Το παραμύθι

Από το Άρδην

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια καστροπολιτεία μακρινή και κοντινή συνάμα, ένας σπάταλος τύπος χρώσταγε πολλά. Καλώς ή κακώς χρώσταγε πολλά. Σχεδόν και της Μιχαλούς, η οποία εν τέλει τη σκαπούλαρε γιατί μάλλον δεν βρέθηκε στον καταναλωτικό του δρόμο. Χρώσταγε πολλά σε διάφορους δεξιά και αριστερά. Όταν από μαλακία του εκείνος βγήκε και δήλωσε πως πράγματι χρωστάει πολλά, οι διάφοροι πιστωτές ανησύχησαν.

Στο κάτω - κάτω πιστωτές ήταν. Και οι πιστωτές είναι σχεδόν φυσικό να ανησυχούν. Πόσο μάλλον να πας μόνος σου και να τους ανησυχήσεις.

Βέβαια είχε άλλοθι, πως είπε την αλήθεια. Τώρα πια όλοι θα αναγνώριζαν πως ήταν ένας ειλικρινής οφειλέτης.


Αλλά τι κρίμα. Οι πιστωτές δεν αντιλαμβάνονται την ειλικρίνεια ως πλεονέκτημα, αν κινδυνεύουν να χάσουν τα λεφτά τους. Το πιο τραγικό είναι πως εκείνος φανταζόταν την ειλικρίνειά του ως παράγοντα που θα αύξανε την φερεγγυότητα του για να δανειστεί περισσότερο. Απίστευτα πράγματα.

Έτσι, όταν οι πιστωτές ανησύχησαν πραγματικά στα σοβαρά, έσπαγαν όσο - όσο τις επιταγές του, ακόμη και 30% και 40% λιγότερο από την πραγματική τους αξία. Και προφανώς δεν ήθελαν να ακούσουν ούτε κουβέντα για νέο δάνειο.

Και ξαφνικά, σχεδόν όπως στα παραμύθια, εμφανίζεται η καλή νεράιδα με μια φίλη της, τον χτυπάει τρυφερά στον ώμο και τον καθησυχάζει. Μην ανησυχείς φίλε μου, του λέει, εγώ είμαι εδώ. Πόσα θες; Τόσα. Τόσα. Κι άλλα τόσα. Με κάποιες προϋποθέσεις βέβαια. Βασικά μία προϋπόθεση. Εγώ πλέον θα κάνω κουμάντο. Εσύ άραξε, ξεκουράσου, μην αγχώνεσαι, άστο πάνω μου.

Έτσι η καλή νεράιδα μαζί με τη φίλη της άρχισαν σιγά σιγά να δανείζουν ξανά τον καταχρεωμένο φίλο μας. Τα λεφτά έτσι κι αλλιώς τα «έκοβε» στη μαγεμένη σπηλιά της η καλή νεράιδα. Δεν ήταν δα και τίποτε γι' αυτήν. Και εκτός αυτού ο απεγνωσμένος οφειλέτης είχε βάλει πια ενέχυρο και το ίδιο το σώβρακό του. Μόλις έπεσαν οι υπογραφές, η καλή νεράιδα, βγήκε στην πιάτσα και άρχισε να αγοράζει στα 2/3 της τιμής όσες επιταγές του τύπου κυκλοφορούσαν ακόμη απλήρωτες.

Έτσι, η καλή νεράιδα, έκανε ακόμη ένα καλό. Από τη μια έσωζε από την χρεοκοπία τους κακόμοιρους διάσπαρτους ανά το βασίλειο πιστωτές του ειλικρινούς οφειλέτη και από την άλλη έβγαζε κι αυτή το ρεγάλο της, αφού σ' αυτήν ο ειλικρινής οφειλέτης θα πλήρωνε ολόκληρο το ποσό αργά ή γρήγορα.

Με τον τρόπο αυτόν η καλή νεράιδα δεν επέτρεψε στον οφειλέτη να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος του με τον καθένα χωριστά από τους πιστωτές, πετυχαίνοντας έστω μια μείωση του χρέους σαν αυτήν που η ίδια η καλή νεράιδα «κούρεψε» τις επιταγές που είχαν στα χέρια τους οι πιστωτές. Αλλά η νεράιδα ήταν καλή. Όπως σε όλα τα παραμύθια.

