500 δισ. δημόσια περιουσία θα απαιτήσουν οι δανειστές!

«Ακάλυπτη» η Ελλάδα – «καλυμμένοι» ΕΚΤ, ΔΝΤ και Ε.Ε.

Από το analitis.com

Του Πάνου Παναγιώτου, διευθυντή ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr

Στα τελευταία τρία χρόνια το παγκόσμιο κρατικό χρέος των ανεπτυγμένων κρατών (το χρέος που χρωστούν τα αναπτυγμένα κράτη διεθνώς) έχει αυξηθεί στο μεγαλύτερο ύψος από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το ρίσκο πτώχευσης και αδυναμίας αποπληρωμής χρεών έχει απογειωθεί στη «χρηματοπιστωτική στρατόσφαιρα».

Ως αποτέλεσμα, το έξυπνο χρήμα επιδιώκει να διασφαλίσει τα χρήματα που έχει δανείσει και που συνεχίζει να δανείζει το ίδιο και οι συνεργάτες του (μεγάλες τράπεζες και πρωταγωνιστές στην αγορά χρέους) στα κράτη και ένας από τους τρόπους που επιχειρεί να το πετύχει αυτό είναι η δημιουργία μίας αγοράς «καλυμμένων ομολόγων» με διεθνή υπόσταση, ισχυρή νομική βάση και παγκόσμια αποδοχή.


Σε άρθρο της 9ης Μαΐου 2010 είχα παρουσιάσει στοιχεία για την ταχύτατη ανάπτυξη της αγοράς αυτής των «καλυμμένων ομολόγων» σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Όπως αναφέρεται σε αυτό, τα καλυμμένα ομόλογα είναι ιδανικά για τον δανειοδότη και απόλυτα προβληματικά για τον δανειστή καθώς 

«έχουν το χαρακτηριστικό πως καλύπτονται από ένα περιουσιακό πακέτο αυτού που τα εκδίδει (δανειζόμενος), έτσι ώστε, αν αποτύχει να αντεπεξέλθει στην αποπληρωμή των τόκων τους, ο δανειστής να έχει το δικαίωμα να κατάσχει την περιουσία του πακέτου».

Με απλά λόγια τα καλυμμένα ομόλογα προστατεύουν τον δανειοδότη με εμπράγματη ασφάλεια στην περιουσία του δανειολήπτη. Καθώς, όμως, τα ομόλογα αυτά εκδίδονται από κράτη, πολιτείες, δήμους κ.λπ., σε περίπτωση αδυναμίας έγκαιρης αποπληρωμής τους δεσμεύεται δημόσια περιουσία, η οποία μπορεί, μέσα από νομικές διαδικασίες, να περάσει στα χέρια των δανειστών.

Έτσι, όπως αναφέρεται στο σχετικό άρθρο, «εξαιτίας της φύσης τους τα συγκεκριμένα ομόλογα δεν έγιναν ποτέ αποδεκτά στις ΗΠΑ καθώς, όσες φορές προτάθηκε από το έξυπνο χρήμα η δημιουργία μίας αγοράς γι' αυτά, η πρόταση προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις με αποτέλεσμα να αποσυρθεί».

Καθώς, όμως, όλο και περισσότερες αμερικανικές πολιτείες αντιμετωπίζουν οξύτατα οικονομικά προβλήματα με αρκετές να βρίσκονται στα όρια της πτώχευσης, το ρίσκο μη αποπληρωμής των υποχρεώσεων τους στους δανειστές βαίνει συνεχώς αυξανόμενο και έτσι, κάτω από σκιά της διεθνούς κρίσης:

«Στις 30 Ιουλίου του 2008 η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ψήφισε θετικά για τη δημιουργία μίας αγοράς καλυμμένων ομολόγων ενώ στις 18 Μαρτίου του 2010 (με αφορμή τις εξελίξεις στην "ελληνική κρίση") επικυρώθηκε η Νομοθετική Πράξη Αγοράς Καλυμμένων Ομολόγων ΗΠΑ, ανοίγοντας την πόρτα στους δανειστές ώστε να μπορούν να απαιτούν να καλύπτονται με εμπράγματη ασφάλεια τα ομόλογα που εκδίδουν οι πολιτείες, οι νομαρχίες και οι δήμοι των ΗΠΑ. Αμέσως η Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης έσπευσε να χαιρετίσει την απόφαση και να δηλώσει πως θα αποδέχεται τα καλυμμένα ομόλογα ως εγγύηση για την παροχή δανείων».

