Στα σκαριά ελληνοϊσραηλινή στρατιωτική συμμαχία…

Από τον Σκακιστή

Πρόσφατα το αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικής πρόγνωσης Stratfor παρουσίασε σε ανάλυσή του τα γεωπολιτικά της Ελλάδας. Στην εν λόγω ανάλυση προβάλλεται το καταστροφικό σενάριο της πτώχευσης, της εξόδου από το ευρώ και της αδυναμίας της χώρας να προασπίσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Από το 1820, σύμφωνα με την ανάλυση του Stratfor, η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε τόσο μόνη όσο σήμερα.


Οι αμερικανικές προβλέψεις - επιθυμίες που διατυπώνονται από το Stratfor καλούν την Ελλάδα, αν επιθυμεί να επιβιώσει, να προσπαθήσει να φανεί χρήσιμη σε κάποιον μεγάλο παίκτη της σκακιέρας. Καθώς δε πρόκειται για αμερικανικές προβλέψεις, είναι προφανές ότι οι Αμερικανοί υποδεικνύουν στην Αθήνα τι πρέπει να κάνει, δεδομένου ότι δεν έχει να ελπίζει το παραμικρό από την Ε.Ε. «Το ερώτημα δεν είναι αν, αλλά πότε η Ε.Ε. θα βγάλει από την πρίζα την Ελλάδα» υπογραμμίζει χαρακτηριστικά το αμερικανικό ινστιτούτο.

Οι πρώτες αναφορές και εκτιμήσεις του ελληνικού Τύπου σχετικά με τις προβλέψεις του Stratfor κάνουν λόγο για την αμερικανική προτροπή περί ελληνοτουρκικής συνδιαχείρισης του Αιγαίου. Ωστόσο παράγοντες της ελληνικής κυβέρνησης υπογραμμίζουν πως οι αμερικανικές επιθυμίες - εντολές δεν αφορούν την ελληνοτουρκική προσέγγιση. Αυτό που ζητούν οι Αμερικανοί είναι η οικοδόμηση μιας σταθερής και ισχυρής συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ.

Όσο η Τουρκία προσπαθεί να εξελιχθεί σε τοπική υπερδύναμη αγνοώντας τα αμερικανικά συμφέροντα (σχέσεις με Ρωσία - Ιράν, υπονόμευση του αμερικανικού προτεκτοράτου στο Ιρακινό Κουρδιστάν) τόσο πιο πολύ τοποθετείται στον άξονα του κακού, δηλαδή στους γεωπολιτικούς αντιπάλους των ΗΠΑ. Από την άλλη το Ισραήλ εξακολουθεί να παραμένει ο πιστός και πανίσχυρος εταίρος των ΗΠΑ στην περιοχή, που μπορεί να «αστυνομεύει» τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν, με το οποίο επιχειρεί βήματα συνεργασίας η Άγκυρα.

Αν λοιπόν η Ελλάδα θέλει να επιβιώσει, διαβάζοντας (πίσω από τις γραμμές του Stratfor) τις αμερικανικές οδηγίες - εντολές, θα πρέπει να οικοδομήσει τη συνεργασία της με το Ισραήλ, του οποίου τις στρατιωτικές δυνατότητες δεν μπορεί να αγνοήσει η Τουρκία…

Ετοιμασίες πολέμου...

Η σκόνη της καταστροφής που αφήνει πίσω της η οικονομική κρίση είναι το ιδανικό προκάλυμμα ανησυχητικών στρατηγικών κινήσεων, οι οποίες θυμίζουν προσπάθειες δημιουργίας συνασπισμών και προετοιμασιών για σύγκρουση. 

Με πιο απλά λόγια η οικονομική κρίση έχει φέρει στην επιφάνεια διαιρέσεις οι οποίες μοιάζουν αξεπέραστες. Ο μύθος της παγκοσμιοποίησης, που θα δημιουργούσε την πανανθρώπινη κοινότητα συμφερόντων, καταρρέει και η (αναμενόμενη για πολλούς) αποτυχία της (ασύδοτης) αγοράς να διαμορφώσει πολιτικές συνεργασίας οδηγεί την ανθρωπότητα σε αυτό που έχει μάθει καλά κατά τη διάρκεια της μακραίωνης πορείας της: τον πόλεμο.

