Από τον Σκακιστή
Η Ελλάδα, καθώς δανείζεται μόνο και μόνο για να πληρώνει τόκους παλαιότερων δανείων, έχει «βαρέσει κανόνι». Οι πιστωτές της έχουν ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία της αναδιάρθρωσης του χρέους (ελεγχόμενης χρεοκοπίας). Με άλλα λόγια η εκποίηση ελληνικής δημόσιας περιουσίας υπέρ των πιστωτών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Η εν λόγω διαδικασία «θεμελιώνεται» νομικά με δύο τρόπους: Πρώτον με τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η κυβέρνηση με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. (μνημόνιο, δανειακές συμβάσεις) και δεύτερον με τα νομοσχέδια περί αποκρατικοποιήσεων και της νέας διοικητικής δομής της χώρας, όπου οι «μικροί πρωθυπουργοί» – δήμαρχοι και περιφερειάρχες – θα μπορούν ευκολότερα και απλούστερα να κάνουν μπίζνες...
Οι πιστωτές βλέπουν το ελληνικό δημόσιο χρέος στα 300 δισ. και προϋπολογίζουν πως σε τρία χρόνια από σήμερα τα ελληνικά χρωστούμενα θα έχουν ανέβει στα 400 - 450 δισ. Τα χρήματα αυτά γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχει τρόπος να τα πάρουν πίσω όλα. Προσπαθούν λοιπόν και μεθοδεύουν όχι απλώς να πάρουν πίσω όσα περισσότερα μπορούν, αλλά να διαιωνίσουν τον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό έλεγχο (υποθήκευση) της Ελλάδας.
Το εργαλείο που χρησιμοποιείται για να πετύχουν την ελληνική υποθήκευση είναι ο περιβόητος «μηχανισμός στήριξης» των 110 δισ. ευρώ που χρησιμοποιεί η ελληνική κυβέρνηση για τη διάσωση, όπως λέει, της χώρας.
Σκοπός του αποκαλούμενου μηχανισμού στήριξης είναι η διασφάλιση των τοκογλυφικών υπερκερδών των πιστωτών μας και η αρπαγή της δημόσιας ελληνικής περιουσίας. Οι διεθνείς μαφιόζοι του χρηματοπιστωτικού συστήματος, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, έχουν στη διάθεσή τους ισχυρότατο και ευρείας γκάμας οπλοστάσιο. Από νόμους, νομολογίες και διεθνείς πρακτικές – που οι ίδιοι έχουν επιβάλει – μέχρι «δολιοφθορείς», οι οποίοι δρουν στο παρασκήνιο επιβάλλοντας με «άλλα μέσα» την... τάξη.
Στο προσκήνιο προς το παρόν, πάντως, όλα εξελίσσονται με το γράμμα του νόμου: Το μνημόνιο και οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με το ΔΝΤ και τις χώρες της Ε.Ε. είναι η νόμιμη μέγκενη στην οποία ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός τοποθέτησε τη χώρα του. Αυτή η μέγκενη αποστερεί από την Ελλάδα κάθε νόμιμη δυνατότητα να διασφαλίσει τα συμφέροντά της.
Στο περιεχόμενο της Δανειακής Σύμβασης που υπέγραψε η κυβέρνηση με το ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους διαβάζει κανείς ότι η δανειολήπτρια Ελλάδα
«παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει σε σχέση με τα περιουσιακά της στοιχεία ή από κάθε νομική διαδικασία συμπεριλαμβανομένης της ασυλίας από την άσκηση αγωγής, κατάσχεσης, αναγκαστικής εκτέλεσης κατά των περιουσιακών της στοιχείων».
Τα παραπάνω είναι κάποια από τα «ψιλά γράμματα» που δένουν τη χώρα χειροπόδαρα, όπως, τηρουμένων των αναλογιών, δένουν τους ιδιώτες δανειολήπτες οι συμβάσεις που υπογράφουν με τις τράπεζες. Εδώ όμως οι εγγυήσεις υπέρ των πιστωτών αφορούν κομμάτια (στην κυριολεξία) της ίδιας της χώρας.
Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ένα μαύρο, αλλά εξαιρετικά πιθανό, σενάριο. Ας πούμε, λοιπόν, ότι τα πράγματα «δεν πάνε καλά» και ότι η χώρα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στους όρους του μνημονίου που έχει υπογράψει με τους δανειστές της (ΔΝΤ και κράτη μέλη της Ε.Ε.). Αυτόματα σταματά η ροή χρήματος από το πακέτο στήριξης. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επιστρέψει το χρήμα στους πιστωτές της...
Τότε με βάση τις δανειακές συμβάσεις – τα ψιλά γράμματα που λέγαμε παραπάνω – οι δανειστές θα διεκδικήσουν ελληνικά περιουσιακά στοιχεία που μπορεί να είναι από λιμάνια, αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια μέχρι βραχονησίδες ή η... Ακρόπολη!
Αν φτάσουμε εκεί, στα δικαστήρια, οι πιστωτές θα κερδίσουν τις υποθέσεις καθώς έχουν φροντίσει στις δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση να περιληφθεί ο όρος ότι σε περίπτωση διαφωνιών ισχύει η νομολογία του βρετανικού (αποικιοκρατικού) δικαίου...
Το ελληνικό «πείραμα»
Όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα αυτό το διάστημα φαντάζουν σαν πιλοτικό πρόγραμμα ελέγχου της αντοχής και ανοχής των εργαζομένων. Ήδη οι κυβερνήσεις σε Βρετανία και Ιαπωνία εφορμούν κατά εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων με το επιχείρημα ότι αν δεν ληφθούν μέτρα οι χώρες θα χρεοκοπήσουν όπως η Ελλάδα.
Στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης και της Ε.Ε. τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης εξαντλούνται στις περικοπές εισοδημάτων και δικαιωμάτων των εργαζομένων. Στη Ρουμανία, για παράδειγμα, προκειμένου η χώρα να εξασφαλίσει μια ακόμη δόση δανείου από το ΔΝΤ, αποφάσισε να περικόψει κατά 15% τις συντάξεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι συντάξεις στη Ρουμανία ανέρχονται κατά μέσο όρο στο... ιλιγγιώδες ποσό των 80 ευρώ!!!
Οι κυβερνώντες (στην Ελλάδα και αλλού) κόβουν με το μαχαίρι το εισόδημα των εργαζομένων προκειμένου να στηρίξουν το (τραπεζικό) σύστημα. Οι πόροι που εξασφαλίζονται από τις περικοπές κατευθύνονται αποκλειστικά για να καλύψουν τις μαύρες τρύπες που δημιούργησαν οι τζογαδόροι του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Την ίδια στιγμή που πραγματοποιείται η έφοδος κατά του εισοδήματος των εργαζομένων, κάποιοι μετρούν τα (ασφαλή) κέρδη τους. Σύμφωνα με τραπεζικούς παράγοντες της Ελβετίας το χρήμα που Έλληνες αεριτζήδες (και αξιότιμοι παράγοντες της οικονομικής - κοινωνικής ζωής) έχουν τοποθετήσει στα απρόσιτα θησαυροφυλάκια των ελβετικών τραπεζών ξεπερνά τα 40 δισεκατομμύρια ευρώ...
Όπως έχει παρατηρηθεί σε κάθε χώρα - προτεκτοράτο ή πρώην αποικία, μια ντόπια μικρή μερίδα του πληθυσμού συνδέει τα συμφέροντα της με αυτά των «υπεράκτιων» αφεντικών που εν συντομία σήμερα ονομάζουμε αγορές.
Οι εν λόγω ντόπιοι τοποτηρητές και εκπρόσωποι των συμφερόντων των «αγορών», με τα λεφτά τους κρυμμένα στην Ελβετία, «αγωνιούν» μήπως πτωχεύσει η χώρα και ζητούν μεγαλύτερες θυσίες από τους εργαζόμενους, προκειμένου να τους έχουν εύκαιρους ως δουλοπάροικους αν αποφασίσουν ότι αξίζει τον κόπο να κάνουν καμία δουλειά στον τόπο τους...
(Σημείωση: Το κείμενο αυτό είχε αναρτηθεί στις 23 Ιουνίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου