Ο δυτικός νεοφονταμενταλισμός της Σέχτας Επαναστατών

Από τα Επίκαιρα

Του Δρος Κωνσταντίνου Γρίβα*

Στην προκήρυξη που έστειλαν στην εφημερίδα Τα Νέα τα μέλη της Σέχτας Επαναστατών αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια κάνουν λόγο για «μια ζωή νέων ανθρώπινων σχέσεων, χωρίς εξουσία, χωρίς σύνορα, χωρίς θρησκεία, χωρίς διαχωρισμούς». Στον αντίποδα όμως αυτής της δήλωσης την ίδια την προκήρυξη διαπερνούν υπόγεια αλλά εμφανή θρησκευτικά νοήματα.

Κατ' αρχάς, στον πυρήνα της σκέψης της βρίσκεται ένας ουτοπικός και μεταφυσικός ανθρωπισμός, του είδους που περιγράφει ο Βρετανός καθηγητής John Gray, στα βιβλία του «Μαύρη Λειτουργία» και «Αχυρένια Σκυλιά» που κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Οκτώ. Ένας ανθρωπισμός που έχει εξορίσει το χριστιανικό στοιχείο στο όνομα του ανθρωπισμού, μόνο και μόνο για να το ενσωματώσει μέσα του και να θρησκειοποιηθεί ο ίδιος.

Η οργισμένη καταγγελία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας για έλλειψη «νοήματος», για «νοηματική φθήνια» και όλα τα συναφή που αναφέρονται στην προκήρυξη γίνονται αντιληπτά μόνο στα πλαίσιο μιας σκληροπυρηνικής δυτικοχριστιανικής κοσμοθεώρησης. Όμως, σύμφωνα με τους συνεπείς αθέους, η ζωή έτσι και αλλιώς στερείται νοήματος και δεν υπάρχει κάποιος σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης ούτε κάποιο ιδεατό σημείο στο οποίο πρέπει να φθάσει η ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει κάποιος παράδεισος σαν αυτόν που ονειρεύεται η Σέχτα.

Παρεμπιπτόντως οι ίδιες οι εκφράσεις της προκήρυξης για τον άνθρωπο του μέλλοντος, που θα μπορεί και πρέπει «να εναρμονιστεί με το φυσικό περιβάλλον» και «να αφεθεί στις απολαύσεις», είναι χαρακτηριστικά δείγματα ασυνείδητων αντιλήψεων για τον αρχετυπικό παράδεισο, σύμφωνα με την ορολογία και τη σκέψη του Καρλ Γιουνγκ και των επιγόνων του.

Στην πραγματικότητα αρμονία στη φύση, όπως ξέρει κάθε σοβαρός και αποθρησκειοποιημένος οικολόγος, ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει. Η φύση είναι ένα πλέγμα δυναμικών συστημάτων σε συνεχή αστάθεια και αλληλεπίδραση και απεχθάνεται εξ ορισμού την αρμονία.

Αυτό το χιλιαστικό (γιατί ακριβώς περί αυτού πρόκειται) όραμα ενός υλοποιημένου ηδονοθηρικού και αρμονικού παραδείσου προσφέρει το ηθικό υπόβαθρο στους οπλοφόρους της Σέχτας να επιλέγουν φονική δράση για να το υλοποιήσουν. Σε συνδυασμό, φυσικά, με τη διαλεκτική σχέση αυτού του οράματος με την επίσης αρχετυπική κόλαση που αναφέρουν στην αρχή της προκήρυξής τους περιγράφοντας τον σημερινό κόσμο.

Στην πραγματικότητα, όσο άσχημη και αν είναι η ζωή στον σημερινό καπιταλιστικό κόσμο, δεν παύει να έχει και κάποια θετικά στοιχεία. Και εν πάση περιπτώσει αυτή είναι. Μπορεί να καλυτερέψει, μπορεί και όχι. Σε καμιά περίπτωση, όμως, σύμφωνα με μια συνεπή εκκοσμικευμένη και αποθρησκειοποιημένη θεώρηση, δεν μπορεί να καταλήξει σε κάποιο τέλειο πρότυπο, γιατί αυτό, απλά, δεν μπορεί να υπάρξει.