Ίσως κάποιοι θεωρούν ότι οι εποχές των αιματηρών πολεμικών συγκρούσεων έχει παρέλθει είτε γιατί ο πολιτισμός ανέβηκε κάποιο στάδιο είτε γιατί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης απαγορεύει παγκόσμιας εμβέλειας πολεμικές εμπλοκές. Ποιο ανώτερο στάδιο πολιτισμού, ωστόσο, ανέχεται πολιτικές που καταδικάζουν τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού να ζει με 2-3 δολάρια τη μέρα ή να καταδικάζει (στην πλούσια Δύση) τους απόμαχους της δουλειάς να ζουν με τρεις κι εξήντα;

Όσο γι' αυτούς που πιστεύουν ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι τόσο ισχυρό, θα πρέπει να μην ξεχνούν πως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ακολούθησε ο Δεύτερος. Και οι δυο αυτοί πόλεμοι έχουν να κάνουν με τη μάχη για τη διανομή των πόρων του πλανήτη...

Μια τέτοια μάχη διεξάγεται άγρια και στις μέρες μας, έστω κι αν τα επεισόδια που τη συνθέτουν δεν βρίσκονται (ακόμη) στο πρώτο πλάνο της ενημέρωσης. Το σύνθημα για την έναρξη αυτού του πολέμου δόθηκε από την προηγούμενη αμερικανική ηγεσία (Μπους), η οποία σκιαγράφησε με «αχνές γραμμές» τον εχθρό: Ο άξονας του κακού. Η ασάφεια του πλαισίου για τον καθορισμό του εχθρού υπήρξε σκόπιμη, για να μπορεί να χωρέσει ανά πάσα στιγμή τον όποιο αντίπαλο στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ.

Παρά την αλλαγή στην αμερικανική ηγεσία, ο άξονας του κακού εξακολουθεί να αποτελεί τον γνώμονα με τον οποίο η αμερικανική καθορίζει τις κινήσεις της. Αναλλοίωτη παραμένει για την ηγεσία του Ομπάμα και ένα άλλο δόγμα του προκατόχου του: «Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας».

Όσο οι «κακοί» ήταν οι «εξτρεμιστές μουσουλμάνοι» ή οι «βάρβαροι» Ταλιμπάν, ήταν απλό και εύκολο ίσως για μια χώρα να διαλέξει στρατόπεδο, έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι συναινεί με τον πόλεμο και την καταστροφή χωρών και λαών όπως στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Τα πράγματα, ωστόσο, δυσκολεύουν για όλους όσο αρχίζει να γίνεται σαφές ποιους οι Αμερικανοί τοποθετούν στον άξονα του κακού.

Εκτός, λοιπόν, από την κομμουνιστική Βόρεια Κορέα και το θεοκρατικό Ιράν, στους κακούς (για τα αμερικανικά συμφέροντα) αρχίζουν να συμπεριλαμβάνονται η Ρωσία και η Κίνα. Σύμφωνα με το αμερικανικό δόγμα (όποιος δεν είναι μαζί μας...) η Γερμανία, ακόμη και η Τουρκία, που αναζητούν επωφελείς στρατηγικές συνεργασίες με τη Ρωσία, κυρίως στον ενεργειακό τομέα, κινούνται σε βάρος των ΗΠΑ.

Μέσα σε αυτό το κλίμα χώρες της Ευρώπης – και όχι μόνο – πιέζονται ασφυκτικά από τους συνασπισμούς που διαμορφώνονται να τοποθετηθούν. Η Πολωνία, για παράδειγμα, άνοιξε το έδαφός της για την τοποθέτηση αμερικανικών πυραύλων. Το ίδιο θα πράξει η Τσεχία, αλλά κι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, όπως η Ρουμανία. Η Βουλγαρία επιθυμεί διακαώς να «σηκώσει» αμερικανική σημαία, αλλά είναι δεμένη χειροπόδαρα σε ό,τι αφορά τα ενεργειακά από τη Ρωσία…

Η ελληνική κυβέρνηση έχει σαφέστατα επιλέξει στρατόπεδο οδηγώντας τη χώρα στο ΔΝΤ και την αμερικανική αγκάλη. Γι' αυτό η Γερμανία την πέταξε με τόσο ευκολία στα... βράχια.