Αρραβώνας με το Ισραήλ και κουμπάρος ο... Ομπάμα!

Ήδη από τις 17 Φεβρουαρίου 2010, το Ανεμογκάστρι έγραφε, σε ένα κείμενο με τίτλο Ατλαντικότερα, Κουροπάτκιν, ότι:

● «Ο Παπανδρέου, εξ αιτίας της κρίσης, διευκολύνεται να προχωρήσει σε προαποφασισμένες επιλογές, οι οποίες δεν αφορούν πρωτίστως τα λογιστικά μεγέθη των δημόσιων οικονομικών, αλλά τον ίδιο τον προσανατολισμό της χώρας».

● «Ύστερα λοιπόν από δεκατέσσερα χρόνια κατά βάση ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας υπό τη διακυβέρνηση των Σημίτη και Καραμανλή – παρά τις δεδομένες εξαρτήσεις, δουλείες και τα... "ευχαριστώ τους Αμερικανούς" του Σημίτη – φαίνεται πως έχει έρθει η ώρα της πλήρους στροφής επί το ατλαντικότερον».

Πριν από ενάμιση σχεδόν μήνα, στις 9 Ιουλίου, αναδημοσίευα ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο από τον Σκακιστή με τίτλο Στα σκαριά ελληνοϊσραηλινή στρατιωτική συμμαχία... στο οποίο αναλυόταν με έναν όχι συνηθισμένο τρόπο μια ανάλυση του αμερικάνικου ινστιτούτου στρατηγικής πρόγνωσης Stratfor, η οποία είχε κάνει πολύ θόρυβο, αλλά ως συνήθως δεν διαβάστηκε σωστά από πάρα πολλούς.

Μιλώντας για τα γεωπολιτικά της Ελλάδας το Stratfor αναφερόταν στα σενάρια που περιλάμβαναν πτώχευση, έξοδο από το ευρώ και αδυναμία της χώρας να προασπίσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. «Από το 1820, σύμφωνα με την ανάλυση του Stratfor, η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε τόσο μόνη όσο σήμερα».

Τότε σχεδόν όλοι κατάλαβαν το... «εύκολο»: ότι οι Αμερικανοί μας προτρέπουν για ελληνοτουρκική συνδιαχείριση του Αιγαίου. Ωστόσο, αυτό που ζητούσαν οι υπερατλαντικοί προστάτες μας, όπως από τότε εκτιμούσε ο έμπειρος ιστολόγος, «είναι η οικοδόμηση μιας σταθερής και ισχυρής συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ». Και σημείωνε:

«Όσο η Τουρκία προσπαθεί να εξελιχθεί σε τοπική υπερδύναμη αγνοώντας τα αμερικανικά συμφέροντα (σχέσεις με Ρωσία - Ιράν, υπονόμευση του αμερικανικού προτεκτοράτου στο Ιρακινό Κουρδιστάν), τόσο πιο πολύ τοποθετείται στον άξονα του κακού, δηλαδή στους γεωπολιτικούς αντιπάλους των ΗΠΑ. Από την άλλη το Ισραήλ εξακολουθεί να παραμένει ο πιστός και πανίσχυρος εταίρος των ΗΠΑ στην περιοχή, που μπορεί να "αστυνομεύει" τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν, με το οποίο επιχειρεί βήματα συνεργασίας η Άγκυρα.

Αν λοιπόν η Ελλάδα θέλει να επιβιώσει, διαβάζοντας (πίσω από τις γραμμές του Stratfor) τις αμερικανικές οδηγίες - εντολές, θα πρέπει να οικοδομήσει τη συνεργασία της με το Ισραήλ, του οποίου τις στρατιωτικές δυνατότητες δεν μπορεί να αγνοήσει η Τουρκία...».

Και συμπλήρωνε λίγο παρακάτω:

«Παρά την αλλαγή στην αμερικανική ηγεσία, ο άξονας του κακού εξακολουθεί να αποτελεί τον γνώμονα με τον οποίο η αμερικανική καθορίζει τις κινήσεις της. Αναλλοίωτο παραμένει για την ηγεσία του Ομπάμα και ένα άλλο δόγμα του προκατόχου του: "Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας".

Όσο οι "κακοί" ήταν οι "εξτρεμιστές μουσουλμάνοι" ή οι "βάρβαροι" Ταλιμπάν, ήταν απλό και εύκολο ίσως για μια χώρα να διαλέξει στρατόπεδο, έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι συναινεί με τον πόλεμο και την καταστροφή χωρών και λαών, όπως στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Τα πράγματα, ωστόσο, δυσκολεύουν για όλους όσο αρχίζει να γίνεται σαφές ποιους οι Αμερικανοί τοποθετούν στον άξονα του κακού.

Εκτός, λοιπόν, από την κομμουνιστική Βόρεια Κορέα και το θεοκρατικό Ιράν, στους κακούς (για τα αμερικανικά συμφέροντα) αρχίζουν να συμπεριλαμβάνονται η Ρωσία και η Κίνα. Σύμφωνα με το αμερικανικό δόγμα (όποιος δεν είναι μαζί μας...) η Γερμανία, ακόμη και η Τουρκία, που αναζητούν επωφελείς στρατηγικές συνεργασίες με τη Ρωσία, κυρίως στον ενεργειακό τομέα, κινούνται σε βάρος των ΗΠΑ.

Μέσα σε αυτό το κλίμα χώρες της Ευρώπης – και όχι μόνο – πιέζονται ασφυκτικά από τους συνασπισμούς που διαμορφώνονται να τοποθετηθούν. (...) Η ελληνική κυβέρνηση έχει σαφέστατα επιλέξει στρατόπεδο, οδηγώντας τη χώρα στο ΔΝΤ και την αμερικανική αγκάλη. Γι' αυτό και η Γερμανία την πέταξε με τόση ευκολία στα... βράχια».

Αμέσως μετά, στις 22 Ιουλίου, σαν το σκυλάκι του... Παυλώφ, ο Παπανδρέου έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας που επισκέπτεται το Ισραήλ και χθες ο Νετανιάχου αντιστρόφως έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ που επισκέπτεται την Ελλάδα. Κόμισε, μάλιστα, την υπόσχεσή του για... λεφτά: Τουρισμό, «πράσινη ενέργεια» και λοιπές επενδύσεις. Αλλά και γρήγορη δημιουργία κοινού φορέα που θα δρομολογήσει τη νέα στενή οικονομική συνεργασία. Αφού πρώτα είχε διατυμπανίσει την κρίσιμη για τον ίδιο αμυντική συνεργασία.

Την ίδια ώρα νέα σύννεφα μαζεύονται πάνω από ολόκληρη την περιοχή μας. Αυτά προς το παρόν, απλώς και μόνο για να καταλάβουμε όλοι καλύτερα τις λοιπές εξελίξεις, αυτές που ούτως ή άλλως δημοσιεύονται παντού. Θέλουν όμως κι αυτές μια ιδιαίτερη ανάγνωση. Διότι από αυτό το σημείο και πέρα αρχίζουν οι μεγάλοι κίνδυνοι...