Πού είναι οι γυναίκες;

Του Yves Simon* 

(Το κείμενο αυτό το βρήκα στην ange-ta, η οποία το μετέφρασε από τη Monde, 19.06.2010)

Σύμφωνα με τον Αμάρτυα Σεν, βραβείο Νόμπελ Οικονομίας, εκατό εκατομμύρια γυναίκες απουσιάζουν σήμερα από τον κόσμο μας! Ναι, σωστά διαβάσατε!! Εκατό εκατομμύρια γυναίκες δηλώνουν απούσες. Πού είναι; Εξαφανισμένες, ακρωτηριασμένες, ναρκωμένες με μεθαμφεταμίνες, πεθαμένες από υποσιτισμό και από έλλειψη φροντίδας, από μελαγχολία ή από AIDS, πριν να φθάσουν στην ηλικία του ενός έτους.

Έφηβες ακόμα προτιμούν να πεθάνουν παρά να ζήσουν στα πορνεία της Κίνας και της Ινδίας.

Εκατό εκατομμύρια είναι παραπάνω από μιάμιση φορά ο γαλλικός πληθυσμός: μητέρες, αδελφές, νέα κορίτσια που δεν θα κρατήσουμε ποτέ στην αγκαλιά μας για να τους πούμε λόγια αγάπης.

Εκατό εκατομμύρια στόματα και χείλια που δεν θα αγγίξουν ούτε τα μάγουλά μας ούτε τα μέτωπά μας, που δεν θα φιλήσουν ποτέ τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να αγαπήσουν, δεν θα ψιθυρίσουν σε κανέναν το πόνο τους, τα όνειρά τους, τα ιδανικά τους: στόματα και χείλια κλειστά πριν μάθουν να μιλούν και που θα κρατήσουν για πάντα τη σιωπή των καταραμένων.

Μια ινδική παροιμία λέει: «Να μεγαλώσεις ένα κορίτσι είναι σαν να ποτίσεις τον κήπο του γείτονά σου». Με άλλα λόγια, είναι απώλεια χρόνου και χρήματος το να αναθρέψεις ένα κορίτσι σε μια φτωχή οικογένεια. «Δεν θέλω να έχω κορίτσι για να ζει τους ίδιους πόνους που έζησα» δηλώνει η Ίντιρα, μια Ινδή 25 ετών που ανήκει σε ανώτερη κάστα. Ο υπερβολικός πόνος σκοτώνει!

Αυτή η καθημερινή, ακραία βία παρακινεί τις γυναίκες να αυτο-εξαλειφθούν» γράφει η Manon Loizeau, βραβείο Albert London, στον πρόλογό του βιβλίου της «Το μισό του ουρανού» που έγινε σε λίγους μήνες παγκόσμιο μπεστ σέλερ. Τραγική ειρωνεία: «Η γυναίκα είναι το άλλο μισό του ουρανού» λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία και ξαφνικά αποκτά μιαν άλλη τραγική διάσταση. Σ' αυτήν ακριβώς τη χώρα, αλλά και στις γειτονικές της στην ανατολική Ασία, αυτό το «ουράνιο ήμισυ» εξαφανίζεται από τους καταλόγους των ληξιαρχείων του κόσμου!

«Το μισό του ουρανού» συνέγραψαν, έπειτα από δέκα χρόνια έρευνας, ο Nicholas Kristof και η Κινέζα σύζυγός του Sheryl WuDunn, αμφότεροι δημοσιογράφοι των New York Times. Πρέπει κανείς να το διαβάσει για να αντιληφθεί το εύρος μιας κοσμικής εξαφάνισης την οποία βλέπουν και γνωρίζουν ο ΟΗΕ και τα ΜΜΕ του πλανήτη, λες και είναι μια μαύρη τρύπα όπου κανένα φως δεν μπορεί να διαφύγει.

Και όμως, όταν συλλαμβάνεται ένας μόνο Κινέζος αποστάτης στη Σαγκάη ή το Πεκίνο, κινητοποιούμαστε, διαμαρτυρόμαστε, με το δίκιο μας, στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης, ζητώντας την άμεση απελευθέρωσή του. «Όταν όμως εκατό χιλιάδες κορίτσια απάγονται και γίνονται θύματα των δικτύων της πορνείας, αυτό δεν θεωρείται ούτε καν είδηση» αναφέρουν οι συγγραφείς.

Σήμερα, αμέσως μετά την ανάγνωση των υπερηχογραφημάτων, εκατομμύρια γυναίκες στην Ασία κάνουν έκτρωση για να μην φέρουν στον κόσμο ένα παιδί γένους θηλυκού. Διαγραμμένες από το χρωμοσωμικό γεγονός, επειδή κατέχουν ένα καταραμένο διπλό Χ, εκατομμύρια μελλοντικές γυναίκες δεν θα δουν την ημέρα. Μπορούμε να το αποκαλέσουμε «γυναικοκτονία»;

Δεν είναι τυχαίο που ο Αμάρτυα Σεν, αυτός ο Ινδός οικονομολόγος, έχει λανσάρει αυτή την ανησυχητική κραυγή για τα εκατό εκατομμύρια απόυσες γυναίκες. Μέσα στα βιβλία και τις ομιλίες του, υιοθετεί το θηλυκό γένος όταν μιλάει αόριστα για ένα πρόσωπο.

