργία no men land, πτώματα και ερείπια, σε όλη την περίμετρό του) την έχει φέρει σε δυσχερή πολιτική και διπλωματική θέση, τη στιγμή που το αίμα από τη δολοφονική επίθεση στη Φλοτίλα και οι διεθνείς αναταράξεις που προκάλεσε δεν έχουν ακόμα στεγνώσει, το καθεστώς Παπανδρέου αναλαμβάνει, μόνο αυτό, να δώσει στους κατά συρροή φονιάδες το δεκανίκι που χρειάζονται για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.

Φληναφήματα περί συμβολής στην ειρήνη της περιοχής, όταν όλοι ξέρουν ότι η επίθεση στο Ιράν ετοιμάζεται, όταν στη μεθόριο με τον Λίβανο στήνονται προβοκάτσιες, όταν ακόμα κι αυτές οι μαριονέτες του Αμπάς καλούνται να συνομιλήσουν σε μηδενική βάση (το μηδέν προφανώς αφορά τη διεθνή νομιμότητα, ακόμη κι αυτήν τη λειψή του ΟΗΕ).

Σ' αυτή την «ειρήνη» επαίρεται ότι συνεργεί ο πρωθυπουργός των διακοπών εσωτερικού και εξωτερικού, αυτός που η φυγή του μπροστά στα προβλήματα της χώρας του μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα play station του προκατόχου του.


«Εθνικό συμφέρον»

Κι όλα αυτά για το «εθνικό συμφέρον», το ίδιο εθνικό συμφέρον που παραχώρησε τη λήψη των αποφάσεων για τη χώρα στην τρόικα, που θεωρεί ύψιστο πατριωτισμό τη ληστεία του λαϊκού εισοδήματος και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους χάριν των κομπραδόρικων ελίτ. «Εθνικό συμφέρον» λοιπόν η φαντασίωση για έναν άξονα Αθήνας - Τελ Αβίβ, που θα υποκαταστήσει με τις ευλογίες του θείου Σαμ τον ανάλογο με την Άγκυρα. Να το δόγμα ανάσχεσης του τουρκικού επεκτατισμού που μας σερβίρουν.

Θα μπορούσε να επικαλεστεί το καθεστώς τέτοια επιχειρήματα: 

● Αν είχε δώσει δείγματα διάθεσης για αντίσταση στα νεο-οθωμανικά οράματα της Άγκυρας σε άλλα επίπεδα.

● Αν οι παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου ελληνικού χώρου δεν είχαν σπάσει κάθε ποσοτικό και ποιοτικό ρεκόρ με την ελληνική στρατιωτική μηχανή απλώς να αποσύρεται (για να μην γίνει προφανώς κανένα «ατύχημα» όπως αυτό που σκότωσε τον σμηναγό Ηλιάκη).

● Αν οι διεκδικήσεις των Τούρκων στην Θράκη και το Αιγαίο αντιμετώπιζαν κάτι περισσότερο από την πτωματική γλώσσα του σώματος του Αν. Υπ. Εξ. Δρούτσα.

● Αν η διείσδυση στον ελλαδικό χώρο μέσω του μειονοτικού της Θράκης και του εκκλησιαστικού ελέγχου που προωθεί το πατριαρχείο αγκαζέ με το χαλιφάτο έβρισκε κάποια αντίσταση.

● Αν οι εθνομηδενιστές του CDRSEE και αρχιτέκτονες της αναθεώρησης όχι μόνο της Ιστορίας αλλά του ίδιου του αντιστασιακού φρονήματος του ελληνικού λαού δεν κυριαρχούσαν στα υπουργεία, την Παιδεία, τους μηχανισμούς διαμόρφωσης της δημόσιας συνείδησης και συμπεριφοράς.

● Αν, τέλος, ο ίδιος ο GAP δεν έσπευδε να ξεκαθαρίσει ότι άλλο οι ελληνοτουρκικές, άλλο οι ελληνοϊσραηλινές κι άλλο οι τουρκοϊσραηλινές σχέσεις, ευχόμενος για τις τελευταίες να αποκατασταθούν στο επίπεδο των πρώτων.

Πρόκειται για μια επίθεση ενάντια στον κοινό νου: Η εθελοδουλία απέναντι σε οποιονδήποτε έχει ύφος αφεντικού βαφτίζεται εκ των υστέρων υψηλή διπλωματία. Οι ελληνικές ελίτ επιχειρούν το «παράδοξο» της εναλλαγής του τουρκικού φεσιού με το εβραϊκό κιπά, κι όλα αυτά πάνω από το ψηλό καπέλο με τα γνωστά «straps».


Αμερικανοποίηση

Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει προ καιρού εγκαταλείψει τις σχέσεις της με τον αραβικό κόσμο: τέτοια αμερικανοποίηση της πολιτικής για το Μεσανατολικό δεν είχε τολμήσει ούτε η αμερικανοκίνητη χούντα.

Και σήμερα, που οι ισορροπίες έχουν αλλάξει, που η επίμονη παλαιστινιακή αντίσταση και η αδηφάγα ισραηλινή επιθετικότητα έχουν βάλει σε κρίση τα αραβικά καθεστώτα της περιοχής, που νέοι παίκτες αναδεικνύονται με την ισχυροποίηση του Ιράν και της Τουρκίας, η μικρονοϊκή πολιτική της Αθήνας εντοπίζει την ευκαιρία στην... πρόσδεση με το Ισραήλ και την πολιτική της έντασης του «πολέμου των πολιτισμών» που εφαρμόζει πολύ πριν ο Χάντιγκτον εισηγηθεί τον όρο.