Αντιστεκόμενοι λοιπόν στην κόλαση και επιδιώκοντας την υλοποίηση του παραδείσου, τα μέλη της Σέχτας «νομιμοποιούνται» ηθικά να σκοτώνουν στο όνομα του «ιερού αγώνα». Άλλωστε δεν πυροβολούν «το πρόσωπο αυτό καθεαυτό», όπως τονίζουν, αλλά τους «φορείς του συστήματος, που πλέον δεν έχουν το δικό τους ξεχωριστό πρόσωπο, αλλά μια συγκεκριμένη θέση που υπερασπίζονται».

Αυτή η αυθαίρετη στέρηση των στόχων από την ανθρώπινη υπόστασή τους και η «ενανθρώπιση» των ιδιοτήτων τους θυμίζει επικίνδυνα τη φιλοσοφία των εμπλεκομένων στους θρησκευτικούς πολέμους στην Ευρώπη, αλλά και τη λογική της Ιεράς Εξέτασης, που βασάνιζε και σκότωνε τα θύματά της για να τα σώσει από τις ιδιότητές τους, δηλαδή την αίρεση.

Επίσης, ένας συνεπής αποθρησκειοποιημένος στοχαστής, γνωρίζει πολύ καλά ότι, ακόμη και αν υπήρχε παράδεισος επί της Γης, οι άνθρωποι μόνο τυχαία θα έφθαναν σε αυτόν. Και αυτό γιατί απλούστατα οι άνθρωποι δεν είναι κύριοι της μοίρας τους και υπόκεινται σε απρόσωπες δυνάμεις που προέρχονται και από τη συλλογική τους λειτουργία, αλλά υπερβαίνουν τη συνειδητότητά του Ανθρώπου, εν συνόλω και πολύ περισσότερο τη δυνατότητά του να τις ελέγξει.

Μόνο το χριστιανικό μοντέλο, που στη Δύση εξόρισε το θεϊκό στοιχείο και πέρασε τις λειτουργίες του Θεού στον Άνθρωπο, δημιουργώντας το κοσμοείδωλο του ανθρωποθεού, έχει παρόμοιες βλέψεις. Όπως ακριβώς και οι συντάκτες της προκήρυξης, που υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος «μπορεί και πρέπει (…) να γίνει δημιουργός του κόσμου του». Και για να φθάσουν το πράγμα στο ακρότατο όριο του δυτικού μεταχριστιανικού κοσμοειδώλου δεν αναφέρονται σε απρόσωπες μαζικές διεργασίες. Δεν επικαλούνται τους λαούς, τις τάξεις ή τις μάζες.

Όχι. Το επαναστατικό υποκείμενο, άρα και αυτό που θα υλοποιήσει το όραμα της αρμονίας επί της Γης και θα επιτρέψει στους ανθρώπους να αποκτήσουν «νόημα» στις ζωές τους, είναι το άτομο. Αναγορεύοντας «τους ίδιους τους τούς εαυτούς» σε επαναστατικό υποκείμενο, οι συντάκτες της προκήρυξης εντάσσονται στον σκληρό πυρήνα του δυτικού χριστιανισμού και των «εκκοσμικευμένων» εκφάνσεών του, που πρεσβεύει την ακραία ατομοκεντρική κοινωνική λειτουργία και τη θεοποίηση του ατόμου.

Παρεμπιπτόντως είναι η ίδια πολιτισμική μήτρα, όπως αναφέρει η θρησκειολόγος Κάρεν Άρμστρονγκ στο μνημειώδες έργο της «Εμπόλεμος Θεός», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φιλίστωρ, που γέννησε και τα χριστιανικά φονταμενταλιστικά κινήματα στις ΗΠΑ.

Και εκεί ακριβώς υπάρχει αυτή η άρνηση μιας σάπιας, διεφθαρμένης και στερούμενης νοήματος σύγχρονης κοινωνίας, η αναγόρευσή της σε απόλυτο κακό στο πλαίσιο της μανιχαϊστικής λογικής, που αποτελεί βασικό οργανικό στοιχείο του δυτικού χριστιανισμού, η προσπάθεια υλοποίησης ενός ιδεατού κόσμου εδώ και τώρα, η αναγόρευση του ατόμου σε κυρίαρχο φορέα αυτής της προσπάθειας και η νομιμοποίηση της φονικής δράσης ενάντια σε εκπρόσωπους του κακού.

(*) Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής ανάλυσης και πολεμικών τεχνολογιών. Διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.