Παραδόθηκαν

Από Το Ποντίκι 19.8.2010

Αν κάποιος αναζητούσε ένα ρεαλιστικό και μετρήσιμο όφελος από την προπαγανδιζόμενη ως «συμμαχία» ή «άξονα» ή, έστω, προσέγγιση μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ, σύντομα θα απογοητευόταν. Δυστυχώς, η χώρα μας δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να τεθεί στην υπηρεσία μιας χώρας η οποία αντιμετωπίζει βασανιστικά αδιέξοδα, που ίσως λυθούν με πόλεμο – κατά του Ιράν.

Η συντονισμένη προσπάθεια ΗΠΑ και Ισραήλ να «ρυμουλκήσουν» την «απείθαρχη» και ταλαντευόμενη Τουρκία στον «άξονα του καλού» χρειαζόταν, προφανώς, έναν ατζέντη ή έναν άνευ ισχύος συμπαίκτη, που θα αναλάμβανε να γίνει το εργαλείο του εκβιασμού.

Ξεχνώντας την παραδοσιακή στήριξη των Ελλήνων στους Παλαιστινίους, την πολύ πρόσφατη ιταμή συμπεριφορά του Ισραήλ εναντίον Ελλήνων πολιτών στη Γάζα, αλλά και κάθε έννοια εθνικού συμφέροντος, ο πρωθυπουργός έθεσε τη χώρα στην υπηρεσία ενός κράτους που κατέχει παράνομα παλαιστινιακά εδάφη και σφαγιάζει έναν ιστορικό λαό. Κι όσοι μιλούν για ανταλλάγματα, θα έπρεπε τουλάχιστον να κοκκινίζουν από ντροπή.

Έχοντας παραδώσει την άσκηση της οικονομικής πολιτικής στους δανειστές και επιτηρητές μας, επιταχύνοντας ήδη το οικονομικό ξεπούλημα της χώρας στους ίδιους αυτούς δανειστές, θα ήταν ίσως υπερβολή να ζητάμε από την κυβέρνηση να κρατήσει για τον εαυτό της την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής και της προάσπισης των – καλώς ή κακώς εννοουμένων – εθνικών συμφερόντων.

Είναι όμως βαρύ, ακόμη και για μια καταχρεωμένη και υπό επιτήρηση χώρα, να εκθέτει τον εαυτό της σε κινδύνους που αρχίζουν από μια πιθανή πολεμική εμπλοκή και καταλήγουν στην απειλή της στοχοποίησής της από τη διεθνή ισλαμική τρομοκρατία. Εκτός εάν η παράδοσή μας στα κέφια των ισχυρών «προστατών» μας είναι ένα ακόμη συνειδητό βήμα προς την «αφρικανοποίηση», για την οποία πολλοί πλέον μιλούν, αλλά λίγοι τους πιστεύουν...