Η καλή νεράιδα συνέχισε να «μαζεύει» απλήρωτες επιταγές αυτού του αχρείου τύπου και να σώζει τους καημένους πιστωτές που είχαν φορτωθεί τα χρέη του. Ταυτόχρονα συνέχιζε να δανείζει από δικά της λεφτά τον αχρείο τύπο, ειδικά για να μπορεί αυτός να ξεπληρώνει τους καημένους πιστωτές που οι επιταγές τους είχαν κοντινές ημερομηνίες και βέβαια ανησυχούσαν μη χάσουν τα λεφτά τους.

Ύστερα πέρασε λίγος καιρός και όλα έδειχναν πως ο υπερχρεωμένος σπάταλος τύπος – μόλο που έκανε πια αιματηρές οικονομίες – δεν μπορούσε να ξεπληρώσει τα νέα του δάνεια, ούτε βέβαια τα παλιά, που πια τα είχε όλα στα χέρια της η καλή νεράιδα.

Ε, τότε η καλή νεράιδα έγινε η καλύτερη. Του πρότεινε το απίστευτο. Θα με πληρώνεις λίγο λίγο και θα με ξεχρεώσεις σε 100 χρόνια. Κι αν κάποια στιγμή δεν έχεις μετρητό, εγώ είμαι εδώ. Μην ανησυχείς. Θα βρούμε κάτι από την περιουσία σου να ανταλλάξουμε. Δεν θα τα χαλάσουμε εκεί, βρε αδερφέ, του είπε η καλή νεράιδα.

Τότε ο αχρείος οφειλέτης, σκέφτηκε: Ρε γαμώτο, αν μπορούσα να πιέσω λίγο την καλή νεράιδα. Ρε γαμώτο, αν το χρέος μου ήταν μοιρασμένο σε διάφορους, αχ αν ήταν σε πολλούς. Θα έπιανα τον καθένα ξεχωριστά. Θα τρόμαζαν ότι μπορεί να έχαναν τα λεφτά τους και θα μου έκαναν μια γενναία έκπτωση. Ίσως και μια γενναία έκπτωση και μια παράταση να πληρωθούν λίγο ή πολύ παρακάτω. Ρε γαμώτο, αν... αν... θα είχα μεγαλύτερο περιθώριο διαπραγμάτευσης και δεν θα είχα υπογράψει και την κωλοσυμφωνία... Αν μπορούσα να γύριζα τον χρόνο πίσω... Αν...

Έτσι, ο αχρείος οφειλέτης έζησε σκατά κι εμείς χειρότερα...

ΥΓ.: Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες η ΕΚΤ έχει απορροφήσει περίπου 90 - 100 δισ. ευρώ ελληνικά ομόλογα που «ξεφορτώθηκαν» διάφορες ιδιωτικές τράπεζες, σε τιμές προφανώς μικρότερες – πιθανώς έως 30% haircut – της αξίας λήξης τους. Έτσι οι τραπεζίτες διασφαλίζουν σταδιακά τα χρήματα – ή το μεγαλύτερο μέρος – που είχαν δανείσει στη χώρα και η δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης με τον καθένα χωριστά απομακρύνεται οριστικά.

Ταυτόχρονα με τα νέα δάνεια αποπληρώνονται στο 100% ομόλογα άμεσης λήξης οπότε και πάλι οι τραπεζίτες δεν χάνουν σεντς.

Όταν η ΕΚΤ θα έχει συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος από διάσπαρτα ομόλογα, όντας μονοπωλιακός πιστωτής και έχοντας στην τσέπη το μνημόνιο, και κάτω από την πραγματική πίεση της αδυναμίας της χώρας να αποπληρώσει τα δάνεια, θα μας οδηγήσει σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ό,τι αφορά την χρονική επιμήκυνση – άρα και την ισόβια εξάρτηση – με εγγυήσεις ή ανταλλαγές τα κάθε είδους «φιλέτα» της πατρίδας...