Βέβαια το στρατηγικό κενό που ανοίγεται, την έλλειψη μιας δύναμης που μπορεί να έχει σχέση και να διαμεσολαβήσει διπλωματικά στην κατεύθυνση της ειρήνης επιχειρεί να καλύψει η Τουρκία.

Τα επιτελεία του Νταβούτογλου, λειτουργώντας με γνώμονα το συμφέρον της χώρας τους κι όχι κάποιων υπερατλαντικών αφεντικών, καταφέρνουν σήμερα να αποσβέσουν τις μνήμες της οθωμανικής κατοχής και να κερδίζουν τις καρδιές των Αράβων της περιοχής, επαναλαμβάνοντας το φαινόμενο του παρελθόντος πολέμου των πολιτισμών, των σταυροφοριών, όταν ένας κατακερματισμένος αραβικός κόσμος είδε στους Τούρκους το «σπαθί του Ισλάμ» απέναντι στην απειλή των λεοντόκαρδων.

Έτσι το «στρατηγικό βάθος» των γειτόνων ολοκληρώνεται και στο πεδίο αυτό και η Ελλάδα καθίσταται μια χώρα αποκομμένη από το γεωπολιτικό της περιβάλλον, περικυκλωμένη από την επιρροή των νεο-οθωμανών, μια χώρα «μουσαφίρης», όπως μας θέλει η πρόσφατη διαφήμιση (στα τουρκικά παρακαλώ) της θυγατρικής του ΟΤΕ.

Η ίδια μικρονοϊκή πολιτική δεν αντιλαμβάνεται πως το ειδύλλιο του Νετανιάχου πιθανότατα αποτελεί έναν τρόπο πίεσης στην Τουρκία για αλλαγή πολιτικής (ή αλλαγή κυβέρνησης με την παλινόρθωση των κεμαλιστών), συνεργούντος και του Ομπάμα.


Οι γλείφτες και η φαντασίωση

Πολλοί θέλουν να αντιμετωπίζουν τους επικριτές των θερινών ερώτων με τον σιωνισμό ως κάποιους συμπαθείς δονκιχωτικούς οραματιστές που απέδρασαν από την πραγματικότητα του ρεαλισμού των διεθνών σχέσεων και της γεωστρατηγικής ακολουθώντας νεφελώδη αξιώματα δικαιοσύνης.

Απέναντι σ' αυτό προτείνουν ως «ρεαλισμό» τι; Τη φαντασίωση ότι οι οσφυοκαμψίες στους δυτικούς θα υποκαταστήσουν τα τουρκικά μεγέθη, μεγέθη ισχύος, μεγέθη συμμαχιών και πάνω απ' όλα μεγέθη μιας πολιτικής που σταδιακά αντιμετωπίζει τους ισχυρούς ως ισότιμους. Ότι ο μόνος δρόμος να αντεπεξέλθει η Ελλάδα στις απειλές του νέου περιβάλλοντος είναι να αναπτύξει τα δικά της αντίστοιχα μεγέθη, χωρίς την αυταπάτη ότι το έλλειμμα θα καλυφθεί με γονυκλισίες και λόγια του αδύναμου και απρόθυμου καρπαζοεισπράκτορα.

Όλοι οι γλείφτες έχουν την αυταπάτη ότι η ευαρέσκεια στο γλείψιμο είναι συμπάθεια στο πρόσωπό τους, όπως μάθαμε βιωματικά στο σχολείο. Πόσο μάλλον όταν αντικείμενο του γλειψίματος είναι τα σύμβολα ενός κόσμου που αλλάζει, μιας δύναμης σε αποδρομή όπως οι ΗΠΑ κι ενός διακεκριμένου φασίστα, όπως ο σιωνισμός.

Όλοι αυτοί αγνοούν ότι οι θερινοί έρωτες δεν διαρκούν, ότι σε ένα κοντινό αύριο όλα αυτά θα είναι φω μπιζού μιας χρήσης σε έναν πραγματικά σκληρό ρεαλισμό των συμφερόντων. Όταν τους εκβιασμούς απέναντι σε μια Τουρκία, που διαθέτει και την θέληση και τις εναλλακτικές λύσεις (περιλαμβανόμενης και της προσέγγισης με την Μόσχα, ένα παλιό χαρτί που κατά καιρούς επανέρχεται), διαδεχτεί ο προσεταιρισμός της με κίνητρο, τι φαντάζεστε;

Ένα «πεδίο βολής φτηνό» για την τρόικα, τον Τούρκο, τον Ισραηλινό. Ένας πρωθυπουργός που χαμογελάει αμήχανα αγκαλιά με τον φονιά πάνω σε ένα πλοίο του Λιμενικού, που, αλήθεια, γιατί μου θύμισε τόσο πολύ τα νέα αποκτήματα του Σώματος, τα περιπολικά Saar 4, όπως αυτά που σημάδευαν με τα όπλα τους την «Ελεύθερη Μεσόγειο» και τους επιβάτες της στα διεθνή ύδατα έξω από τη Γάζα; Τυχαίο; Δεν νομίζω.