Στην Ευρώπη η αγορά καλυμμένων ομολόγων βρισκόταν σε κατάσταση «ύπνωσης» για πολλές δεκαετίες. Όμως «στις 07 Μαΐου 2009 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ανακοίνωσε την έναρξη ενός προγράμματος αγοράς καλυμμένων ομολόγων, με σκοπό την "ενίσχυση της ρευστότητας στις αγορές" και με στόχο την αγορά καλυμμένων ομολόγων αξίας 60 δισ.», πρόγραμμα το οποίο έχει, ήδη, ολοκληρωθεί.

Επιπλέον η Ε.Ε. ψήφισε το πακέτο αξίας 750 δισ. ευρώ για τη διάσωση προβληματικών μελών της, μέσω του οποίου μπορεί να αγοράσει ομολόγα «καλυμμένα» με εμπράγματη ασφάλεια, ενώ η ΕΚΤ αποδέχεται, εδώ και μήνες, ως εγγύηση για την παροχή ρευστότητας προβληματικά ομόλογα, συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών «τοξικών» ομολόγων, με την προϋπόθεση ότι είναι καλυμμένα.


Ελλάδα

Το συνολικό χρέος της Ελλάδας πριν από την έγκριση του πακέτου «στήριξης» ανέρχονταν, περίπου, στα 300 με 320 δισ. ευρώ. Το χρέος αυτό κατέχονταν από διεθνείς τράπεζες και δεν επιβαρύνονταν από εμπράγματες ασφάλειες επί της ελληνικής περιουσίας. Αυτό σήμαινε πως, σε περίπτωση καθυστέρησης, από την πλευρά της Ελλάδας, να πληρώσει τους τόκους των δανείων της, οι δανειστές δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν ελληνική περιουσία αλλά μόνο να προσπαθήσουν να επαναδιαπραγματευτούν τους όρους αποπληρωμής.

Καθώς, όμως, μετά την ελληνική κρίση το ενδεχόμενο της αδυναμίας της Ελλάδας να αποπληρώσει εις ολόκληρο τα δάνεια της αυξήθηκε δραματικά, οι δανειστές βρέθηκαν να κινδυνεύουν να χάσουν ποσοστό των χρημάτων τους. Γι' αυτό ζητήθηκε η συνδρομή του έξυπνου χρήματος ώστε διασφαλιστούν τα συμφέροντα τους.

Τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ δανειστών και Ελλάδας ανέλαβαν το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ε.Ε. Κάτω από την πίεση των εξελίξεων, όμως, και από τη δραματική αποτυχία της Ελλάδας να τις προβλέψει και έτσι να τις προλάβει, η χώρα ωθήθηκε στην αποδοχή μίας συμφωνίας με 4 διαφορετικές πτυχές, καμία από τις οποίες δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αλλά μόνο αυτά των δανειστών της. Έτσι η Ελλάδα:

1. Συμφώνησε να λάβει 110 δισ. ευρώ από το πακέτο στήριξης ώστε να αποπληρώσει προηγούμενα δάνεια αλλά και να χρηματοδοτήσει τις τράπεζες, με το σύνολο του ποσού του πακέτου στήριξης να καλύπτεται από εμπράγματες ασφάλειες επί της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου. Με αυτόν τρόπο θα βρεθεί να χρωστά τόσο στο ΔΝΤ, όσο και σε χώρες της Ε.Ε., ενώ πρωτύτερα χρωστούσε μόνο σε τράπεζες.

2. Συμφώνησε να ενταχθεί στο πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων της από την ΕΚΤ, η οποία εκτιμάται ότι έχει αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά αξίας 30 με 50 δισ. ευρώ, τα οποία, επίσης, σύμφωνα με τις περισσότερες ενδείξεις έχουν επιβαρυνθεί με εμπράγματες ασφάλειες

3. Συμφώνησε να ενταχθούν οι τράπεζες στο πρόγραμμα χρηματοδότησής τους από την ΕΚΤ με την κατάθεση σε αυτήν ελληνικών ομολόγων ως εγγύηση, τα οποία, ωστόσο, και πάλι είναι καλυμμένα και έτσι επιβαρημένα με εμπράγματες ασφάλειες στην περιουσία των ελληνικών τραπεζών. 

