Σήμερον το «Αντίο ζωή» στη Ρηγίλλης

Από Το Ποντίκι 26.8.2010, απ' όπου και το σκίτσο του Πάνου

Όποιος παρακολουθεί, έστω ως απλός θεατής, όσα διαδραματίζονται αυτή την εποχή στη Ν.Δ., δεν έχει πολλές επιλογές. Οι πιθανότητές του είναι περιορισμένες:

● Να απορήσει με την ένταση – αλλά και την έλλειψη σοβαρού πολιτικού και ιδεολογικού διακυβεύματος – στην κόντρα μεταξύ σαμαρικών και μητσοτακικών.

● Να αναρωτηθεί αν αυτό το κόμμα (Ν.Δ.) ή κάποιο άλλο (το υπό δημιουργία της Ντόρας) έχει μέλλον.

● Να αναπολήσει την εποχή που στην τηλεόραση κυριαρχούσαν οι... Φωσκολιάδες («Λάμψη», «Καλημέρα Ζωή») ή να πάει ακόμη πιο πίσω, στο 1960, στον κινηματογραφικό Γιώργο Φούντα και την Ελένη Χατζηαργύρη («Αντίο Ζωή»).


Ειδικά αυτή η τελευταία πιθανότητα είναι ίσως η πιο ισχυρή. Αρκεί κάποιος να δώσει την ελάχιστη προσοχή:

● στην κλάψα του Μαρκογιαννάκη («Με πέταξαν στου δρόμου την άκρη / με αδίκησαν / μας έδειρε ο βοριάς / μας ήπιε η βροχή / το αίμα της καρδιάς / γιατί είμαστε φτωχοί»),

● και στη μανία καταδίωξης της Ρηγίλλης, που αντιδρά με το σθένος και τον παλμό συνταξιούχων διαδηλωτών («Όσο κι αν κοπιάσουν / δεν θα μας διασπάσουν»).

Φορτωμένη με όλα τα γνωστά βαρίδια (καραμανλική διακυβέρνηση, εσωτερική αστάθεια, διαφοροποίηση - διαγραφή της Ντόρας και απειλή για νέο κόμμα), η Ν.Δ. μοιάζει να μην ξέρει ούτε τι είναι ούτε τι θέλει. Αν και η κατάστασή της παραπέμπει στο κλίμα διάλυσης που βίωσε το ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά την ήττα στις εκλογές του 2007, τον διχασμό μέχρι την επανεκλογή Παπανδρέου, τη μαζική (δημοσκοπική) διαρροή των μισών ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο τα πράγματα για τη σημερινή Νουδούλα μοιάζουν πιο δύσκολα και πιο σύνθετα.

1. Κατ' αρχάς η εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, αντί να σημάνει τη διάλυση ή τη δημιουργία νέου κόμματος, εμπέδωσε όχι μόνο την εξουσία του αρχηγού, αλλά και τη διάλυση του αντίπαλου στρατοπέδου (των «εκσυγχρονιστών»), που από τότε δεν ξαναβρήκε ενιαία έκφραση.

Αντιθέτως στη Ν.Δ. η πανηγυρική εκλογή Σαμαρά άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, έφερε (μια ακόμη) διάσπαση και θα γεννήσει οσονούπω ένα ακόμη νέο κόμμα στον χώρο της Δεξιάς.

2. Στο ΠΑΣΟΚ ακόμη και οι παράδοξες ή αντιφατικές επιλογές του Παπανδρέου από το 2005 και ύστερα (Μάνος, Ανδριανόπουλος, Ανδρουλάκης, Ματσούκα, ύστερα Ραγκούσης, Παπακωνσταντίνου κ.λπ.), όσο κι αν πρόσκαιρα κόστισαν, δεν τον εμπόδισαν να σχηματίσει τελικά μια εσωτερική συμμαχία που τελικά συγκράτησε τον κύριο όγκο των ψηφοφόρων τού (πάλαι ποτέ) Κινήματος και το επανέφερε στην εξουσία.

Αντιθέτως στη Ν.Δ. όλα δείχνουν ότι ο Σαμαράς θα πρέπει να ξεγράψει ένα μέρος από το στελεχικό, αλλά και από το λαϊκό δυναμικό της παράταξής του (το παγιωμένο 5% του ΛΑΟΣ, συν ό,τι καταφέρει να μαζέψει η Μπακογιάννη).

