Αμείλικτα ερωτήματα

Από Το Ποντίκι, 12.8.2010

Κανένα από τα δραματικά οικονομικά στοιχεία δεν μπορεί να δικαιώσει την επιλογή του Γ. Παπανδρέου και της κυβέρνησής του για υπαγωγή στο ΔΝΤ επειδή... έτσι θα αποφεύγαμε την πτώχευση. Τίνος η πτώχευση υποτίθεται πως αποφεύγεται;

Με την ανεργία στο 20% (η ανεπίσημη αγγίζει το 30%, κατά τον Σάββα Ρομπόλη του Ινστιτούτου ΙΝΕ/ΓΣΕΕ), με 100.000 επιχειρήσεις να κλείνουν, με τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό να κατατρώγει το κουτσουρεμένο εισόδημα όσων έχουν την πολυτέλεια να εργάζονται, για ποια ελπίδα μπορούμε να μιλήσουμε;

Με την απειλή νέων ανατιμήσεων από ΔΕΚΟ λόγω περικοπής της κρατικής ενίσχυσης, αλλά και με πολλά άλλα στοιχεία, όπως η κατάρρευση των κρατικών εσόδων, του τουρισμού, της βιομηχανίας, της οικοδομής, του εμπορίου – των «πυλώνων» της ελληνικής οικονομίας – κ.λπ., είτε είναι ήδη γνωστά είτε θα μας προκύψουν οσονούπω, το συμπέρασμα δεν είναι μόνο προφανές, αλλά και αυταπόδεικτο: η κοινωνία πτωχεύει. 

Οι τροϊκανοί μάς λένε ότι ήρθε η ώρα των πλουσίων να πληρώσουν, αλλά αυτό δεν προκύπτει από κανένα δεδομένο. Αντιθέτως όλα τα υπό εξέλιξη ή υπό σχεδιασμό μέτρα του Mνημονίου Νο 2 έχουν στόχο τούς ήδη φτωχούς.

Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση τίθενται υπό την αυστηρή επιτροπεία των δύο αρχιεπιτηρητών του ΔΝΤ και της «τρόικας». Επόμενο «φυσιολογικό» βήμα, το πλήρες ξεπούλημα κάθε παραγωγικής υποδομής της χώρας.

Ενώ η κοινωνία πτωχεύει και εξαθλιώνεται, το χρέος θα αυξηθεί δραματικά ως ποσοστό του ΑΕΠ. Άρα και η κρατική πτώχευση πώς θα αποφευχθεί; Από τι ακριβώς, λοιπόν, υποτίθεται ότι μας σώζει η επιλογή της κυβέρνησης, όταν μάλιστα ο ρόλος του ΔΝΤ ήταν πασίγνωστος; Αλλά και ποια πολιτική δύναμη έχει το σθένος και την ικανότητα να αντιπαραβάλει μια διαφορετική πορεία; Τα ερωτήματα είναι για όλους αμείλικτα...