Σύμφωνα με την HSBC οι ελληνικές τράπεζες έχουν δεσμεύσει εχέγγυα ύψους 135,8 δισ. ευρώ ή το 30% του ενεργητικού τους στην ΕΚΤ, έχοντας δανειστεί ρευστότητα ύψους 96,2 δισ.. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 20% του ενεργητικού τους (καθώς λόγω της χαμηλής αξιολόγησης των ίδιων αλλά και της Ελλάδας υφίστανται επιπλέον χρεώσεις στα ποσά που δανείζονται, οι οποίες μάλιστα αναμένεται να αυξηθούν και άλλο στο μέλλον, έτσι ώστε να χρειάζονται εγγυήσεις ύψους 100 δισ. προκειμένου να δανειστούν 50 δισ.).

4. Συμφώνησε στο πρόγραμμα δημοσιονομικής «εξυγίανσης» το οποίο, στην ουσία, προσπαθεί να εξασφαλίσει με τον πιο άγαρμπο, βιαστικό, επιπόλαιο και επικίνδυνο για τη χώρα τρόπο την άντληση κεφαλαίων ώστε να αποπληρωθούν οι δανειστές της.

Με πρόχειρους υπολογισμούς και λαμβάνοντας υπόψη ότι με βάση τη συμφωνία η Ελλάδα θα πρέπει να «καλύψει» τους δανειστές της για το σύνολο του χρέους της και του χρέους των τραπεζών της, αλλά και για τα κεφάλαια που θα χρειαστεί να δανειστεί για όσο διάστημα απέχει από τις αγορές τα επόμενα 2,5 χρόνια, είναι πιθανό περισσότερα από 500 δισ. ευρώ χρέους να καλύπτονται από εμπράγματες ασφάλειες στο ελληνικό δημόσιο.

Μάλιστα, καθώς η Ελλάδα αποδέχτηκε, πρακτικά, να προβεί και σε αλλαγή του δικαίου που διέπει το χρέος της, από το ελληνικό στο αγγλικό, οι δανειστές της θα έχουν εξασφαλισμένα νομικά δικαιώματα επί της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου στην περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής των τόκων που απορρέουν από το ελληνικό χρέος.

Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο καθώς η Ελλάδα διανύει την περίοδο με τη μεγαλύτερη συρρίκνωση της οικονομίας της, πιθανώς, από την εποχή του εμφυλίου και μετά. Αυτό συνεπάγεται ότι η «οικονομική αξία» της χώρας γίνεται ολοένα και μικρότερη και, αν οι δανειστές βρεθούν σε θέση να ασκήσουν τα εμπράγματα δικαιώματά τους σε δύο με τρία χρόνια από σήμερα ή να διαπραγματευτούν τους όρους ώστε να δεχτούν να μην τα ασκήσουν, τότε η χώρα θα κινδυνεύσει να χάσει πολλαπλάσια των 500 δισ. ευρώ περιουσία της.

Αυτό μπορεί να συμβεί, για παράδειγμα, με την εκχώρηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης σε αεροδρόμια και λιμάνια, με διευκολύνσεις σε θέματα εκμετάλλευσης ενεργειακών ή άλλων πηγών, με φθηνές εκμισθώσεις ή πωλήσεις μεγάλων περιοχών σε ελληνικά νησιά ή σε άλλες περιοχές με τουριστική σημασία, με πωλήσεις πακέτων μετοχών από εταιρίες του δημοσίου σε προνομιακή ή και πολύ χαμηλή τιμή, αλλά ακόμη και με υποχρεωτικές υπαναχωρήσεις σε εθνικά ζητήματα και αναγκαστικές «συμμαχίες» με χώρες και διεθνή λόμπι που δεν εξυπηρετούν αλλά βλάπτουν τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία, για παράδειγμα, η συνολική κεφαλαιοποίηση του ελληνικού χρηματιστηρίου αποτιμάται στα 65 δισ. Αυτό σημαίνει πως, αν οι εμπράγματες ασφάλειες στην περιουσία του ελληνικού δημοσίου φτάσουν τα 500 δισ., το ποσό θα είναι αρκετό για να αγοραστούν οι μεγαλύτερες εταιρίες της Ελλάδας 8 φορές.

Έτσι, η Ελλάδα βαδίζει σε ένα δρόμο που αναμένεται να αφήσει εξασφαλισμένους τους δανειστές της, «καλυμμένους» το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ε.Ε. και «ακάλυπτη» και εκτεθειμένη την ίδια.