Ακόμη χειρότερα, θα πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, αυτό το κομμάτι τής (πάλαι ποτέ ενιαίας) Δεξιάς όχι μόνο συγκλίνει σε βασικές πολιτικές επιλογές, αλλά τείνει να βρεθεί πολύ πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ παρά στη Ν.Δ. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρηγίλλης προσπαθεί να εμπεδώσει τον χαρακτηρισμό «κόμμα του ΔΝΤ».

3. Τα τελευταία χρόνια είναι προφανές ότι η θετική ψήφος στους εκάστοτε νικητές των εκλογών έχει εκλείψει και η διαδοχή στην εξουσία συντελείται κυρίως διά της απόρριψης των κυβερνήσεων και όχι διά της υπερψήφισης του κόμματος της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Είναι όμως τα πράγματα ακόμη έτσι;


Όρος επιβίωσης

Η ομολογία πτώχευσης της χώρας και η έλευση της τριμερούς επιτήρησης, με όλες τις συνέπειες που αυτή είχε και θα έχει, μοιραία αλλάζει όχι μόνο τον τρόπο ζωής της κοινωνίας, αλλά και τους όρους διεξαγωγής των πολιτικών συγκρούσεων.

Δικαιώματα δεκαετιών πάνε στα σκουπίδια και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας φτωχαίνουν με ταχύτατο ρυθμό, χωρίς κανείς να ομολογεί ότι αυτό το πηγάδι, με τους πολιτικούς όρους που γνωρίζαμε, δεν θα έχει πάτο.

Αν μέχρι πριν από λίγους μήνες μόνο κάποιοι λίγοι (και δημοσιογράφοι) φώναζαν απαιτώντας σχέδιο διακυβέρνησης και όραμα για τη χώρα, τώρα αυτή η απαίτηση γίνεται όρος επιβίωσης για τις πολιτικές δυνάμεις. Με άλλα λόγια, δεν είναι πλέον αρκετή η τυχόν κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ για να κυβερνήσει η Ν.Δ. Δεν είναι αρκετό να λες ότι είσαι κατά του Μνημονίου: πρέπει να εξηγείς και πώς βλέπεις την Ελλάδα έξω απ' αυτό.

Σε εποχή πλήρους σύγχυσης, αγανάκτησης και αναζήτησης διεξόδου, δεν μπορείς π.χ. να βάζεις επικεφαλής της πιο συμβολικής αυτοδιοικητικής μάχης τον... Κικίλια. Μια επιλογή που δεν έχει κανένα πολιτικό ή, έστω, αυτοδιοικητικό περιεχόμενο ή συμβολισμό. Όπως δεν έχει πια κανένα νόημα η ανασύσταση της Δεξιάς του... Αβέρωφ. Και μάλιστα με... ιδεολογικούς όρους της εποχής Αβέρωφ.


Σαν... κινίνο το αποτέλεσμα

Με δεδομένη λοιπόν την τριχοτόμηση της Δεξιάς, η οποία δεν είναι βέβαιο πώς ακριβώς θα αποκρυσταλλωθεί, με δεδομένη την απουσία κάποιου συνεκτικού και αναγνωρίσιμου πολιτικού σχεδίου, με την απειλή κι άλλων αποχωρήσεων σε κοινοβουλευτικό και στελεχικό επίπεδο, προφανώς – ανεξάρτητα από τις επιδόσεις του ΠΑΣΟΚ – η Νουδούλα είναι υποχρεωμένη να δώσει μάχη χαρακωμάτων και μηχανισμών, χωρίς όμως συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο.

Όσο κι αν επιχειρεί (χωρίς επιτυχία) να δώσει στις εκλογές της αυτοδιοίκησης κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα, είναι υποχρεωμένη να καταπιεί το όποιο αποτέλεσμα των εκλογών στην Αυτοδιοίκηση σαν κινίνο. Με άγνωστη τη δοσολογία που θα μπορούσε να τη γιατρέψει, με τον κίνδυνο να στραπατσαριστεί από... υπερβολική δόση, με σημαντικές γι' αυτήν υποψηφιότητες να είναι αδύναμες ή ηττοπαθείς ή απλώς ακατανόητες, τίποτε δεν προοιωνίζεται ότι αυτό το φθινόπωρο μπορεί να καταγραφεί ως πολιτικά επωφελές για τη Ρηγίλλης.

Όλα του γάμου δύσκολα και η νύφη... γκαστρωμένη (όπως άλλωστε και η κάλπη, για να θυμηθούμε τη λαϊκή σοφία και τον αείμνηστο Χαρίλαο Φλωράκη)...