Αυτός ο Βεγγαλέζος Ινδός ερευνά τρόπους για να εξαλειφθούν οι «επανορθώσιμες αδικίες». Και δεν είναι τυχαίο το ότι είναι γυναίκες αυτές που στην Ινδία και την Κίνα επιδιώκουν να βάλουν τέλος σε αυτές τις «επανορθώσιμες αδικίες». Γυναίκες ψάχνουν να βρουν τις αγνοούμενες, γυναίκες προσπαθούν να πείσουν τις μητέρες, τις οικογένειες, τους δήμους, τα κράτη ότι το μέλλον του πλανήτη μας περνά από τις γυναίκες.

«Όταν μεγαλώνεις έναν άντρα, μεγαλώνεις ένα άτομο. Όταν μεγαλώνεις μια γυναίκα, μεγαλώνεις μια οικογένεια» προφήτευσε ο Γκάντι.

Ωστόσο οι πνευματικές και κοινωνικές δυστυχίες δεν είναι οι μόνες αιτίες αυτών των μαζικών εξαφανίσεων των γυναικών. Η θρησκεία διαχωρίζει τις γυναίκες εδώ και δεκατέσσερις αιώνες στον μουσουλμανικό κόσμο. Εκατοντάδες νέες γυναίκες τιμωρούνται καθημερινά με ανασκολοπισμό, με λιθοβολισμό, με ρίξιμο στην πυρά. Μόνο στο Πακιστάν, τα τελευταία δέκα χρόνια, στις ζευκτές πόλεις Ισμαμαμπάντ και Ραουαλπίντι, πέντε χιλιάδες γυναίκες και κορίτσια κρίθηκαν ένοχες για ανυπακοή και ψεκάστηκαν με κηροζίνη ή οξέα και κάηκαν από τα μέλη της οικογένειάς τους ή τα πεθερικά τους!

Η Μπεναζίρ Μπούτο δολοφονήθηκε, η Τασλίμα Νασρίν (Μπανγκλαντές) και η Σιρίν Εμπάντι (Ιράν, βραβείο Νόμπελ Ειρήνης) ζουν στην εξορία. «Η πλειονότητα των κατοίκων της Κόλασης θα είναι γυναίκες που βλαστημούν υπερβολικά και είναι αχάριστες προς τους συζύγους τους» αναφέρει ο Μουχάμαντ Ιμράν στον επίλογο του βιβλίου της Manon Loizea.

Είναι μακρύς ο κατάλογος των βιαιοτήτων κατά του άλλου μισού του ουρανού: σύγχρονη σκλαβιά στην Ασία, στη Μέση Ανατολή όπως και στη Δύση, χτυπημένες γυναίκες (μια νεκρή κάθε δύο μέρες σε Γαλλία), διάκριση στην πρόσληψη εργασίας, ενοχική απουσία από την πλειονότητα των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων, από τις θέσεις οικονομικών αποφάσεων στα κράτη και τις επιχειρήσεις. Σήμερα μια ακόμη μάστιγα τις χτυπά: το AIDS που έγινε πρώτη αιτία θνησιμότητας των γυναικών στις περισσότερες χώρες της Αφρικής.

Ακόμη και αν καταλαμβάνουν ορατές θέσεις στις τηλεοπτικές μας οθόνες, στη Δύση οι γυναίκες δεν πεθαίνουν κατά πρώτο λόγο επειδή είναι γυναίκες, όμως είναι καταδικασμένες σε λιγότερο φωτεινούς κόσμους, να είναι μόνο σκιές, αντικαταστάσιμες, όντα δεύτερης κατηγορίας. «Η γυναίκα είναι το μέλλον του ανθρώπου» τραγούδησε ο Αραγκόν. Ίσως, στην μακρινή πορεία της ανθρωπότητας, να έρθει εκείνη η ημέρα που θα συμπέσει το Πραγματικό με την Ποίηση.

* Μυθιστοριογράφος και μουσικοσυνθέτης. Έχει λάβει το βραβείο Médicis για το βιβλίο «Η έκπτωση των συναισθημάτων» και το μεγάλο βραβείο τραγουδιού της Γαλλικής Ακαδημίας για το δισκογραφικό του έργο. Τελευταίο μυθιστόρημα: «Θα ήθελα τόσο να επιστρέψω» (2007). Τελευταίο CD: «Ψιθυρισμοί» (Barclay / Universal, 2007)